Nu ben ik natuurlijk ook een Nederlander dus zou dit groeten een aangeboren talent moeten zijn. Moeten zijn ja, wat dat is dus niet zo. Misschien ben ik niet de enige maar dat groeten dat ligt me gewoon niet. Het begint met de woordkeuze. Je kan namelijk kiezen uit ontelbaar veel begroetingen. Hoi, hallo, hee, heeeu, hai, hoooi, hohooi en goedendag zijn er een paar van. Meestal heb je maar een paar seconden de tijd om er een te kiezen en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Je moet natuurlijk niet te formeel zijn en ook weer niet te informeel. En eigenlijk wil je ook niet altijd hetzelfde terug zeggen als wat diegene al had gezegd hoewel dat wel altijd lekker "veilig" is. Als je hersenen bewust of onbewust dan eindelijk de keuze hebben gemaakt voor het woord "hoi" en je denkt het ei van Columbus te hebben gevonden komt het volgende probleem alweer aanzetten: De intonatie.
Want tja, met alleen de woordkeuze ben je er nog niet. En "hoi" kan op heel veel manieren uit je mond rollen. Soms wat soepeler dan anders, vaak net even iets te hard, te enthousiast of juist te ongeïnteresseerd. Neem bijvoorbeeld het woord hallo. Je kunt het sowieso op verschillende manieren onderverdelen: Ha-llo of ha-llo of hal-lo. Met elk van deze stukjes kun je variëren met hoe je het zegt, hoog, laag, lang, kort, snel of langzaam. Nu is er zo'n wiskundige formule waarmee je uit kan rekenen hoeveel mogelijkheden je dan hebt. Volgens mij was het iets met NCR of faculteit ofzoiets maar aangezien ik niet wiskundig ingesteld ben houden we het op het volgende antwoord: Veel manieren om hallo te verdelen in stukjes + veel verschillende manieren om die aparte stukjes te intoneren = heel veel verschillende mogelijkheden.
Bovendien komt daar bij dat er ook heel veel mogelijkheden bij zitten die dus niet echt goed zijn. Zo'n stem uitschieter in je enthousiasme of juist doorklinkende diep gewortelde haat die je eigenlijk probeerde te verbergen.. dat zit er ook tussen. En wat nog wel het meest voorkomt, als je eerst gewoon geen idee hebt wie er zojuist hoi tegen je zei maar dat je natuurlijk als goed sociaal ontwikkelde Nederlander netjes hoi terug hebt gezegd en je later pas beseft wie het was. Dat kan later zijn als in later als je om de hoek bent en de persoon die hoi zei al lang verdwenen is. Dat kan later zijn als in later als je diegene net bent gepasseerd en het geen zin meer heeft om opnieuw hoi te zeggen, dit keer overtuigend. Dat kan ook later zijn als in later halverwege het zeggen van hallo. En dat gaat weer gepaard met een intonatie verandering. Ook je gezicht licht vaak op na het euforische gevoel dat je toch wel weet wie het is, wat er niet altijd even charmant uit ziet. Hierbij is de kans op halve overenthousiaste stemuitschieters zeer groot.
Het is nogal wat om mensen te groeten. Na wat ik net allemaal heb verteld zou je bijna denken dat het nooit goed gaat bij mij. Maar warempel, vandaag fietste ik naar huis en had ik zo'n geval van iemand (nog) niet herkennen. Nadat ik de wel doordachte keuze had gemaakt voor het woord hallo herkende ik de persoon nog voordat ik begon met mijn hallo. En toen, zomaar uit het niets kwam mijn hallo perfect uit mijn mond rollen. Opgewekt maar niet te, niet langdradig maar lekker vlot met een randje van verrassing en een vleugje van 'wat doe jij hier' en zelfs nog een glimp van 'fijne dag verder'. Zomaar ging het goed. Ik fietste verder terwijl ik me verheugde over het feit dat het zo'n mooie hallo was. Eigenlijk vond het ik het een beetje zonde dat diegene niet wist hoe vereerd ze wel niet was met mijn perfecte groet en ik moest me inhouden om niet om te keren en er iets van te zeggen.
Omdat ik dat niet heb gedaan deel ik het met jullie. Graag gedaan :)
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten