Ik zal eerlijk zijn, eerst
stond er boven dit bericht: Hebben jullie dat ook wel eens? Maar tijdens het
schrijven kwam ik er achter dat deze dingen mij te vaak gebeuren om het “ook
wel eens” te noemen. Helaas.
Dat moeder natuur je
onverwachts trakteert.
Op een zomerse regenbui
bijvoorbeeld. Het ene moment fiets je vrolijk in je zomerse jurkje op weg naar
een vriendin om mooie veldbloemetjes te gaan plukken. Je humeur is top, op je
gemak haal je twee oudere mensen in die dezelfde anwb jas fietsen en dezelfde
fietsen hebben, ook in dames en herenmodel, je kreeg net wel drie keer
voorrang, die ene leuke jongen in die auto knipoogde naar je en de wind speelt
zachtjes met je haren. Soms kun je de tekenen over het hoofd zien door al de
hiervoor genoemde blijmakende factoren maar dan plots.. De wind is helemaal
niet zo lief meer aan het spelen met je haar, het wordt vastgebonden aan
zichzelf en kan geen kant op. Je moest net bijna van je fiets afspringen omdat
je geen voorrang kreeg waar je het wel hoorde te krijgen, je wordt weer
ingehaald door de mensen in de anwb jas die op het juiste moment hun
elektrische fiets op de hoogste stand zetten. Het stoplicht springt voor je
neus op rood en er is geen plaatje met een knopje waar je op kunt leunen dus je
moet helemaal afstappen. Er komt toevallig net een windvlaag aan en het begint
te miezeren. Door de windvlaag heb je je mini Marilyn Monroe scene die door je
verwaaide haar alles behalve sexy is. Je mag eindelijk weer verder fietsen en
hoopt dat het blijft bij de ieniemienie druppeltjes die je verhitte gezicht wat
verlichten van de eens brandende zon. Maar niets is minder waar, voor je er erg
in hebt zijn de kleine schattige druppetjes veranderd in dikke, volle
regendruppels en komt het met bakken uit de lucht. Hierdoor kom je als een
verzopen kat aan bij de vriendin en over veldbloemetjes plukken valt geen
zinnig woord meer te zeggen.
Of moeder natuur vindt
dat je nog wel wat extra vlees kan gebruiken. Een fietspad, aan beide zijden
staan bomen. Je hebt een lekker vaartje en opeens zit er iets vast in je keel.
Of het nou een dikke strontvlieg was of een fruitvliegje dat maakt niet uit.
Stikgevoelens komen op zetten en tranen rollen over je wangen. Misschien van de
schrik, misschien van het half stikken, maar zeker weten ook van het feit dat
je je bewust bent dat je zojuist ongewild een vlieg hebt gegeten. Moet ik nog
meer hierover zeggen?
Dat je niet weet wat je
aan moet.
Ja, het zal wel. Vrouwen
en kleren dat werkt nooit goed. Maar dat is niet waar! Het werkt juist heel
goed, dan zijn we tenminste een tijdje zoet. Zelf bedacht ik een lange tijd
geleden dat het misschien handiger zou zijn als ik mijn kleren de dag van te
voren al zou uitzoeken. ’s Avonds snel naar boven en voor het slapen tientallen
verschillende outfits uit proberen. Combineren en egaliseren, dat zou het
geheim moeten zijn. Nu ben ik altijd erg van het matchen. Als ik bijvoorbeeld
een rood hempje aan heb dan moeten mijn schoenen, accessoires of mijn vestje
ook rood zijn. Een beetje extra tijd kan ik wel gebruiken dus. Ik bedacht een
lange tijd geleden dat het goed zou zijn als ik de avond van tevoren mijn
outfit klaar zou leggen. Dus ’s avonds eerst allerlei dingen bij elkaar aan
zien en passen en dan hop in mijn pjama en mijn bed in. Maar dan, de volgende
ochtend. Het komt dan vaak voor dat ik me niet kan voorstellen hoe ik dat
gisteren nou een goede outfit kon vinden.. Of het weer is zodanig veranderd dat
ik het daar op moet aanpassen. Als het bijvoorbeeld echt te warm is om mijn
uitgekozen outfit aan te doen en ik wel een korte broek aan moet. Want meestal
waarschuw ik de mensen 24 uur van te voren om een zonnebril op te zetten als ik
aankom in mijn glow in the dark benen aka melkflessen. Paniek, paniek. Dan maar
iets aan zit er eigenlijk niet in, ik moet en zal namelijk matchen. Soms zit ik
echt in tijdsnood en vlieg ik na school meteen naar boven om een echt geschikte
outfit te zoeken maar dan is het eigenlijk al te laat. Helaas. Het gebeurd mij
altijd dat ik óf me helemaaaaal niet meer kan vinden in mijn keuze van de avond
ervoor óf dat het weer is veranderd en ik me daar onvermijdelijk aan moet
aanpassen. En weg is de extra rust, lees drie keer extra snoozen en op bed
blijven liggen tijd, ’s ochtends, juist wanneer ik het zo hard nodig heb.
Dat je bij de supermarkt altijd maar dan ook echt altijd
de verkeerde rij kiest.
Hier schuilt een simpele tactiek achter waar ieder
normaal mens gebruik van maakt, simpelweg omdat onze hersenen zo logisch
nadenken: De rij waarbij de minste mensen staan en de rij waar het het snelst
gaat, die moet je hebben. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd om te kunnen zeggen
dat deze tactiek bij mij niet werkt. Als ik in de rij ga staan met de minste
mensen dan blijkt er net dat de meneer voor mij de meester is van een heel
schoolkamp vol kinderen die "bij hem horen" en plotseling vanuit alle
hoeken en gaten van de supermarkt aan komen rennen en bij hem in de rij gaan
staan. Mijn spullen liggen dan al netjes op de band en mijn mandje netjes
opgeruimd onder de band dus ik kan niet weer opnieuw mijn mandje pakken en al
mijn spullen van de band halen om naar een andere kassa te gaan. Of het blijkt
dat er iemand voor mij staat die de helft is vergeten en waarbij manlief nog
even 3 pakken melk, 500 gram half om half gehakt en een maggi smaakverfijner
aan het halen is. Want "hihi achja ik ben ook zo vergeetachtig." En
helaas is manlief niet zo snel en kon hij zo gauw de Maggi smaakverfijner niet
vinden dus duurt het nog minstens een kwartier voordat ik aan de beurt ben.
En dat terwijl ik dacht dat mevrouw voor mij met haar netjes afgewogen en
van sticker voorziene Jonagold appels, uitdeelzakjes Haribo Goldbären en halve broccoli
wel snel klaar zou zijn. Niet dus. De volgende keer besluit ik dan ook om te
kijken naar de "bliep-snelheid" van de persoon achter de kassa. Gaat
het in een goed ritme? Moeten er niet producten opnieuw gebliept worden? En
natuurlijk, wordt er in 1 zin gevraagd naar de koopzegels, voetbalplaatjes,
dagje-uit-zegels, glazen-actie-zegels, spaarzegels voor een boekje om alle
zegels in te bewaren, betaalwijze en bonnetje? Dat is erg belangrijk, dat houdt
de vaart erin snap je? Na de nare ervaringen van de vorige keer, focus ik nu op
de persoon achter de kassa en niet op het normale volk in de rij bij de kassa.
En dan is het raak, daar zit hij: cassièr ten volle uit. Een mooi rap
tempo aan bliepjes, regelmatig en beheerst. Blouse netjes gestreken en het logo
van de supermarkt is nog duidelijk te lezen, niet verwassen of een logo waarvan
de helft van de stiksels loszitten, naambordje recht, fantastisch. Die rij moet
ik hebben. Ik sta in de rij en alles verloopt soepel zoals je van deze
supercassièr(?) mag verwachten. Tot plots. Als hij begint met mijn artikelen
over de scanner te schuiven begint hij te niezen. En niet één klein beleeft
niesje, niet drie niesjes zovan het wordt morgen lekker weer, maar een hele
niesbui. De spetters vliegen nog net niet in het rond. Ik duik weg en als ik op
kijk zie ik dat hij weg is gelopen om een zakdoekje te halen. Als ik nu alleen
mijn mandje nog maar had weggelegd dan had ik heel stiekem toch naar een andere
kassa kunnen lopen om daar af te rekenen. Maar nu had hij het eerste artikel al
gebliept. Ik kon geen kant op. Toen ik eindelijk de winkel uit liep keek ik op
het bonnetje waarop stond: “U bent geholpen door: Robbert-Jan” en ik dacht: Nou
Robbert-Jan, bedankt -.-
Soms vraag ik me wel
eens af of ik wel een normaal mens ben..
.. Maarja, dat vraagt
ieder normaal mens zich wel eens af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten