Brief aan mijn nieuwe schoenen 1.

Liefste schoenen,

Ik zag jullie al staan, nu een half jaar geleden. Het leek wel alsof er een straal van licht op jullie viel en ik viel voor jullie. De hoge hak en de prijs schrokken mij niet af. Mijn moeder wel. Nu, dus een half jaar later is de uitverkoop begonnen. Ook ben ik wat ouder geworden, een half jaar om precies te zijn. Ik durf jullie nog steeds aan.
Morgen is het zover, lieve, mooie, zwarte, sjieke schoenen. Jullie liggen al op me te wachten. Ik kan niet wachten. Wat zullen we samen mooie dingen beleven! Ookal zijn jullie het 31ste paar, ik hou daarom niet minder van jullie dan van mijn andere schoenen hoor!
Ik bedenk me nu al wat ik aan kan doen met jullie. Ik verheug me op de concerten en avondjes uit met jullie, en hopelijk ook dagjes school. Ook ben ik erg benieuwd. Hoe zou de wereld er uitzien als ik zo'n stukje langer ben? Misschien ga ik dingen zien die ik nooit kon zien. Misschien is het wel moeilijk om me aan te passen aan die lengte. Ik bedoel: de "vrije val" van staand naar zittend op de toiletpot is ook langer. Maar ik durf het aan.
De eerste dagen of weken zullen moeilijk zijn, maar er is iets dat ik jullie alvast kan beloven.. Ik zal jullie heel veel dragen in het begin, in huis vooral en dan langzaam aan naar buiten en verder de wereld ontdekken van die hoogte.

Lieve schoenen, ik kan niet wachten tot morgen, tot mijn voeten zullen worden omhuld door jullie schoonheid, jullie pracht en elegantie.

Tot morgen en heel veel liefs,

Lotte.