Verkiezingen.

Oh nee he, niet zo'n saai informatief stukje over dé verkiezingen van gisteren.. Nee dat dus niet.
Met geschiedenis leren we allemaal netjes over den Nederlanden en hoe we een heuse republiek zijn geworden en alles er omheen. Dus in Nederland zijn we democratisch maar stiekem valt dat in de praktijk eigenlijk best wel mee. Als grootste voorbeeld: de koningin. En straks meneer Willem-Alexander Claus George Ferdinand natuurlijk. En daarna dan weer mevrouw Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria. (trouwens, een weetje tussendoor: Prinses Amalia staat op de 827ste plaats in de lijn van de Britse troonopvolging! wauw, hoe doe je dat en wat heb je eraan? Geeft niets het is namelijk wel stoer, leuk Amalia!) Maar hoe komen we aan die mensen? Juist, het is de koninklijke familie.. Maar daar is dus helemaal niets democratisch aan. Je moeder is toevallig Beatrix en jij wordt straks koning. Enzovoorts. Pfft, best wel gek. Maar daarom ben ik nog niet tegen het koningshuis. Ik heb er helemaal niets op tegen ook al past het niet in onze "democratie". Ik ben al tevreden met heel weinig, waarschijnlijk omdat ik er toch geen verstand van heb, en dat is dus dat we mee mogen stemmen. Bijna mocht ik dit jaar stemmen, maar net niet helaas. Dus daarom leek het mij leuk als we ook een soort verkiezingen houden voor de normale dingen in ons dagelijks leven. Zodat mensen die nog niet "echt" mee mogen stemmen ook wat te stemmen hebben..

Bijvoorbeeld:
Wat er de volgende week in de aanbieding gaat bij de Albert Heijn, de Plus en de Spar en andere verkooppunten van levensbehoeftige middelen(lees supermarkten?) :) Zo kan je precies stemmen op wat je nou net nodig had. Zo voorkom je situaties waarin je net pasta saus nodig hebt omdat je in je voorraadkast nog een dozijn pakken pasta had gevonden waarmee je van plan was om een weeshuis te voeden maar je had geen pasta saus in huis, dan kom je bij de supermarkt en de moed zakt je in de schoenen bij het zien van het "deze week in de reclame-bord" waarop staat: Nu, 3 pakken PASTA voor de prijs van 1! Aaargh, en een aanbieding voor de pasta saus is nergens te vinden.. Stemmen over de aanbieding dus!

Iemand nog meer opties?

De week dat alles weer begon..

Alles ja. want natuurlijk is school mijn alles.. Oke niet maar toch wel een best groot deel.. he bah wat klinkt dat toch naar. Vorige week begon het dus en dat heb ik speciaal voor jullie een beetje bijgehouden..

Maandag.
Mijn aller aller laatste middelbare school zomervakantie dag. sjonge. Die werd natuurlijk gevierd met het heugelijke feit dat ik nog niet al mijn boeken had gekaft. En nee, dit is niet sarcastisch bedoeld want ik vind boeken kaften leuk. Ik denk dat ik volgend jaar voor de uni mijn boeken ook maar ga kaften, tenminste als dat niet raar is haha ;) Alleen dan zal ik ze nog meer versieren zodat het niet meer lijkt alsof ik ze kaft voor de zuinigheid maar voor de leuk zegmaar. Mijn moeder vroeg mij of ik morgen het eerste uur moest beginnen en ik lachte haar uit: "Haha, het eerste uur? wat is dat? daar doe ik niet meer aan dit jaar hoor.." Ik moest om 10 uur op school zijn. Vroeg naar bed gaan had toch niet zoveel zin want door de vakantie had ik een beetje een ander ritme gekregen qua slaap en alles ;) Maar goed, verstandig zijn is al het halve werk.. Naar bedje toe en de wekker aan.

Dinsdag.
Hoewel ik mijn wekker had gezet om half 9, wat nog steeds belachelijk vroeg was aangezien ik er hoogstens 5 minuten over doe om naar school te fietsen en ik verder alleen mijn lenzen in moest doen, ontbijten en mijn brood smeren, werd ik al wakker om half 8. Ik kon er niets aan doen en kon met geen mogelijkheid weer in slaap vallen. Zonde natuurlijk om niet uit te kunnen slapen als het wel kan maarja. Na dus een uurtje zeer rustig wakker worden, genietend van de muziek die als muzak op mijn radio werd afgespeeld, keek ik eens rustig om me heen en besefte dat het vandaag weer zou beginnen en dat ik er eigenlijk best wel zin in had. (dat, en dat mijn kamer een dringende opruim beurt nodig had omdat de zoveelste "bom" weer eens ontploft was, maar dat doet er nu even niet toe) Na zo'n vakantie waarin alles soepel en flexibel is maar tegelijkertijd ook onzeker en vaag, had ik wel weer zin in het regelmaat van een schoolweek. Opstaan, klaarmaken, naar school gaan, pauze hebben, weer verder lessen volgen, weer pauze, nog weer wat lessen en dan uiteindelijk naar huis. (Om daar dan nog maar even te zwijgen over het huiswerk, dat besef kwam die middag nog.) En natuurlijk is school best te doen vanwege alle leuke mensen die daar rondlopen en die je weer iedere dag ziet en of spreekt.
Na al deze diepzinnige gedachten was het toch per ongeluk al kwart voor 10 toen ik officieel uit mijn bed kwam. Gelukkig kon ik alles nog binnen zeer korte tijd en ik zat keurig om 5 voor 10 op de fiets. (nadat ik zelfs nog tijd over had en besloot om alle deprimerende berichten over de start van het schooljaar op facebook te lezen)
Eerst hadden we een soort van mentor uur met een suf praatje over dat dit ons examenjaar was en meer van dat soort geneuzel. Maar gelukkig mochten we toen naar de aula voor een nog suffer praatje! Yes, het ging over iets van sport en de olympische spelen dat die mensen 4 jaar naar 3 minuten toewerken, nou zouden onze examens ietsje langer duren dan 3 minuten maar we moesten het toch maar een beetje zien als zo'n sporter. Natuurlijk bleef de uitleg over onze fantastische slogan ("leren doen we samen") niet uit en als top voorbeeld noemde hij het dames hockeyteam. Hij stelde vast dat door teamwork en hard trainen, waarbij ook andere dingen opgeven hoorde, ze de top hadden bereikt en nergens anders door. Persoonlijk dacht ik gewoon dat hij nog even wilde benadrukken dat het geen verschil maakte dat de dames hockey wel hadden gewonnen en de heren niet maar over de heren van het Nederlandse hockey repte de beste man geen woord..
Na deze motiverende speech hadden we gelukkig alweer pauze om nog even bij te kletsen en daarna naar onze "normale" lessen te gaan. Mijn eerste schooldag begon met Nederlands, Engels, Spaans en, hoe kan het ook anders, mijn favoriete vak: Wiskunde. De lessen waren verder niet iets waar ik nog veel woorden aan vuil wil maken, even normaal als altijd en na 3 lessen was ik alweer helemaal gewend :(
In de pauze was ik nog even ontzettend "badass" met N. omdat wij het nieuwe opschrift op onze prullenbak niet echt begrepen, doet onze school tegenwoordig aan milieu vriendelijk afval scheiden? En meneer Holle Bolle Gijs wil toch juist altijd papier?

Goed. dat was even ons momentje op school. (en dit is trouwens best wel een ongelukkige foto maarja)

Met bergen huiswerk voor elk vak wat ik had gehad die dag kwam ik vermoeid thuis. Maar ik hield mij aan mijn goede voornemens om een hardwerkende 6 vwo'er te worden dus ik begon. En eerlijk gezegd voelde het na afloop wel goed dat ik alles al af had en dat ik nu nog rustig even niks kon doen voordat ik naar bed ging en het morgen allemaal weer opnieuw zou beginnen.

Woensdag.
Weer nieuwe vakken en weer nieuw huiswerk helaas. Ik had mijn ontspanningsmoment om 20.00 met behulp van rtl8 waar ze eindelijk weer "the nanny" uitzenden :) Verder moest ik vandaag lachen om een paar kinders die vol euforie uitriepen dat ze drie zakjes doritos uit de automaat hadden gekregen in plaats van twee en dat dus voor "maar 1,50" Toen dacht ik, kinders, toen ik nog doritos kocht uit de automaat waren ze twee voor 1 euro. Want ja, de dingen in de automaat zijn net als vorig jaar en het jaar daarvoor weer verhoogt zijn in prijs, goedzo! Jaja, de crises moet en zal ook gevoeld worden door de kinders op mijn school ;)

Donderdag.
Och wat was dat toch een zware dag. Maar dan niet. Ik heb vast op mijn rooster op donderdag de eerste 3 uur vrij, wat betekend dat ik om 11.20 pas op school hoef te zijn! Ideaal natuurlijk en het voelt zo raar om zo laat nog naar school te moeten. Om 10.00 had ik een heugelijke afspraak bij de assistente van de dokter om mijn laatste prik van Kenia te ontvangen. Ik ben dus echt niet van de prikken en was ook lichtelijk nerveus. Maar toen ik op "de stoel" zat en het begin prikje voelde dacht ik: "oh dit valt nog wel m.. FREAJGFIOERJOGTNRKHLTRJWHJB." Niet echt dus. dat begin dat valt dus echt mee, maar dan als ze die vloeistof echt erin doet zegmaar.. he bah, je voelt het helemaal branden enzo. Nouja. Dat was ook weer gebeurd en mijn gele boekje werd weer bestempeld en ik mocht gaan. Toen ging ik op weg naar een van mijn oppas adresjes want de tweeling werd een. (Mooie zin, beter dan: de tweeling werd een jaar. Ghehe, niets mis met een beetje verwarring) Ik voelde me echt een beetje een soort van oma die trots aan haar vriendinnen vertelde dat de kleintjes alweer 1 werden. Ze hebben ook nog een "grote zus" en sinds zij een paar maanden oud was pas ik daar al op dus dat lijkt dan alweer zo lang ;) Goed, de kadootjes vielen in de smaak en na een kopje thee en een taartje ging ik vanuit daar door naar school. Ik had maar 3 uur les en dat voelde heel vreemd. Zo vroeg dat ik thuis was! Toen had ik natuurlijk alle tijd voor het vele huiswerk dat ik weer had op gekregen. 's Avonds was het weer tijd voor orkest repetitie! En dat is natuuuuuuuurlijk altijd leuk! Met na afloop altijd goed gesprek met pegvwz! <3 (haha die hartjes zijn zo falend als ze niet veranderen in het "echte" hartje)

Vrijdag.
Pfoei, dat was wennen.. Het eerste uur naar school! Dat is welteverstaan half 9 op school zijn! En natuurlijk voor mijn 2e favorite vak met een van de leukste leraren: Aardrijkskunde. *sarcasme uit*
Tot overmaat van ramp zit ik nu helemaal vooraan en vind de leraar dat ik alles moet weten "omdat ik vorig jaar bij hem in de klas zat". Nou dat wordt nog wat, vorig jaar snapte ik ook heel veel niet dus komt helemaal goed. *sarcasme uit* Gelukkig had ik twee hele gezellige tussenuren waarin ik met twee leuke mensen ontzettend enthousiast ons Nederlands huiswerk hebben gemaakt. Verder was het jaarlijkse circus van de nieuwe bruggers bekijken bij hun sportdag ook weer bezig en serieus, sommigen zijn echt echt klein. Ik weet het, ik ben zelf ook klein maar deze kinders verwacht je echt in groep 4 ofzo. Moet toch wat zijn voor zo'n ouder om je lieve kleine meisje met zo'n enorme rugzak (ja, want welke rugzak je dan ook hebt en hoeveel boeken je er wel of niet instopt maakt dan niet uit, als je zo klein bent dan is het altijd een kwestie van "rugzak met meisje") naar zo'n enorme school te sturen? Pfft, dapper hoor. Maar goed, na de brugger safari was het weer hard werken geblazen op weer 2 lesuren examen Engels te oefenen. Altijd fijn dat ze daar nu al mee beginnen.. Uit betrouwbare bronnen heb ik gehoord dat je dat op het eind bij elk vak zo ongeveer doet en, hoewel het natuurlijk belangrijk is, kan ik me voorstellen dat dat je al snel uit de neus gaat hangen.
Toen we Engels achter de rug hadden konden we heerlijk de eerste week afsluiten met een potje volleybal in de gymzaal :) En toen was het dus (alweer) tijd voor het weekend!

Alweer ja. want eigenlijk ging het best wel weer snel. Beetje jammer vind ik, dat het naar school gaan altijd weer zo snel vertrouwt en normaal voelt. Als je de weg naar school na een "lange" tijd weer fietst lijkt alsof je hem die dag ervoor nog hebt befietst (bereden, befietst?). En alle lessen starten ook niet even rustig op maar meteen BAM. aan de slag en huiswerk en opletten en alles.. :(
Ach ik mag eigenlijk ook niet zeuren. Het is fijn om weer een beeeetje regelmaat te hebben en allerlei leuke mensen weer bijna elke dag te zien. Bovendien heb ik het prima overleefd en genoten van mijn eerste weekend van het schooljaar.

En morgen? Dan begint het gewoon weer..  :)

Nieuws

Je hebt van die periodes dat je "op zoek bent naar jezelf" .. Dat klinkt natuurlijk heel diepzinnig maar deze mevrouw doet daar helemaal niet moeilijk over..

Een groep toeristen heeft zaterdag in IJsland uren gezocht naar een vermiste vrouw om haar uiteindelijk terug te vinden in de groep die aan het zoeken was.

De toeristen trokken met een bus door IJsland en waren nabij een vulkanisch gebied gestopt. De vrouw verdween even om zich om te kleden en op te frissen. Toen ze terugkwam, herkende niemand haar, meldt de IJslandse websiteReykjavik Grapevine.

Enkele uren later ging het als een lopend vuurtje rond dat er een vermiste passagier was. De vrouw herkende de beschrijving van zichzelf niet en begon duchtig mee te zoeken.

Ongeveer 50 mensen kamden de omgeving uit, de kustwacht werd gealarmeerd en zette een helikopter in om de vrouw op te sporen. Om 3u 's nachts werd de zoektocht afgeblazen toen duidelijk werd dat de vermiste vrouw heel de tijd in de groep zat op zoek naar zichzelf.

Je vraagt 50 mensen om even mee te zoeken en laat ze dan toevallig ook nog even een helikopter bij de hand hebben, dat maakt het zoeken nóg makkelijker! Geen enkele moeite dus, als je de volgende keer op zoek bent naar je zelf: vraag even wat hulp en je bent zo weer gevonden :)

De Lotte IQ test.

Hij is al een keer langs gekomen, maar speciaal voor alle mensen die toen nog niet mijn blog lazen of speciaal voor mensen die nog nooit zo ver terug hebben gelezen of speciaal voor mensen die denken dat ze niet zo slim zijn of speciaal voor mensen die hun school niveau keuze erop willen baseren of speciaal voor mensen die mijn oma zijn of speciaal voor mensen die rechts en links door elkaar halen en zich daardoor soms best dom voelen of speciaal voor mensen die Max heten of speciaal voor alle mensen die een ego boost nodig hebben. Oke speciaal voor iedereen dus, hier is hij nog een keer: de Lotte IQ test.

Voor elke vraag die je goed hebt krijg je 100 punten. Heb je 500 punten? Gefeliciteerd, je bent een genie! Ga het vieren zou ik zeggen.. Heb je minder dan 500 punten? neem bijles bij Lotte zelf, levert gegarandeerd 500 punten op bij de volgende keer dat je de Lotte IQ test maakt.

ps. zoals jullie natuurlijk niet was opgevallen heb ik Max heel subtiel genoemd. Dit omdat hij zei dat dat een wens was dat hij voordat hij dood ging, nog een keer in mijn blog werd genoemd. Ik heb ervoor gekozen om dit subtiel en onopvallend te doen want anders zou het betekenen dat hij niets meer heeft om voor te leven en dat het al het juiste moment zou zijn om te sterven. En laten we dat nu juist met z'n allen niet willen! Dus Max, je moet nog maar wachten tot er een fatsoenlijk bericht komt oke? :)

Gele onzin.

Iedereen kent het, de Zwitsal geur. En dan is er iemand zo slim geweest om er een parfum van te maken. En ik ben dan weer zo slim om het te kopen! Fijn die heerlijke baby geur om je heen, het slaat nergens op en is dus compleet nutteloos maarja, wel leuk.  

Vinden jullie ook niet dat ik op de foto best een oke verkoopmiep ben? :)

Er was op de radio een reclame voor deze spray. De gebruiksaanwijzing luidt als volgt:

Breng bij stresssituaties direct de spraykop naar de mond en spray 2x op de tong. Niet in de ogen sprayen.

Ook fijn is het dat: Het handig is voor in de auto, in de tas en op het werk. En dat het onopvallend in gebruik is. Nou en daar wil ik het dan even over hebben. Dat kan toch niet waar zijn? Zit je in de auto, BAM ketting botsing beginnend bij 23 auto's voor je en je kunt het toevallig zien. Stresssituatie dus jij zoeken naar die spray in je tas waarvoor je in ieder geval 1 hand moet loslaten van het stuur. Je kan hem natuurlijk niet vinden, wat het een dubbele stress situatie maakt. Als je hem dan eindelijk hebt gevonden, wat doe je dan? 2 of 4 keer sprayen? En onopvallend? ja tuurlijk, als je meespeelt in een show voor een uitverkocht Carré en je weet je tekst of je danspasjes niet meer, stresssituatie dus jij die spray pakken en nee hoor, dat valt het al die 1756 mensen echt niet op hoor! (ja er zijn echt 1756 zitplaatsen in Carré). Maargoed iemand moet een markt gezien hebben in dit product anders bestond het niet. Ik hoop dat het heel goed werkt voor die mensen die het gebruiken;)

 Trouwens, het heet Bach, waarom dan niet gewoon eventjes klassieke muziek luisteren om te ontspannen in plaats van een spray vol met Helianthemum nummularium, Clematis vitalba, Impatiens glandulifera, prunus cerasifera en ornithogalum umbellatum op je tong te spuiten.. Vreemd vind ik het maar.

Weet je wat ook onzin is? dat de gele trui van de Tour de France geel is. 

Waarom nou weer geel? Geel staat bijna niemand goed en ik persoonlijk vind geel ook gewoon geen mooie kleur. Lotte aan de Google en wat blijkt? De gele trui is ooit geel omdat de toen organiserende krant op geel papier werd afgedrukt. Belachelijk dus, als die krant een beetje normaal was geweest dan was de gele trui dus wit. Nouja zeg, achter het geel van de gele trui schuilt dus geen diepere betekenis, geen mooie weerlegging naar een historische gebeurtenis of een eerbetoon, nee gewoon omdat de krant toevallig op geel papier werd afgedrukt.   

De moraal van dit verhaal begrijpen jullie natuurlijk wel. Als iets geel is dan moet je direct gaan twijfelen aan de nuttigheid van het voorwerp. Geel is gewoon niet zo oke. Ik maak er maar gauw niet zo van want er zijn natuurlijk wel een paar uitzonderingen en ik wil ook niemand beledigen, die net een onwijs toffe gele broek heeft gekocht en hem nu al bijna niet meer aan durft ;) Bovendien, zoals ik al eerder zei, kan onzin ook best leuk zijn. 

Nu moet ik hier nog iets belangrijks bij vermelden. Dit hele verhaal was niet tot stand gekomen als een bepaald persoon niet haar frustraties had geuit over het feit dat de gele trui niemand staat behalve negroïde mensen (oke de persoon in kwestie had hier een andere bewoording voor maar om de politieke correctheid van mijn blog hoog te houden heb ik het even een klein beetje aangepast) omdat hij dus geel is. Dus, zij die zichzelf (oa) de leukste zonner noemt, onwijs gezellig is, waarmee je goed kunt praten van diepgang tot oppervlakkig en een heerlijke flapuit is: Bedankt! :)

Omdat ik dus te weinig mee maak..

Had ik vandaag mijn eerste proef proef rijles!

Jazeker. Na mijn Kenia avontuur stond de teller van mijn spaarpot natuurlijk helemaal op nul. Het sparen begon weer want mijn volgende doel is in zicht: mijn rijbewijs! Vandaag heb ik dus voor het eerst echt zelf in een auto gereden. Een proef les voordat ik aan mijn echte proefles begin.. Dus geluksonderbroek aan en gaan!

Bijna ieder normaal mens is een beetje gespannen voor dit moment. Maar kijk, daar begint het al: ik ben in dat opzicht niet helemaal een normaal mens. Ik heb namelijk grote moeite met links en rechts uit elkaar te houden. En dit baart me toch wat zorgen aangezien het vrij belangrijk is met auto rijden.. Denk aan: "pas op die fietser daar rechts!" Rechts? huh ik zie helemaal geen fietser, BAM fietser plat.. "nu koppeling langzaam op laten komen" Ja, koppeLing is dus links maarja wat is links?

Goed.

Het begon natuurlijk met zin de auto gaan zitten, ja dat is benoemens waardig omdat ik nog nooit op die plek ben ingestapt om ook daadwerkelijk te gaan rijden haha. Na het goed stellen van de spiegels en de stoel mocht ik meteen al weg rijden. We gingen naar een doodlopende weg om te oefenen met starten, wegrijden en zelfs schakelen. Het ging allemaal goed en we gingen een langer stukje rijden. Toen vroeg hij of ik moe was of dat ik nog wel kon. Ik vond het super leuk dus we gingen nog even door en doodleuk zei hij dat we maar even naar de snelweg gingen. Ik vond het best wel heel spannend om zo snel te gaan maar uiteindelijk reed ik met 100 km per uur netjes achter een caravan. Toen moest ik hem inhalen en jawel, ik reed 120 km per uur! haha. Toen voelde ik met best wel even stoer. Na wat rondjes en achtjes rijden bij een tankstation mocht ik weer naar huis rijden. Met een goede rem zonder schok kwam ik trots tot stilstand :)

wauw. het was zo leuk! Niemand aangereden  ik moet nog even doorsparen en dan begint het gewoon echt, ik kan niet wachten!

Ik maak te weinig mee.

Er was een tijd dat ik zoveel mee maakte dat ik gewoonweg niet wist waar ik over moest schrijven. Maar nu. Word ik oud? Ben ik te saai? of vind ik het gewoon niet interessant genoeg om te delen? Ik weet het niet maar het lijkt me nou toch zo leuk om weer eens een keer iets echt, echt heel raars of iets geweldig, fantastisch mee te maken.

Ik zou natuurlijk kunnen schrijven over de enorm stinkende mosselen die we hebben op mijn werk. Dat ik ze aanprijs alsof ik zelf ontzettend graag in een bad vol zou willen zitten. Maar niets is minder waar, ik walg van die dingen. Het spijt me voor alle mossel liefhebbers maar echt, elke keer als iemand weer instemt en de mosselen besteld dan geef ik met pijn in mijn hart het bestellingsbonnetje door aan de keuken. Het is dan nog even genieten geblazen totdat ze klaar zijn en de hele zaak stinkt en mijn neusvleugelen trillen van afgrijzen. Ja het is echt heel erg. Maar ja dat is niet zo fijn om te weten voor jullie, bovendien zou dit stinkverhaal ervoor kunnen zorgen dat mensen geen mosselen meer gaan eten, wat weer niet goed is voor de zaak..

Ook zou ik kunnen schrijven over andere dingen op mijn werk zoals de pedagogisch onverantwoorde manier waarop we soms met elkaar omgaan. Haha wees niet bang, ik overleef het. En het maakt het erg gezellig. Maar al die opmerkingen kan ik natuurlijk niet gaan herhalen in verband met ernstige prive zaken, en wellicht wat vulgaire woordspelingen. Dus daar heb ik niet over geschreven omdat het niet echt kan.

Waar ik ook niet echt over kan schrijven is het ZON. Zomer Orkest Nederland dus, een geweldig projectorkest waarmee ik op tournee ga deze zomer. We hebben er al een inzeepdag op zitten en een repetitie weekend. Daaruit bleek al snel dat het een geweldig leuke groep met mensen is en dat het niveau van muziek ook echt leuk is. Maar waarom ik er niet echt over kan schrijven is omdat het gevoel van samen muziek maken met geen pen te beschrijven is, laat staan met een toetsenbord. Ik kan wel pagina's vol schrijven over hoe geweldig het is, hoe leuk die mensen allemaal zijn en nogmaals hoe fantastisch het is maar ik kan het niet tastbaar maken.

Dus dan maar schrijven waarom ik niet kan schrijven :)

Liefs!

Hebben jullie dat ook?

Ik zal eerlijk zijn, eerst stond er boven dit bericht: Hebben jullie dat ook wel eens? Maar tijdens het schrijven kwam ik er achter dat deze dingen mij te vaak gebeuren om het “ook wel eens” te noemen. Helaas.

Dat moeder natuur je onverwachts trakteert.

Op een zomerse regenbui bijvoorbeeld. Het ene moment fiets je vrolijk in je zomerse jurkje op weg naar een vriendin om mooie veldbloemetjes te gaan plukken. Je humeur is top, op je gemak haal je twee oudere mensen in die dezelfde anwb jas fietsen en dezelfde fietsen hebben, ook in dames en herenmodel, je kreeg net wel drie keer voorrang, die ene leuke jongen in die auto knipoogde naar je en de wind speelt zachtjes met je haren. Soms kun je de tekenen over het hoofd zien door al de hiervoor genoemde blijmakende factoren maar dan plots.. De wind is helemaal niet zo lief meer aan het spelen met je haar, het wordt vastgebonden aan zichzelf en kan geen kant op. Je moest net bijna van je fiets afspringen omdat je geen voorrang kreeg waar je het wel hoorde te krijgen, je wordt weer ingehaald door de mensen in de anwb jas die op het juiste moment hun elektrische fiets op de hoogste stand zetten. Het stoplicht springt voor je neus op rood en er is geen plaatje met een knopje waar je op kunt leunen dus je moet helemaal afstappen. Er komt toevallig net een windvlaag aan en het begint te miezeren. Door de windvlaag heb je je mini Marilyn Monroe scene die door je verwaaide haar alles behalve sexy is. Je mag eindelijk weer verder fietsen en hoopt dat het blijft bij de ieniemienie druppeltjes die je verhitte gezicht wat verlichten van de eens brandende zon. Maar niets is minder waar, voor je er erg in hebt zijn de kleine schattige druppetjes veranderd in dikke, volle regendruppels en komt het met bakken uit de lucht. Hierdoor kom je als een verzopen kat aan bij de vriendin en over veldbloemetjes plukken valt geen zinnig woord meer te zeggen.

Of moeder natuur vindt dat je nog wel wat extra vlees kan gebruiken. Een fietspad, aan beide zijden staan bomen. Je hebt een lekker vaartje en opeens zit er iets vast in je keel. Of het nou een dikke strontvlieg was of een fruitvliegje dat maakt niet uit. Stikgevoelens komen op zetten en tranen rollen over je wangen. Misschien van de schrik, misschien van het half stikken, maar zeker weten ook van het feit dat je je bewust bent dat je zojuist ongewild een vlieg hebt gegeten. Moet ik nog meer hierover zeggen?

Dat je niet weet wat je aan moet.

Ja, het zal wel. Vrouwen en kleren dat werkt nooit goed. Maar dat is niet waar! Het werkt juist heel goed, dan zijn we tenminste een tijdje zoet. Zelf bedacht ik een lange tijd geleden dat het misschien handiger zou zijn als ik mijn kleren de dag van te voren al zou uitzoeken. ’s Avonds snel naar boven en voor het slapen tientallen verschillende outfits uit proberen. Combineren en egaliseren, dat zou het geheim moeten zijn. Nu ben ik altijd erg van het matchen. Als ik bijvoorbeeld een rood hempje aan heb dan moeten mijn schoenen, accessoires of mijn vestje ook rood zijn. Een beetje extra tijd kan ik wel gebruiken dus. Ik bedacht een lange tijd geleden dat het goed zou zijn als ik de avond van tevoren mijn outfit klaar zou leggen. Dus ’s avonds eerst allerlei dingen bij elkaar aan zien en passen en dan hop in mijn pjama en mijn bed in. Maar dan, de volgende ochtend. Het komt dan vaak voor dat ik me niet kan voorstellen hoe ik dat gisteren nou een goede outfit kon vinden.. Of het weer is zodanig veranderd dat ik het daar op moet aanpassen. Als het bijvoorbeeld echt te warm is om mijn uitgekozen outfit aan te doen en ik wel een korte broek aan moet. Want meestal waarschuw ik de mensen 24 uur van te voren om een zonnebril op te zetten als ik aankom in mijn glow in the dark benen aka melkflessen. Paniek, paniek. Dan maar iets aan zit er eigenlijk niet in, ik moet en zal namelijk matchen. Soms zit ik echt in tijdsnood en vlieg ik na school meteen naar boven om een echt geschikte outfit te zoeken maar dan is het eigenlijk al te laat. Helaas. Het gebeurd mij altijd dat ik óf me helemaaaaal niet meer kan vinden in mijn keuze van de avond ervoor óf dat het weer is veranderd en ik me daar onvermijdelijk aan moet aanpassen. En weg is de extra rust, lees drie keer extra snoozen en op bed blijven liggen tijd, ’s ochtends, juist wanneer ik het zo hard nodig heb.

Dat je bij de supermarkt altijd maar dan ook echt altijd de verkeerde rij kiest. 

Hier schuilt een simpele tactiek achter waar ieder normaal mens gebruik van maakt, simpelweg omdat onze hersenen zo logisch nadenken: De rij waarbij de minste mensen staan en de rij waar het het snelst gaat, die moet je hebben. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd om te kunnen zeggen dat deze tactiek bij mij niet werkt. Als ik in de rij ga staan met de minste mensen dan blijkt er net dat de meneer voor mij de meester is van een heel schoolkamp vol kinderen die "bij hem horen" en plotseling vanuit alle hoeken en gaten van de supermarkt aan komen rennen en bij hem in de rij gaan staan. Mijn spullen liggen dan al netjes op de band en mijn mandje netjes opgeruimd onder de band dus ik kan niet weer opnieuw mijn mandje pakken en al mijn spullen van de band halen om naar een andere kassa te gaan. Of het blijkt dat er iemand voor mij staat die de helft is vergeten en waarbij manlief nog even 3 pakken melk, 500 gram half om half gehakt en een maggi smaakverfijner aan het halen is. Want "hihi achja ik ben ook zo vergeetachtig." En helaas is manlief niet zo snel en kon hij zo gauw de Maggi smaakverfijner niet vinden dus duurt het nog minstens een kwartier voordat ik aan de beurt ben.  En dat terwijl ik dacht dat mevrouw voor mij met haar netjes afgewogen en van sticker voorziene Jonagold appels, uitdeelzakjes Haribo Goldbären en halve broccoli wel snel klaar zou zijn. Niet dus. De volgende keer besluit ik dan ook om te kijken naar de "bliep-snelheid" van de persoon achter de kassa. Gaat het in een goed ritme? Moeten er niet producten opnieuw gebliept worden? En natuurlijk, wordt er in 1 zin gevraagd naar de koopzegels, voetbalplaatjes, dagje-uit-zegels, glazen-actie-zegels, spaarzegels voor een boekje om alle zegels in te bewaren, betaalwijze en bonnetje? Dat is erg belangrijk, dat houdt de vaart erin snap je? Na de nare ervaringen van de vorige keer, focus ik nu op de persoon achter de kassa en niet op het normale volk in de rij bij de kassa. En dan is het raak, daar zit hij: cassièr ten volle uit. Een mooi rap tempo aan bliepjes, regelmatig en beheerst. Blouse netjes gestreken en het logo van de supermarkt is nog duidelijk te lezen, niet verwassen of een logo waarvan de helft van de stiksels loszitten, naambordje recht, fantastisch. Die rij moet ik hebben. Ik sta in de rij en alles verloopt soepel zoals je van deze supercassièr(?) mag verwachten. Tot plots. Als hij begint met mijn artikelen over de scanner te schuiven begint hij te niezen. En niet één klein beleeft niesje, niet drie niesjes zovan het wordt morgen lekker weer, maar een hele niesbui. De spetters vliegen nog net niet in het rond. Ik duik weg en als ik op kijk zie ik dat hij weg is gelopen om een zakdoekje te halen. Als ik nu alleen mijn mandje nog maar had weggelegd dan had ik heel stiekem toch naar een andere kassa kunnen lopen om daar af te rekenen. Maar nu had hij het eerste artikel al gebliept. Ik kon geen kant op. Toen ik eindelijk de winkel uit liep keek ik op het bonnetje waarop stond: “U bent geholpen door: Robbert-Jan” en ik dacht: Nou Robbert-Jan, bedankt -.-

Soms vraag ik me wel eens af of ik wel een normaal mens ben..

.. Maarja, dat vraagt ieder normaal mens zich wel eens af.

Een goed hallo.

In onze vaderlandse traditie of hoe je het ook wilt noemen, is het gebruikelijk om mensen die je kent te groeten. Op straat, bij de supermarkt of, vrij gênant, in de wachtkamer bij de dokter waar je net heen ging om die ontstoken wrat met een overproductie aan pus te laten verwijderen van je rechterbil. Goed, het is dus normaal om iemand te groeten die je kent en bij mij in het dorp groeten bijna alle mensen elkaar, vooral op zondag, de meeste mensen groeten je die je dus eigenlijk niet kent. Nu vind ik dit gebruik best een goeie. Het laat zien dat wij Nederlanders een goed sociaal ontwikkeld volk zijn. ahum.

Nu ben ik natuurlijk ook een Nederlander dus zou dit groeten een aangeboren talent moeten zijn. Moeten zijn ja, wat dat is dus niet zo. Misschien ben ik niet de enige maar dat groeten dat ligt me gewoon niet. Het begint met de woordkeuze. Je kan namelijk kiezen uit ontelbaar veel begroetingen. Hoi, hallo, hee, heeeu, hai, hoooi, hohooi en goedendag zijn er een paar van. Meestal heb je maar een paar seconden de tijd om er een te kiezen en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Je moet natuurlijk niet te formeel zijn en ook weer niet te informeel. En eigenlijk wil je ook niet altijd hetzelfde terug zeggen als wat diegene al had gezegd hoewel dat wel altijd lekker "veilig" is. Als je hersenen bewust of onbewust dan eindelijk de keuze hebben gemaakt voor het woord "hoi" en je denkt het ei van Columbus te hebben gevonden komt het volgende probleem alweer aanzetten: De intonatie.

Want tja, met alleen de woordkeuze ben je er nog niet. En "hoi" kan op heel veel manieren uit je mond rollen. Soms wat soepeler dan anders, vaak net even iets te hard, te enthousiast of juist te ongeïnteresseerd. Neem bijvoorbeeld het woord hallo. Je kunt het sowieso op verschillende manieren onderverdelen: Ha-llo of ha-llo of hal-lo. Met elk van deze stukjes kun je variëren met hoe je het zegt, hoog, laag, lang, kort, snel of langzaam. Nu is er zo'n wiskundige formule waarmee je uit kan rekenen hoeveel mogelijkheden je dan hebt. Volgens mij was het iets met NCR of faculteit ofzoiets maar aangezien ik niet wiskundig ingesteld ben houden we het op het volgende antwoord: Veel manieren om hallo te verdelen in stukjes + veel verschillende manieren om die aparte stukjes te intoneren = heel veel verschillende mogelijkheden. 

Bovendien komt daar bij dat er ook heel veel mogelijkheden bij zitten die dus niet echt goed zijn. Zo'n stem uitschieter in je enthousiasme of juist doorklinkende diep gewortelde haat die je eigenlijk probeerde te verbergen.. dat zit er ook tussen. En wat nog wel het meest voorkomt, als je eerst gewoon geen idee hebt wie er zojuist hoi tegen je zei maar dat je natuurlijk als goed sociaal ontwikkelde Nederlander netjes hoi terug hebt gezegd en je later pas beseft wie het was. Dat kan later zijn als in later als je om de hoek bent en de persoon die hoi zei al lang verdwenen is. Dat kan later zijn als in later als je diegene net bent gepasseerd en het geen zin meer heeft om opnieuw hoi te zeggen, dit keer overtuigend. Dat kan ook later zijn als in later halverwege het zeggen van hallo. En dat gaat weer gepaard met een intonatie verandering. Ook je gezicht licht vaak op na het euforische gevoel dat je toch wel weet wie het is, wat er niet altijd even charmant uit ziet. Hierbij is de kans op halve overenthousiaste stemuitschieters zeer groot. 

Het is nogal wat om mensen te groeten. Na wat ik net allemaal heb verteld zou je bijna denken dat het nooit goed gaat bij mij. Maar warempel, vandaag fietste ik naar huis en had ik zo'n geval van iemand (nog) niet herkennen. Nadat ik de wel doordachte keuze had gemaakt voor het woord hallo herkende ik de persoon nog voordat ik begon met mijn hallo. En toen, zomaar uit het niets kwam mijn hallo perfect uit mijn mond rollen. Opgewekt maar niet te, niet langdradig maar lekker vlot met een randje van verrassing en een vleugje van 'wat doe jij hier' en zelfs nog een glimp van 'fijne dag verder'. Zomaar ging het goed. Ik fietste verder terwijl ik me verheugde over het feit dat het zo'n mooie hallo was. Eigenlijk vond het ik het een beetje zonde dat diegene niet wist hoe vereerd ze wel niet was met mijn perfecte groet en ik moest me inhouden om niet om te keren en er iets van te zeggen. 

Omdat ik dat niet heb gedaan deel ik het met jullie. Graag gedaan :)

Liefs!

Ik heb iemand ontmoet..

Iemand die net zo gek is als ik.
Wat blijkt uit de ultra goede dansmoves, meeblehren met liedjes en tot diep in de nacht feesten en de hele volgende dag het ook nog voor elkaar krijgen om vrolijk te zijn. En natuurlijk lekker even slapen in de bus, maar dan in het gangpad.

Iemand die ook van die onhandige pechdagen heeft.
Bijvoorbeeld met je fiets aan je hand per ongeluk tegen een vreemde meneer zijn voet aan knallen. Nee niet een zacht tikje waar je netjes pardon voor kunt zeggen maar echt met een flinke vaart vol ertegen aan. Waarop de vrouw van de meneer in kwestie nog het meest geïrriteerd omkeek en haar kwaadste blik uitzond. Zo'n blik waarvan de halve wereldbevolking dood neer zou vallen als ze konden doden.
Wat ook bij een pech dag hoort is natuurlijk tegen dingen aanlopen. En dan net lekker precies met ene stukje van je elleboog wat je wel voelt (ja probeer maar, als je vel van je elleboog vastpakt heb je daar geen gevoel in. Heb je dit wel dan ben je vast overgevoelig of is het slim om een arts te raadplegen). En dan als je je stoot, dan ook het liefst tegen een puntje van een tafel of kast. Of natuurlijk iets wat daarna in zijn geheel gebruik maakt van de zwaartekracht en lekker op de grond valt. Het liefst gaat dit alles natuurlijk gepaard met een oerkreet uitroep van: "AUUU!" of "AIII" of iets dergelijks, waarna je je beseft dat je dat hardop zei, of liever gezegd riep, en dat het nou niet direct een nominatie verdiende voor de "Gouden keeltjes-prijs 2012".

Iemand die ook altijd en overal het mobieltje laat slingeren.
Van iemand die (net als ik) onwijs gehecht is aan de mobiele telefoon zou je misschien niet snel verwachten dat je hem ergens laat slingeren. Maar niets is minder waar, uit mijn theorie zal blijken dat het juist gemakkelijker is om hem kwijt te raken als juist als je niet zonder kan. Sowieso is het een gemene grap van "het lot" dat je iets telkens kwijtraakt waar je eigenlijk (bijna) niet zonder kan. Maar mijn theorie is als volgt: Juist omdat het ding overal mee naar toe neemt kan je hem op meerdere plaatsen kwijtraken of vergeten. Als je hem ergens vergeet is het lastig om te bedenken waar je hem voor het laatst had want je hebt hem overal gehad. Je bent dus langer aan het zoeken en de kans dat je nog weet waar hij voor het laatst bij je was is kleiner.

Iemand die ook (bijna) altijd 2 verschillende sokken aanheeft.
Nu is dat natuurlijk helemaal niet gek als je je beseft dat het eigenlijk een vicieuze cirkel is. Als je twee verschillende sokken aan hebt, doe je ook twee verschillende sokken bij de was. Vanzelfsprekend komen er dus ook weer twee verschillende sokken schoon uit de was. Je kan er dus niets aan doen. Het komt dan wel eens voor dat misschien je moeder of je ingehuurde Poolse wasvrouw een beetje langzaam is met de was. Of als de wasmachine stuk is. Dan kan het dus voorkomen dat je 2 keer 2 verschillende sokken aan hebt maar dat er van die 4 sokken die dan samen in de was komen er toevallig 2 dezelfde bij zitten. Dan kan je je in ieder geval 1 keer fatsoenlijk vertonen bij iemand thuis waar je je schoenen moet uitdoen.

Iemand die gisteren ook nieuwe schoenen heeft gekocht.
Die door een zojuist beschreven pechdag niet in de aanbieding waren, die van mij wel ghehehe. Sorry dat moest er even bij.

C'est moi! (Bah ik hou helemaal niet van Frans)

Iemand's nieuwe schoenen..

Lieve iemand, ik ben bij dat ik je ken en ik hoop dat je je in mijn verhaal over jou herkent :)

Wannabe chique en vwo-waardig.

Ken je dat? Dat moment dat je je plotseling realiseert dat het bijna zomervakantie is? Gek he? Aan het begin van het school jaar zie je er altijd tegenop en "gaat het toch weer zoooooo ondragelijk lang duren voordat het weer zomervakantie is" en als het dan zover is ging het eigenlijk heel snel.

Gisteren is de toetsweek begonnen, maar wees niet bang voor gezeur want ik vind het wel prima. Elke dag even toetsje(s) maken en weer lekker naar huis. En helemaal lekker is het als je een heerlijk dagje vrij wordt gegund in je toetsweek. Deze keer besloot onze alleraardigste roostermaker om dan maar Delf, biologie en M&O op woensdag te plannen zodat Lotte, die geen van de genoemde vakken heeft, een dagje vrij had. 

Omdat ik er sinds vrijdag drie weken geleden een pleegbroertje bij heb, hebben we uitgebouwd. En dan niet zomaar maar, jawel, een hele balzaal! Nou hadden we best een kleine woonkamer maar nu is er toch echt een groter stuk dan wat we eerst hadden bijgekomen. Je snapt het, een balzaal dus. En deze dient men natuurlijk ook te gebruiken als balzaal. Dus vandaag besloot ik dat maar eens te doen. Nadat ik voor mijn moeders werk meer dan 144 brieven had gevouwen, in de enveloppe gedaan, dicht geplakt en het adres label erop had geplakt zocht ik mijn ontspanning in een Weense wals door de "achterkamer" aka balzaal. Op internet leerde ik welke stapjes in welke richting je moest zetten maar aangezien links en rechts uit elkaar houden niet mijn sterkste kant is verliep het niet vlekkeloos. Hoewel dat natuurlijk ook kon liggen aan het feit dat ik mijn mooie, inmiddels beroemde, paalhakken aan had, die toevallig perfect pasten bij de door mij uitgezochte outfit van vandaag. Of dat ik in mijn eentje was en niet zeker wist of ik dan wilde of ging leiden of niet. Afijn, toen de stemmen van de dansinstructeurs van Livestrong door mijn speakers klonken viel het me weer op dat het zo lekker galmt in onze balzaal. Dit deed mij ertoe besluiten om liedjes keihard mee te bléhren. Vooral koos ik natuurlijk de liedjes uit met een prachtige uithaal die niemand anders dan de zanger(es) zelf kan halen. Zoals de uithaal in dit heerlijke liedje op 3.16 :) 

Verder ontsprong in mij een bron van vreugde toen ik het volgende las:

‎"Op vrijdag komt Mathijs Bouman een masterclass geven over Europa en de kredietcrisis. Mathijs Bouman is onder meer bekend als commentator voor RTL-Z en schrijver van boeken over de economie. Meneer S. heeft zijn enthousiasme aangewend om Mathijs Bouman naar onze school te krijgen. Jullie begrijpen dat hij daar niet onderuit kon." 

Maar dan dus niet. Is het niet duidelijk genoeg dat ik zelfs het vak aardrijkskunde heb uitgekozen boven het anders verplichtte economie? Een masterclass als deze, die klaarblijkelijk ook door leerlingen zonder het vak economie moet worden gevolgd, vind ik ronduit belachelijk. Ik vrees dat ik mijn interesse er niet voor kan opwekken en dat betekent dat ik volkomen nutteloos tot een tot nog toe onbepaalde tijd op school moet zitten. De hele crisis heeft me nooit geboeid en ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat ene Mathijs Bouman daar geen verandering in kan brengen. Zoals een medescholier het opmerkte: Dat wordt dus zittend slapen. Dus terwijl de lagere klassen worden verwend met allerlei plezante uitjes als kanoën en de workshop 'creatief met theezakjes' zit ik minimaal 2 en een half uur stil te moeten luisteren naar Mathijs van RTL-Z. Als jullie eens wisten wat voor een zwaar leven ik heb..

Oke daar moet ik mezelf toch even verbeteren. Ik heb een heerlijk leven. Helemaal na een top dag als zondag toen de eerste repetitiedag was van het ZON. Fijn om mensen te ontmoeten die zo leuk zijn!

En dan rest mij nog een ding, de uitleg van de titel. Je hebt vast wel gemerkt dat ik probeerde(!) om wat ingewikkeldere zinnen te maken met moeilijkere woorden etc. Dit was een experiment, ik trachtte de wijze raad van mijn, die inmiddels zonder zijn vrouw naar Nigeria of een soortgelijk land is vertrokken voor een vakantie, Nederlands leraar. Hij ging trouwens zonder zijn vrouw omdat hij dan bang was dat hij haar zou uithuwelijken/verkopen gelijk hij dat bijna had gedaan doen ze samen naar Turkije gingen en hij er "15 prachtige kamelen" voor had gekregen. "Maar gelukkig besefte ik me dat 15 kamelen niet zo makkelijk mee konden in het vliegtuig dus heb ik het maar niet gedaan.." Maar zijn raad was als volgt: Wij, als vwo leerlingen moesten ook maar in onze vakantie van elke tekst een vwo-waardige tekst maken. Dus of het nou een berichtje was op een of ander social medium, het boodschappen lijstje of een brief naar een penvriend was, het moest maar wat chiquer zijn dan we gewend waren. Omdat wij zoveel prachtige woorden kennen die we bijna nooit gebruiken en omdat we prachtige zinnen kunnen maken die je bijna terug zou kunnen vinden in een goed boek of andere goede literatuur. Vandaar, wannabe chique en vwo-waardig.

En nu kan ik het natuurlijk niet maken om zo'n chique en vwo-waardige tekst niet afsluiten met domweg "Liefs!" dus dan maar zo:

Hoogachtend,

Lotte

Oke nu heel even afgelopen met dat chique gedoe, ik wil jullie in al mijn enthousiasme vertellen dat ik vandaag voor het eerst erin geslaagd ben om een omelet te maken! Ik probeerde het al vaker maar het ging eigenlijk altijd mis bij het omdraaien ervan. Maar vandaag dus niet :) Het werd een uitzonderlijk lekkere lunch omdat ik niet zomaar een omelet had gemaakt maar eentje met stukjes tomaat en mozzarella erin. Ook strooide ik er op het eind wat verse rucola er overheen en het was heerlijk. Dit moment moest ik natuurlijk vast leggen dus bij deze:

Lotje goes Lotjeknor

Hoihoi.

Gisteren was het zover. Ik moest auditie doen in Rotterdam voor de vooropleiding van het conservatorium. Ik wil dit heel graag volgend jaar naast mijn examenjaar op de middelbare school doen om te kijken of dat iets voor mij is enzo. Ik had ook al auditie gedaan in Amsterdam maar daar werd ik afgewezen.. Gelukkig dat ik daar eigenlijk niet heen wilde ;) Ik werd trouwens afgewezen maar het was wel een compliment: ik was te lief. Haha. klopt natuuuuuurlijk ^^ Nee even serieus, dat klopt wel een beetje, het is natuurlijk best een harde wereld en je moet altijd en overal de beste willen zijn en ik weet inderdaad niet of dat wel echt iets voor mij is.
Maargoed in Rotterdam wilde ik dus wel heeeeeel graag aangenomen worden.
Dinsdag had ik al theorie auditie gedaan en dat ging heel vaag. Ik was ontzettend zenuwachtig omdat ik bang was dat het heel moeilijk zou zijn. Als eerst was het al spannend of ik het gebouw wel kon vinden (dit bleek heel makkelijk te zijn) en dan in het gebouw.. Ik had al gehoord dat het een beetje een vaag gebouw was en dat vond ik niet erg geruststellend met mijn goeie richtingsgevoel en mijn uitstekende kennis van links en rechts.. *ahum. Ik moest drie roltrappen op en dan ergens in de kantine een trap nog voor de laatste 2 verdiepingen. Het was heel vaag maar ik deed gewoon alsof ik precies wist waar ik heen moest. haha dat is altijd belangrijk. Maar ik kwam uit bij allemaal dansmeisjes en besloot toen maar te vragen waar 6.11 was. Ze zei dat zij het ook niet wist maar dat ik misschien door die deuren moest. Ik braaf door die deuren en yes, er hing een plattegrond. Mijn slechte richtingsgevoel had een positieve piek bereikt want ik moest 2 lokalen naar rechts en ik was er al :) Daar moest ik me melden en wachten op de gang. Toen ik werd geroepen was ik al ontzettend zenuwachtig maar het was eigenlijk helemaal niet nodig geweest. Ik baalde wel want het was ontzettend goed te doen en ik had me veel te druk gemaakt. Alleen het van blad zingen ging niet zo lekker, ik kon er maar geen cis uitkrijgen. Met ritme lukte het niet zo goed omdat ik mee wilde tikken met mijn been maar die trilde nog harder dan zo'n vet verbrand machine van tell sell ;) Maargoed ik had het overleefd en moest gisteren dus praktijk auditie doen.
Het begon weer lekker Lotterig met mijn slechte voorbereidingen. (waarvoor sorry mams en paps!) Ik was bezig met mijn kopietjes maken toen we eigenlijk weg moesten om de trein te halen. Nou dan maar niet alle kopietjes hebben. We waren bijna bij het station toen mijn moeder vroeg of ik nu alles bij me had. Ik wilde naar haar tas wijzen om te zeggen dat daar mijn muziek in zat maar ze had geen tas mee. Ik dacht dat ik het aan haar had gegeven voor in haar tas maar dat bleek niet zo te zijn. De trein kwam al over een paar minuten en mijn pianiste tevens enorm goede vriendin en weekend-zus, haha, stond ook al bij het station te wachten. Ik ging terug rennen en mijn moeder zou met pegvwz (pianiste-enorm-goede-vriendin-weekend-zus) wachten en dan zouden we de volgende trein nemen. Thuis kon ik dus net zo goed nog even de andere kopietjes maken en ik ging weer op weg naar het station.
Eenmaal aangekomen in Rotterdam zaten de zenuwen er al lekker in. Nouja lekker.. ik wilde het zo graag heel goed doen en was bang dat het niet goed zou gaan, dat ik mijn instrument liet vallen, verkeerd inzette, door mijn knieën zakte, geen noot meer eruit zou kunnen krijgen, mijn coulisse die vast zou zitten, geen lucht meer kunnen krijgen, gewoon geen noten meer kunnen lezen, opeens niet meer zou weten waar de posities zitten en ... laten we het erop houden dat er veel dingen door mijn hoofd gingen. We waren dus in Rotterdam en het gebouw wist ik natuurlijk al te vinden. Als een pro liep ik erheen en naar binnen en op de roltrappen en de kantine in. Ik moest natuurlijk heel nodig plassen en zag/hoorde daarom niet dat de leraar daar op mij zat te wachten om even hallo te zeggen. Fijn, weer zo'n Lotte moment. Nouja even hoi zeggen en een klam handje geven en hop door naar de wc. Na het melden bij 6.11 moesten we weer helemaal naar beneden naar 1.15 voor het inspelen en dan in 1.14 de toelating. Dit keer gingen we met de lift naar beneden. We moesten wel een lift hebben aan de andere kant van de gang en het trappenhuis want die ging helemaal naar beneden en die andere ging maar tot verdieping 3. Leuk, zo'n gebouw.. Ik ga daar echt nog verdwalen, misschien is het handig om de plattegrond een beetje uit mijn hoofd te leren haha. Volgende keer zal ik hem vragen bij de receptie ;)
Na het inspelen mocht ik naar binnen. Ik was niet heel tevreden want het ene stuk ging in Amsterdam veel beter maar het andere stuk weer niet.. Op de gang moest ik wachten en toen begonnen de echte echte zenuwen. Ik had er niet zo'n goed gevoel over en hoopte dat ze voorstelden dat ik wel les mocht krijgen van deze hoofdvak docent. Ik werd naar binnen geroepen en moest gaan zitten. Toen kwam er een heel verhaal en zei ze zoiets van: ja, je hebt hartstikke goed gespeeld, en je bent toelaatbaar maar je zit nog lekker op school en dat moet je ook afmaken dus we gaan kijken hoe we dat gaan regelen dat je wel les krijgt maar niet de vooropleiding doet. Want dat is niet te combineren met je school dus dat gaan we even anders regelen. Ik viel haar in de rede en vroeg hoe ze bedoelde met dat het niet te combineren was. Ze zei dat ik dan op bepaalde tijden in Rotterdam moest zijn enzo. Ik zei dat ik dat al had uitgezocht en dat het ging om de woensdagmiddag en/of de zaterdag ochtend. En dat ik ook al aan school had gevraagd of er iets te regelen viel. En dat ze van school hadden gezegd dat als het belangrijk was voor mijn toekomst dat er dan altijd wel wat te regelen valt. Oh, zei ze, goed dat je dat hebt uitgezocht, nou dan verscheur ik dit formulier en ben je toegelaten!
ben je toegelaten! BEN JE TOEGELATEN!
wauw. die 3 woorden deden mij glimlachen van oor tot oor :)
Nog wat gepraat en toen mocht ik naar mamsie en pegvwz om het goede nieuws te vertellen. En ja, toen moest ik ook wel een beetje huilen haha. Ik kan het nog steeds niet echt geloven, het is zo geweldig! Snel papa bellen natuurlijk en een broodje eten bij een restaurantje met gratis wifi zodat ik het even snel op facebook kon zetten ;) Het broodje was trouwens ook heel erg lekker dus als mijn trein een keer veel vertraging heeft dan weet ik waar ik moet zijn.
En nu.. nu dringt het af en toe weer tot me door en krijg ik die grijns niet van mijn gezicht. Het is zooo'n mooie kans die ik nu krijg en ik heb er enorm veel zin in! wauw ik kan echt niet wachten tot het echt begint. Stiekem vind ik het ook best wel een beetje stoer ^^

Volgend schooljaar elke week naar Rotjeknor (Lotjeknor dus) en nu vooral er heel erg van genieten!


Ohja ik vergat bijna te vertellen dat ik op de terugweg in de trein mijn eigen kaartje mocht stempelen van de conducteur ^^

De Lotte actie van de maand.

En deze keer is het niet zo'n handige..
Ach dat zijn ze meestal niet, en over een paar dagen kan ik er vast om lachen..

Ik wil dus volgend jaar de vooropleiding doen van het conservatorium omdat ik wil kijken of dat misschien iets voor mij is.. Het is trouwens een studie waar je niet ontzettend veel met wiskunde doet dus wat dat betreft past het heel goed haha. Nee maar het is wel een pittige studie en ik wil gewoon weten of ik wel helemaal voor de muziek wil gaan zegmaar.
Voor de vooropleiding moet je een auditie doen en daarvoor moet je je weer aanmelden. Ik had de brief enzo woensdag avond ingevuld en mocht hem nog snel even in de brievenbus gaan doen. Ik rende lekker vrolijk naar de brievenbus, gewapend met mijn fotocamera want dat moment moest ik natuurlijk vastleggen.
Gisteren plaatste ik de foto van hét moment op facebook en toen kwam het..

M: Gaat dat goed zonder postzegel?
Ik: hihi die zit er wel op maar is niet zichtbaar ;)
Ik: door de flits denk ik
Ik: NEE WACHT EENS!
Ik: JE HEBT GELIJK! AAAH NEE
Ik: HELP. hoe snel komt zoiets terug?
B: Postbus Lotte? ;-P
E: Wat voor spannends heb je op de bus gedaan?
B: Waar is het voor? Postbus adressen hoeven geen postzegel.
Ik: oei. aanmelding voor de vooropleiding klassieke muziek bij Codarts. maar neeeeeee serieus, hoe snel komt zoiets terug?
Ik: neeee wat een slechte eerste indruk :(((
E: Nog een keer sturen.. Als het formulier op internet staat. Anders morgen even bellen naar Codarts.
B: Als ze de brief accepteren..
Ik: Maarre komt hij ook niet terug omdat ik mijn postcode en huisnummer erop heb gezet? :(
E: Is ook mogelijk. Zou zowiezo even bellen naar Codarts morgen en het probleem uitleggen.
M: Je maakt wel indruk zo, dat is duidelijk! Misschien goed om idd even te bellen en aan te geven dat je, zodra ze je hebben aangenomen de portokosten aan hen terug betaalt :) .
Ik: Ze zijn al gesloten.. :(
Y: Lotte heb je adres achter op de brief geschreven? Dan krijg je hem waarschijnlijk wel terug ;) Of als Codarts hem krijgt moeten ze de verzendkosten betalen, haha
Ik: Ja dat wel. nouja ik bel morgen wel..
Ik: Lotteactie..
D: HAHAHAHAHA
L: Ahum, je hebt wat in wat zonder wat gedaan?!
E: Als je eigen adres achterop staat krijg jij zelf bericht van PostNL en moet je alsnog betalen. Staat je adres er niet op dan krijgt Codarts bericht.


Dus. nu moet ik bellen en ik schaam me dood. En ik heb geeeeen idee wat ik moet zeggen.. Soms is het niet echt handig om Lotte te zijn hoor.. :(
Ach ik overleef het vast wel. en jullie kunnen allemaal lachen om mijn stomme actie dus vandaar dat ik dit met jullie deel. Alsjeblieft :)

Liefs!

Toen ik mijn Nederlands toets had ingeleverd..

(Het was een uiteenzetting over protestsongs in de jaren zestig.)

.. ging ik een beetje twijfelen, is ontploffing wel een woord? Heb ik Bob Dylan wel goed geschreven zo? Heb ik bij spaans toets van het vorige uur niet de defenido of imperfecto ingevuld toen ik subjuntivo moest invullen?

.. verveelde ik me en kreeg ik de neiging om door de stilte heen te breken en het tietenlied te zingen van kinderen voor kinderen terwijl ik op mijn tafel de macarena danste. (nee niet gedaan, maak je geen zorgen..)

.. was ik best trots op mezelf dat ik het voor elkaar had gekregen om 592 woorden op te schrijven zonder een van mijn of beide armen te verliezen.

.. besloot ik om toch maar even naar huis te gaan in plaats van 2 uren en 2 pauzes te wachten op mijn volgende toets.

.. bedacht ik mij opeens dat ik de titel van het liedje van Bob Dylan niet goed had opgeschreven. faaaaaal.

.. zag ik iemand naast mij die heel goed en fanatiek bezig was om zijn hele uiteenzetting over te schrijven in het net. (dat had ik beter ook kunnen vooral met het laatste deel toen ik geen zin meer had om netjes te schrijven.)

.. maar vond ik ook dat het niet uit maakte omdat de leraar net had gezegd dat het belangrijker was om goed te schrijven dan om rekening met je leraar te houden, je leraar is maar een incident. Wat dat ook mag betekenen.

.. brachten mijn gedachten mij door die vage uitspraak naar een andere vage uitspraak van mijn leraar Nederlands: ".. en dan is de mening van je leraar Nederlands even betrouwbaar als die van elke willekeurige bloemkool in de etalage van de groenteman om de hoek van de straat." of was het nou op de hoek van de straat?

.. ging eindelijk de bel en kreeg ik op de fiets een poëtische bui:

Mijn toets was ingeleverd. Nutteloos zat ik te draaien op mijn stoel toen een straaltje zonlicht zich langs de zonnewering worstelde en neerstreek op mijn gezicht. Ik kroop dichter naar het openstaande raam toe en de geur van vers gemaaid gras drong zich naar binnen in mijn neusvleugels. Dit alles dwong mij om mijn ogen dicht te doen en te genieten.
De bel ging. Ik stapte op mijn fiets en liet de wind met mijn haren spelen en met mijn jas, die losjes over mijn schouders hing. Thuisgekomen parkeerde ik mijn stalen ros in de voortuin, waar hij nu staat te wachten om mij weer naar de school en mijn plichten te brengen.

Zo. toetsweek doet iets raars met je mensen..

tschüs truus en später peter. :)

Muziekvreugd.

Jullie weten, ik speel Bastrombone. Met een hoofdletter ja, omdat het zo leuk is :) Haha. Ik heb wel eens eerder verteld over alle grootse plannen die ik had. En nu zijn er weer vorderingen.

Er bestaat dus een orkest met mensen uit heel Nederland die in de zomervakantie toeren door heel Nederland. Dat heet Zomer Orkest Nederland ookwel ZON. Het is een project orkest dus je bent elke keer met andere mensen (behalve dan de mensen die meerdere jaren mee mogen) en je zit er niet standaard elk jaar in. Maaaaar. DIT JAAR MAG IK MEE :) Het wordt mijn eerste keer en ik heb er zo ontiegelijk veel zin in! Op de facebook pagina stelt iedereen zich al een beetje voor en dat is superleuk omdat je dan alvast een beetje over iemand weet. Er wordt lekker veel gereageerd en ik weet nu al zeker dat het heel gezellig gaat worden. Het was ook heel toevallig dat iemand even op mijn profiel had gekeken en bleek dat zij ook naar Kenia is geweest. En nog best dichtbij ook! Echt heel leuk en veel stof om over te praten dus! Zo toevallig, we zeiden al dat wij nog lang niet waren uitgepraat.

Dat was natuurlijk niet genoeg voor mij als muziekmosterrrr ;) Nee ik zag via facebook een berichtje over de selectie van een jong trombone collectief. Het is een project van het Nieuw Trombone Collectief. Dat is een groep van poepgoeie trombonisten die samen heel mooi spelen ;) Ze hebben al eerder het Jong Trombone Collectief opgericht en voor 2012 en 2013 zochten ze weer nieuwe, jonge en getalenteerde trombonisten. Ik durfde me niet op te geven, ik was bang voor alle keigoede mensen die daar zouden komen en dan zou ik daar aan komen.. Maar ik heb het toch gedaan (*schouderklopje voor mezelf*) en de selectiedag was zondag. Het was in Hilversum dus ik ging, gewapend met een plattegrond en treinkaartje, op weg. Na veel gezeul met mijn koffer (waarover niemand dit keer vroeg of ik ging golfen) kwam ik op het station aan. Ik pakte mijn plattegrond maar bij de eerste rotonde ging het al mis. Ik hield hem nog op de kop maar ook dat mocht niet baten. Ik besloot om het dan toch maar weer te vragen. Maar helaas er was niemand lopend of op de fiets. Ik begon maar op mijn richtingsgevoel te vertrouwen en liep een straat in. Gelukkig zag ik een mevrouw op een fiets. Ik riep haar en vroeg haar waar de heuvellaan was. Ze vroeg of ik bij het muziekcentrum moest zijn en legde me de weg uit. Ik moest maar de heuvel op lopen en dan bovenaan bij de water toren naar links. Oke dank u wel en ik ging op weg. De heuvel op, dat voelde ik wel na een tijdje.. ja ik ben een beetje een watje maar het was tenslotte zondagochtend. Ik zag links opeens een straat die op mijn routebeschrijving stond dus ik besloot maar niet op de watertoren te wachten. Wonder boven wonder ging het goed en bereikte ik op tijd het muziek centrum. En toen begon de awkwardness. Zo'n dag begint dan met iets dat heet "ontvangst". Ik hou nooit zo van dat soort dingen, zeker niet als ik niemand ken. Begrijp me niet verkeerd, ik kan prima tegen nieuwe situaties en het contact leggen is ook niet mijn probleem maar om nou zo in een soort van doodse stilte maar nutteloos in je kopje thee te staan roeren.. Nee dat vind ik niet zo fijn :) Maar gelukkig gingen we vrij snel beginnen. Ik was (natuurlijk) het enige vrouwelijk schoon en dat scheelde tenminste wachtrijen bij de wc ;) Haha, het is niet altijd leuk dat ik vaak tussen allemaal (ouwe) mannen/jongens zit maar het heeft ook wel een beetje voordeel (naast het voordeel van de wc's dus), ze onthouden je wel sneller. En je naam is makkelijker te onthouden als het de enige meisjes naam is. En sowieso, meisjes op bastrombone is lekker zeldzaam :) Dus. voordeel voordeel.
Met de ademoefeningen wel te verstaan. Dat was ook weer awkward omdat je met mensen bent die je eigenlijk nog nooit eerder hebt gezien en dan moet je een beetje je mondhoek gaan lopen uitrekken. (lees gekke bekken trekken van "the screem" tot een onderkin maken van 3 kilometer) Achja, alles op goed op te warmen toch? ;) Na de adem en de verdere warming up begonnen we met wat stukken spelen. Het was heel leuk, het ging ook goed en het werd steeds minder awkward.
Toen het was afgelopen werd ik nog opgehaald door mijn moeder en toen ging ik weer lekker naar huis. Het was echt super leuk en heel erg leerzaam dus ik was sowieso al blij. Natuurlijk was ik heel benieuwd naar de uitslag maar die kregen we niet meteen.
Vanochtend zag mijn mail. Na alle loze keren dat ik dol-enthausiast mijn mail openden was het dan nu eindelijk een mail met de gewenste afzender ;)
EN JA HOOOR. Ik ben geselecteerd! Leeeeuk! nee niet leuk maar meer SUPERGAAF! Dus nu ben ik ongeveer ultiem gelukkig en dat is een heel leuk gevoel! :)

Nou dat moest ik even delen met jullie. Je ziet het, ik ben weer van plan om mn blog weer goed bij te houden! So enjoy!

Lala salama! (slaap lekker in het KiSwahili, al ben ik niet zeker over de spelling)

De boodschap heb ik nog steeds niet begrepen.

Oke weten jullie nog, een tijd geleden. Dat ik jullie dood gooide (oke gelukkig niet letterlijk) met filmpjes van Tyler Ward?
En dat ik toen een keer helaas niet meekon met S. M. en S. naar een concert van hem toen hij in Nederland was? Afgelopen zaterdag was hij weer in Amsterdam en guess what?! Ik ging er heen! Met M. en S..
M. was zo lief geweest om toen ik in Kenia zat, de kaartjes te bestellen en dat was maar goed ook want het was uitverkocht. Het was in de sugar factory, tegenover de Melkweg.

Al een paar weken had ik er natuurlijk heeeeeul veel zin in en eindelijk was het dan toch 3 maart :)
Mijn zaterdag begon met werken. Ik mocht tot 17.00 en om 17.20 moest ik al de trein hebben dus het werd een beetje best wel stressen. Gelukkig mocht ik iets eerder weg van mn werk en kon ik zelfs nog even lekker douchen. Als er een wereldrecord bestaat van snel douchen dan heb ik het zeker weten verbroken. Ondertussen maakte mijn moeder een broodje hamburger voor mij en smeerde mijn papa een broodje voor me voor als ik nog verder trek kreeg. Ik sprong onder de douche vandaan en half etend liep ik naar het station. Ik besloot M. even te bellen dat het allemaal gelukt was. Waarschijnlijk praatte ik best hard, omdat ik haast had ofzo. Ik vertelde dat ik zelfs nog had kunnen douchen en dat ik nu mn broodje hamburger liep te eten. Toen ik opgehangen had haalde ik een mevrouw in die zei: "Nou je ruikt fris hoor, eet smakelijk en veel plezier." ik: "ehm. oh, danku" Lekker dan, maargoed ik rook dus fris :)
Aangekomen op het station was ik natuurlijk te vroeg (dat heb ik altijd, dat ik enorm loop te haasten en stressen en dat ik dan uiteindelijk veel te vroeg ben) en zat ik lekker op een bankje. Een mevrouw naast mij begon te niezen als een gek dus ik zei heel vriendelijk gezondheid. Toen keek ze me aan alsof ik had gezegd: "Nou lekker dan mevrouw, veegt u de boel ook weer effe bij?" Dat dacht ik wel, maar ik zei toch echt vriendelijk gezondheid. Brr alsof ze mn gedachten kon lezen. Ik schoof maar wat verder weg op het bankje en toen kwam de trein. Ik stapte helemaal voorin in want M. en S. stapten een station later in en zo wisten ze waar ik zat. Nietsvermoedend liep ik de coupé in. Ik ging zitten en toen barste het gebrul en gekrijs los. Ik zat in coupé met ongeveer 13 krijsende hyper de pieper kinderen, waarschijnlijk op de terugweg van een kinderfeestje ofzo. Ik waarschuwde M. en S. maar vast per sms. Toen ook zij waren ingestapt vonden we het toch iets te erg gingen ergens anders zitten.
Het volgende gebeurde bij het overstappen. Ik liep de trein in en toen ging de deur opeens dicht, ik wist niet eens wat er gebeurde en werd uitgelachen door M. en S. Toen ik de deur had overwonnen konden we lekker gaan zitten. Het duurde nog even voordat de trein wegging en opeens viel mijn oog op een man aan de andere kant van het perron. Het was een monnik. Hij had een bruine pij aan met een touw om zijn middel en een puntmuts. Hier gebeurde rare dingen, ik werd aangevallen door een deur en toen zag ik een monnik. Nouja, het kan altijd gekker toch? Nou en of. Na een rechtsomkeert op het centraal station en een tramrit (waarbij ik trouwens de schoenen wahalla straat heb ontdekt!) waren we aan gekomen bij de rij voor de ingang van de sugar factory. Ik bedacht mij dat ik helemaal niet meer gedacht had aan onze paper hearts. Maaaar, mijn moeder was de oplossing in dit alles. Ik wilde liever een "echt" treinkaartje maar ze zei dat ik daar helemaal geen tijd voor had en dat ik er maar 1 moest uitprinten (zo'n e-ticket) En je raad het al, van 1 A4tje kon ik makkelijk 4 paper hearts maken. Het resultaat van mijn creatieve uitspatting was niet echt adembenemend maar beter iets dan niets. Plotseling begon de voorkant van de rij te juichen en wij vermoedden dat Tyler naar binnen ging ofzo. Maar toen rende er iemand met een mobiel filmend langs de rij. Mijn mond viel open toen ik besefte dat het Tyler was en dat hij echt was en niet alleen op internet bestond. whoei dat was leuk! :) Vervolgens kwam er een man met rasta haar in een soort staart waarvan het puntje over de grond sleep, langs de rij lopen. Hij was duidelijk "in hogere sferen" tja het was en bleef Amsterdam haha. Hij begon wat te praten tegen een kerol achter ons maar er was helaas niets van hem te verstaan. Toen hij weg liep riep hij nog: "Don't forget to always, always love your mom." Dus. Bij deze, mam, ik hou van je hoor!
We mochten naar binnen en besloten om op het balkon te gaan zitten op de uberchille stoelen. Het waren een soort luxe barkrukken en ze zaten heerlijk. We zaten wel 2e rangs op het balkon maar toen vond ik uit dat je de stoelen hoger kon zetten. Op de hoogste stand dan maar en mn voeten en benen te laten bungelen. Ik vond het wel wat lijken alsof je op de eifeltoren zat en het wiebelde ook nog verschrikkelijk. Maarja, we hadden goed zicht en dat was het belangrijkste.
Het concert was echt SUPER SUPER gaaf. Nick Howard was het voorprogramma en dat was ook echt heel gaaf. We hebben lekker hysterisch lopen gillen en mee gekrijst. En jawel, onder het liedje van paper hearts waar wij met onze piepkleine hartjes uit ons dak ging zei Tyler 2x dat ie onze hartjes zag! :) wauwie het was echt tof.
Na afloop wilde ik eigenlijk een veel te dure poster kopen en die te laten signeren maar het was zo hectisch en bovendien stond de vader van M. en S. dubbel geparkeerd en illegaal enzo met om de hoek een politiebureau dus besloten we maar te gaan.
Het was echt super, wauw en fantastisch en ik kan niet wachten tot de volgende keer ;)
Het enige wat een beetje jammer is, is dat ik nog steeds niet weet wat alles, van de agressieve treindeur tot de in hogere sferen verkerende man, te betekenen had. Ik had toch echt het gevoel dat ik een boodschap (of bootschap?) door kreeg. Alleen ik snapte de hints dus niet. Nouja dan zal het wel nog op een andere manier duidelijk gemaakt worden als het echt zo belangrijk is haha.

Weer een lekker lang verhaal!
Veel liefs!

Gewoon omdat het kon.

Nee ik ga niet zeggen hoe het me spijt dat ik al zo lang niets meer heb geschreven.
Want om eerlijk te zijn maakt het me niet zoveel uit. Na Kenia moest ik sowieso even weer flink landen en terugkomen op de aarde en daar heb ik lekker de tijd voor genomen. Ook maakte ik gewoon niet iets mee wat direct na mijn fantastisch bijzondere verhalen uit Kenia mocht worden geplaatst. Vandaar.
Dus eventjes: Sorry oma. (omdat ze er al heel lang naar vraagt) en hier is ie dan eindelijk Dim. (hij had zelfs de dagen geteld hoelang ik al niets meer had gepost.

Vanaf nu ga ik weer vrolijk verder en ik ben dus gewoon even gestopt.
Gewoon omdat het kon.

Liefs!

Beachboys business.

De beachboys, je komt ze hier vaak tegen. Op het strand natuurlijk en ze hebben het gemunt op de blanke vrouwen. Wat ze precies van je willen is mij niet helemaal duidelijk maar wat ik wel weet is dat ze ontzettend irritant zijn. ’s Avonds moet je ook gewoon niet op het strand zijn want dan wordt of is het donker en niet veilig meer.

Gisteren gingen we met twee oudere jongens van het weeshuis naar het strand. Deze jongens, J en B zijn 19 en 21 jaar oud en studeren in Nairobi of een van de andere grote steden. Ze komen soms terug naar Malindi in hun vakantie en of met kerst.

We waren dus met J en B op het strand. Je zou dan verwachten dat de beachboys niet komen omdat je al loopt met jongens maar nee. Ze waren er weer, net zo vervelend als altijd. Je aandacht vragend en een heel gesprek met je aan willen knopen. Het begint met het schudden van de hand. Er kwam er weer een op ons af en gaf ons alle drie een hand. R zei toen: Why don’t you want to shake hands with our friends? Wijzend op J en B en hopend dat hij de hint begreep en weg ging. Maar in plaats daarvan begon hij een heel gesprek met J en B in het Swahili waar wij dus niets van verstonden. Na een paar minuten hadden we er genoeg van. We wilden naar huis want het was ook al een beetje donker. We begonnen weg te lopen en J en B brachten ons naar huis. De beachboy ging eindelijk weg en toen vertelde J wat hij allemaal had gezegd.

De beachboy dacht dat J en B ook beachboys waren en hij zag dat ze met ons waren. Hij was geen domme beachboy en telde drie meiden bij twee beachboys. Hij vond dat hij recht had op een van ons, zodat het eerlijk verdeeld was.

Ze zaten dus gewoon te onderhandelen waar wij bij zaten. De beachboy wilden weten waar wij vandaan kwamen en J en B hadden gezegd Kazachstan (of hoe je dat ooit mag schrijven. Ik heb ook geen flauw idee waar dat ligt).

Ik snap niet dat J en B zo serieus konden blijven want ik zou keihard beginnen te lachen. Het was wel weer een ervaring en een hele opheldering over de beachboys business.

Liefs!

Eten en drinken in Malindi.

Drinken doen we hier heel veel vanwege de warmte natuurlijk. Water moet gekocht worden in enorme 5 en 10 liter dingen. Het is niet te geloven hoeveel prijsverschil zit in het water hier. Dat slaat helemaal nergens op natuurlijk want het is allemaal drink water. Maar ja mensen die niet op letten en er zomaar een pakken kunnen zo het dubbele betalen. Wij kopen 5 liter voor 130 KSH en dat is de goedkoopste. We drinken niet alleen water want dat gaat snel vervelen. Er is hier melk te koop, een soort houdbare melk dus niet echt lekker om zo te drinken maar in de thee doet hij het prima. Thee drinken we heel veel. Het voordeel van thee is dat je het kan maken met water uit de kraan omdat je het kookt. Thee is bovendien ook goed voor het afkoelen van je lichaam omdat thee warm is en je lichaam dan denkt dat het moet afkoelen. De theezakjes zijn heel goedkoop gelukkig en iedereen drinkt hier vrij donkere thee met melk en veel suiker. Heel grappig omdat thee Engels is en je ziet dat dat is gebleven van de koloniale tijd. Net als de schooluniformen en meer van dat soort dingen. We maken ook wel een sinaasappelsap met verse sinaasappels van de markt. Die zijn wel duurder dus dat doen we niet zo vaak. Net als de vruchtensappen in de supermarkt. Als we niet thuis eten of drinken dan nemen we cappuccino of coca cola bij een restaurantje of barretje. De cappuccino’s zijn hier best goed omdat er allemaal Italianen zijn hier. Coca cola nemen we omdat dat lekker koud is, goed tegen de dorst en afgesloten en dus betrouwbaar is.

Helaas is het eten in tegenstelling tot het drinken hier wel best duur. Een kar vol bootschappen bij de Aldi voor €50, zoiets lukt hier echt niet. We hebben de basic dingen in huis zoals: eieren, brood, yoghurt, groente, fruit, pasta, rijst, boter en peper, zout en suiker. Als ontbijt eten we hier brood. Het brood is hier een beetje zachter en heeft een soort van vanille smaakje. Het is niet echt voedzaam. We roosteren het brood hier eigenlijk altijd, dat is gewoon veel lekkerder. Dan hebben we aardbeien jam, honing, een soort van chocoladepindakaas en “kaas”. De kaas uit Nederland mis ik echt haha, we zijn daar echt verwend met de lekkerste kaas van de hele wereld denk ik. Kaas hier is duur en raar. Maar gelukkig bestaat er La Vache Qu’rie ofzo. Je weetwel, van die driehoekige soort van smeerkaasjes. Die kopen we af en toe want het is heel duur. De kaasjes zijn heerlijk op brood en los. Ook eten we wel eens yoghurt met cornflackes als ontbijt. Soms, als we hebben, gooien we daar ook banaan of iets anders van fruit doorheen en dat is heel lekker. Eieren smaken volgens mij overal op de wereld hetzelfde dus dat is fijn. Ook kun je natuurlijk eindeloos variëren met ei en dat doen we dan ook. Als lunch hebben we weer brood (lekker europees, wij eten echt veel brood) en fruit erbij of ei. Als avondeten variëren we nog het meest. Vlees is er helaas niet vaak bij. Het is lastig om te kopen omdat het vrij duur is en je niet echt kan beslissen of het betrouwbaar is. Als we uit eten gaan is dat bijna nog goedkoper dan zelf bootschappen doen en koken. Heel vreemd maar wel grappig. Uit eten kan hier dus heel makkelijk en goedkoop. Het voordeel is natuurlijk dat je niet zelf hoeft te koken maar ook dat je iets van vlees kan krijgen. Pizza’s zijn hier heel goed, steenoven en heerlijk vers. Lasagne of andere pastas zijn ook erg lekker en voedzaam. Als tussendoortjes hebben we dus fruit en koekjes en af en toe belonen we onszelf met chocola. Fruit en groente kopen we soms in de supermarkt maar ook op de markt zelf. Dat is weer een verhaal op zich met het afdingen en alle mensen die je willen helpen. Je kan daar alles krijgen en heerlijk vers. Dat is wel heel leuk maar fruit en groentes zijn ook niet het goedkoopste helaas. Zo raar, de prijzen zijn hier zo vreemd. Bijvoorbeeld, zakdoekjes, pennen, maandverband, koekjes, toiletpapier zijn heel goedkoop en brood, suiker, melk en andere dingen die je “echt” nodig hebt zijn weer heel duur. Zo raar verdeeld de prijzen. Net als sigaretten bijvoorbeeld. Een pakje is hier nog niet eens 100 KSH (ong. 1 euro) terwijl het in Nederland heel duur is. Super raar dus en niet echt gunstig maar goed daar moeten we het maar mee doen ;)

Het enige wat ik nog niet heb gegeten hier is de super vers gevangen vis. Het is een kust plaats dus verse vis is veel te krijgen. Het probleem is alleen dat we niet weten hoe we het klaar moeten maken. Misschien moeten we dat dan toch maar een keer bestellen in een restaurant. Ik hou niet echt van vis maar ik wil het toch graag proberen. Wie weet, we zien het wel.

Je ziet dus dat je hier prima kan overleven qua eten en drinken. Je kan bijna alles krijgen omdat het dus ook gewoon heel toeristisch is, wel zo fijn.

Heel veel liefs!

OHJA VOOR IK HET VERGEET:

het is mhoeka Mhoempia. Het eerste woord had ik de vorige keer fout. Sorry voor mijn slechte Swahiliaanse spelling ;)

Hollandse glorie in Kenia.

Ja daar stond ik dan, in mijn hempje onder de zonnebrandcreme bij de pan met olie. Inderdaad, het was oudejaarsdag en ik stond oliebollen te bakken. Het duurde verschrikkelijk lang want we koken hier op een soort elektrisch kookstelletje waarvan maar 1 kant het doet en het gaat heeeeel langzaam. Eerst had ik al het deeg gemaakt voor de oliebollen. Plus huismerk oliebollen mix waar je alleen nog maar water bij hoeft te doen. En dan maar wachten tot de olie heet was. Dan weer een paar erin doen en dan weer uren lang wachten voordat je ze om kon draaien. Oke uren is misschien overdreven maar het duurde zeker wel 10 minuten voor je 4 oliebollen klaar had. Tussendoor hielp ik R. en L. Nog met het snijden van groenten en vleesjes en aardappels. We gingen gourmetten. R. had de dag ervoor een gourmetset gevonden in een van de kastjes in de keuken en we besloten om er een feestmaal van te maken voor de laatste avond van het jaar 2011. Met kerst hadden we niet echt samen gegeten en we vonden dat we toch een soort familie waren dus besloten we om dan maar wat extra geld uit te geven en te genieten. Ja extra geld ja want bootschappen zijn hier echt duur. We hadden zelfs wat poedersuiker gevonden voor op de oliebollen. Ook hadden we nog twee cakes gemaakt, 1 voor het weeshuis en 1 voor R. (de “baas” van de weeshuizen) waar we waren uitgenodigt om oud en nieuw te vieren. We zouden na ons “familiediner” naar haar huis toe gaan en het met haar en haar gezin te vieren.

Je moet weten dat we hier een paar probleempjes hebben soms. Het water is soms zout, de wc spoelt soms niet door en de elektriciteit valt soms uit. Je raad het al, toen we alles net klaar hadden staan om te gaan gourmetten viel de stroom uit. We konden niets meer. Het was al donker en het waaide flink dus met kaarsjes aan was het ook al een gedoe. Meestal komt de stroom weer terug nar een paar minuten maar toen het na een half uur nog niet terug was besloten we om de boel op te ruimen. We gunden de mieren ons mooie, lekkere feestmaal niet. Er was nog steeds geen elektriciteit en we waren een beetje geïrriteerd door de slechte timing. Alles was zo leuk en goed gepland en dan moest dat het weer verstoren. Nouja, we konden er echt niets aan doen dus we gingen maar wachten en kletsen. Toen gingen plotseling de lichten in de tuin en bij de buren weer aan. Wij alle lichtknopjes proberen maar bij ons niets. Bleek dat we kortsluiting hadden gehad en dat we dus nog geen stroom hadden. We gingen maar in de tuin zitten en hebben ons feestmaal ingeruild voor vanille yoghurt met chco-cornflackes en stukjes banaan. Dat was ook wel lekker hoor.

Toen het tijd was gingen we op weg met de cake en een paar oliebollen naar R. Daar was het heel gezellig en heb ik spelletjes gedaan met de kinderen van R. (6 en 5 jaar) Om 12 uur precies knalde de dop van de champagne fles en toastten we op een gezond en goed nieuwjaar. Er was helaas geen vuurwerk in heel Malindi niet in verband met de “ruzie” met Somalië. Er is een bende Al Shjabab ofzo (R. zei dat ik het kon onthouden door broodje kebab) en ze waren bang dat zij tegelijkertijd iets zouden uithalen zodat het niet opviel of leek op vuurwerk. Helaas dus maar het was heel gezellig. De kids vielen in slaap en we hebben heel lang gepraat. Het was super gezellig.

Toen we naar huis gingen was het half 4 en ik ging lekker naar mijn bedje toe. We hebben geslapen tot ongeveer 14.00 en hebben toen gebruncht om 16.00 We hadden gelukkig weer stroom omdat de man van R. even langskwam om het te fixen. Volgens mij kun je eten om 16.00 ook geen brunch meer noemen maar ik weet niet hoe je dat wel noemt.. Ik denk dat er geen woord voor is omdat geen enkel normaal mens voor het eerst eet op een dag om 16.00 :)

Nog een pak Plus huismerk oliebollenmix stond te wachten in de kast dus ik ging weer aan de oliebollenbak. (haha snap je hem? Aan de bak. Bakken. Hahah, sorry dat ik lach om mijn eigen grap) Toen zijn we nog naar het weeshuis geweest en hebben daar gekaart. Heel gezellig maar we moesten ook weer naar huis omdat we nu wel stroom hadden en dat betekende: gourmetten! Het was heerlijk en ik zit helemaal vol. Een heel speciaal eerste diner in 2012.

We hebben nu nog steeds oliebollen over dus we eten ze morgen weer. Lekker hoor, en leuk om oliebollen te bakken in “de zomer”. L. Komt uit Duitsland en vindt ze ook erg lekker. R. heeft ze nog nooit zelf gebakken en vindt ze ook heerlijk. Leuk dat zo’n stukje “Hollandse glorie” in Kenia een glimlach op iemands gezicht kan toveren.

Dit was zeker een Oud en Nieuw om nooit te vergeten en ik ben blij dat ik het dit jaar zo mocht vieren. Ik wens jullie het allerbeste toe voor 2012 en dat je maar net als ik nog even moet oefenen met het 2012 in plaats van 2011. Mpa Mhoempia! Zo spreek je gelukkig nieuwjaar in het Swalihi uit, ik heb geen idee hoe je het schrijft ;)

Liefs!