Toen ik mijn Nederlands toets had ingeleverd..

(Het was een uiteenzetting over protestsongs in de jaren zestig.)

.. ging ik een beetje twijfelen, is ontploffing wel een woord? Heb ik Bob Dylan wel goed geschreven zo? Heb ik bij spaans toets van het vorige uur niet de defenido of imperfecto ingevuld toen ik subjuntivo moest invullen?

.. verveelde ik me en kreeg ik de neiging om door de stilte heen te breken en het tietenlied te zingen van kinderen voor kinderen terwijl ik op mijn tafel de macarena danste. (nee niet gedaan, maak je geen zorgen..)

.. was ik best trots op mezelf dat ik het voor elkaar had gekregen om 592 woorden op te schrijven zonder een van mijn of beide armen te verliezen.

.. besloot ik om toch maar even naar huis te gaan in plaats van 2 uren en 2 pauzes te wachten op mijn volgende toets.

.. bedacht ik mij opeens dat ik de titel van het liedje van Bob Dylan niet goed had opgeschreven. faaaaaal.

.. zag ik iemand naast mij die heel goed en fanatiek bezig was om zijn hele uiteenzetting over te schrijven in het net. (dat had ik beter ook kunnen vooral met het laatste deel toen ik geen zin meer had om netjes te schrijven.)

.. maar vond ik ook dat het niet uit maakte omdat de leraar net had gezegd dat het belangrijker was om goed te schrijven dan om rekening met je leraar te houden, je leraar is maar een incident. Wat dat ook mag betekenen.

.. brachten mijn gedachten mij door die vage uitspraak naar een andere vage uitspraak van mijn leraar Nederlands: ".. en dan is de mening van je leraar Nederlands even betrouwbaar als die van elke willekeurige bloemkool in de etalage van de groenteman om de hoek van de straat." of was het nou op de hoek van de straat?

.. ging eindelijk de bel en kreeg ik op de fiets een poëtische bui:

Mijn toets was ingeleverd. Nutteloos zat ik te draaien op mijn stoel toen een straaltje zonlicht zich langs de zonnewering worstelde en neerstreek op mijn gezicht. Ik kroop dichter naar het openstaande raam toe en de geur van vers gemaaid gras drong zich naar binnen in mijn neusvleugels. Dit alles dwong mij om mijn ogen dicht te doen en te genieten.
De bel ging. Ik stapte op mijn fiets en liet de wind met mijn haren spelen en met mijn jas, die losjes over mijn schouders hing. Thuisgekomen parkeerde ik mijn stalen ros in de voortuin, waar hij nu staat te wachten om mij weer naar de school en mijn plichten te brengen.

Zo. toetsweek doet iets raars met je mensen..

tschüs truus en später peter. :)