donderdag 12 juli 2012

Hebben jullie dat ook?


Ik zal eerlijk zijn, eerst stond er boven dit bericht: Hebben jullie dat ook wel eens? Maar tijdens het schrijven kwam ik er achter dat deze dingen mij te vaak gebeuren om het “ook wel eens” te noemen. Helaas.


Dat moeder natuur je onverwachts trakteert.
Op een zomerse regenbui bijvoorbeeld. Het ene moment fiets je vrolijk in je zomerse jurkje op weg naar een vriendin om mooie veldbloemetjes te gaan plukken. Je humeur is top, op je gemak haal je twee oudere mensen in die dezelfde anwb jas fietsen en dezelfde fietsen hebben, ook in dames en herenmodel, je kreeg net wel drie keer voorrang, die ene leuke jongen in die auto knipoogde naar je en de wind speelt zachtjes met je haren. Soms kun je de tekenen over het hoofd zien door al de hiervoor genoemde blijmakende factoren maar dan plots.. De wind is helemaal niet zo lief meer aan het spelen met je haar, het wordt vastgebonden aan zichzelf en kan geen kant op. Je moest net bijna van je fiets afspringen omdat je geen voorrang kreeg waar je het wel hoorde te krijgen, je wordt weer ingehaald door de mensen in de anwb jas die op het juiste moment hun elektrische fiets op de hoogste stand zetten. Het stoplicht springt voor je neus op rood en er is geen plaatje met een knopje waar je op kunt leunen dus je moet helemaal afstappen. Er komt toevallig net een windvlaag aan en het begint te miezeren. Door de windvlaag heb je je mini Marilyn Monroe scene die door je verwaaide haar alles behalve sexy is. Je mag eindelijk weer verder fietsen en hoopt dat het blijft bij de ieniemienie druppeltjes die je verhitte gezicht wat verlichten van de eens brandende zon. Maar niets is minder waar, voor je er erg in hebt zijn de kleine schattige druppetjes veranderd in dikke, volle regendruppels en komt het met bakken uit de lucht. Hierdoor kom je als een verzopen kat aan bij de vriendin en over veldbloemetjes plukken valt geen zinnig woord meer te zeggen.
Of moeder natuur vindt dat je nog wel wat extra vlees kan gebruiken. Een fietspad, aan beide zijden staan bomen. Je hebt een lekker vaartje en opeens zit er iets vast in je keel. Of het nou een dikke strontvlieg was of een fruitvliegje dat maakt niet uit. Stikgevoelens komen op zetten en tranen rollen over je wangen. Misschien van de schrik, misschien van het half stikken, maar zeker weten ook van het feit dat je je bewust bent dat je zojuist ongewild een vlieg hebt gegeten. Moet ik nog meer hierover zeggen?

Dat je niet weet wat je aan moet.
Ja, het zal wel. Vrouwen en kleren dat werkt nooit goed. Maar dat is niet waar! Het werkt juist heel goed, dan zijn we tenminste een tijdje zoet. Zelf bedacht ik een lange tijd geleden dat het misschien handiger zou zijn als ik mijn kleren de dag van te voren al zou uitzoeken. ’s Avonds snel naar boven en voor het slapen tientallen verschillende outfits uit proberen. Combineren en egaliseren, dat zou het geheim moeten zijn. Nu ben ik altijd erg van het matchen. Als ik bijvoorbeeld een rood hempje aan heb dan moeten mijn schoenen, accessoires of mijn vestje ook rood zijn. Een beetje extra tijd kan ik wel gebruiken dus. Ik bedacht een lange tijd geleden dat het goed zou zijn als ik de avond van tevoren mijn outfit klaar zou leggen. Dus ’s avonds eerst allerlei dingen bij elkaar aan zien en passen en dan hop in mijn pjama en mijn bed in. Maar dan, de volgende ochtend. Het komt dan vaak voor dat ik me niet kan voorstellen hoe ik dat gisteren nou een goede outfit kon vinden.. Of het weer is zodanig veranderd dat ik het daar op moet aanpassen. Als het bijvoorbeeld echt te warm is om mijn uitgekozen outfit aan te doen en ik wel een korte broek aan moet. Want meestal waarschuw ik de mensen 24 uur van te voren om een zonnebril op te zetten als ik aankom in mijn glow in the dark benen aka melkflessen. Paniek, paniek. Dan maar iets aan zit er eigenlijk niet in, ik moet en zal namelijk matchen. Soms zit ik echt in tijdsnood en vlieg ik na school meteen naar boven om een echt geschikte outfit te zoeken maar dan is het eigenlijk al te laat. Helaas. Het gebeurd mij altijd dat ik óf me helemaaaaal niet meer kan vinden in mijn keuze van de avond ervoor óf dat het weer is veranderd en ik me daar onvermijdelijk aan moet aanpassen. En weg is de extra rust, lees drie keer extra snoozen en op bed blijven liggen tijd, ’s ochtends, juist wanneer ik het zo hard nodig heb.

Dat je bij de supermarkt altijd maar dan ook echt altijd de verkeerde rij kiest. 
Hier schuilt een simpele tactiek achter waar ieder normaal mens gebruik van maakt, simpelweg omdat onze hersenen zo logisch nadenken: De rij waarbij de minste mensen staan en de rij waar het het snelst gaat, die moet je hebben. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd om te kunnen zeggen dat deze tactiek bij mij niet werkt. Als ik in de rij ga staan met de minste mensen dan blijkt er net dat de meneer voor mij de meester is van een heel schoolkamp vol kinderen die "bij hem horen" en plotseling vanuit alle hoeken en gaten van de supermarkt aan komen rennen en bij hem in de rij gaan staan. Mijn spullen liggen dan al netjes op de band en mijn mandje netjes opgeruimd onder de band dus ik kan niet weer opnieuw mijn mandje pakken en al mijn spullen van de band halen om naar een andere kassa te gaan. Of het blijkt dat er iemand voor mij staat die de helft is vergeten en waarbij manlief nog even 3 pakken melk, 500 gram half om half gehakt en een maggi smaakverfijner aan het halen is. Want "hihi achja ik ben ook zo vergeetachtig." En helaas is manlief niet zo snel en kon hij zo gauw de Maggi smaakverfijner niet vinden dus duurt het nog minstens een kwartier voordat ik aan de beurt ben.  En dat terwijl ik dacht dat mevrouw voor mij met haar netjes afgewogen en van sticker voorziene Jonagold appels, uitdeelzakjes Haribo Goldbären en halve broccoli wel snel klaar zou zijn. Niet dus. De volgende keer besluit ik dan ook om te kijken naar de "bliep-snelheid" van de persoon achter de kassa. Gaat het in een goed ritme? Moeten er niet producten opnieuw gebliept worden? En natuurlijk, wordt er in 1 zin gevraagd naar de koopzegels, voetbalplaatjes, dagje-uit-zegels, glazen-actie-zegels, spaarzegels voor een boekje om alle zegels in te bewaren, betaalwijze en bonnetje? Dat is erg belangrijk, dat houdt de vaart erin snap je? Na de nare ervaringen van de vorige keer, focus ik nu op de persoon achter de kassa en niet op het normale volk in de rij bij de kassa. En dan is het raak, daar zit hij: cassièr ten volle uit. Een mooi rap tempo aan bliepjes, regelmatig en beheerst. Blouse netjes gestreken en het logo van de supermarkt is nog duidelijk te lezen, niet verwassen of een logo waarvan de helft van de stiksels loszitten, naambordje recht, fantastisch. Die rij moet ik hebben. Ik sta in de rij en alles verloopt soepel zoals je van deze supercassièr(?) mag verwachten. Tot plots. Als hij begint met mijn artikelen over de scanner te schuiven begint hij te niezen. En niet één klein beleeft niesje, niet drie niesjes zovan het wordt morgen lekker weer, maar een hele niesbui. De spetters vliegen nog net niet in het rond. Ik duik weg en als ik op kijk zie ik dat hij weg is gelopen om een zakdoekje te halen. Als ik nu alleen mijn mandje nog maar had weggelegd dan had ik heel stiekem toch naar een andere kassa kunnen lopen om daar af te rekenen. Maar nu had hij het eerste artikel al gebliept. Ik kon geen kant op. Toen ik eindelijk de winkel uit liep keek ik op het bonnetje waarop stond: “U bent geholpen door: Robbert-Jan” en ik dacht: Nou Robbert-Jan, bedankt -.-


Soms vraag ik me wel eens af of ik wel een normaal mens ben..

.. Maarja, dat vraagt ieder normaal mens zich wel eens af.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten