Mijn hersenen doen het nog niet.

Je weet wel. Na de vakantie heb je altijd zo'n week of twee dat je nog moet opstarten. De meest simpele dingen lukken je niet meer en je vindt het al een hele prestatie dat je je eigen naam nog weet.
In mijn geval ligt het een beetje anders. Ik begin morgen met de vijfde week van mijn opleiding maar het opstarten is nog steeds bezig.

Nu is het natuurlijk ook een beetje anders omdat mijn opstarten meer te maken heeft met andere dingen dan school. Vooral het wennen aan op jezelf wonen, hoe cliché dan ook, is voor mijn hersenen nog een beetje moeilijk. Zoals de afwas.

Omdat ik bij mijn ouders verwend ben met een vaatwasser die ik soms in of uit moet ruimen, zijn mijn hersenen nog niet heel erg bekend met het fenomeen afwassen. Mijn eerste keer afwassen hier was zodanig onhandig dat Sinterklaas in zijn grote boek vast opschreef dat ik "Afwassen voor Dummies" in mijn schoen krijg dit jaar. Ahfijn, ik begon prima met een goed sopje, heet water wat net niet heet genoeg is om je handen te verbranden, en mijn naar bloemetjes ruikende afwasmiddel. Ik had mijn pannen, bordjes, glazen en bestek al klaar gelegd. En toen ging het fout. Mijn hersenen dachten, eerst het zware werk doen, dan ben je daar vanaf. Dus ik pakte mijn pan, waar nog een restje half aangekoekte aardappelpuree in zat (ook meteen geleerd dat je zo min mogelijk dingen moet laten aanbranden, niet alleen voor de smaak maar zeker ook voor de afwas..) en begon te schrobben. Toen ik hem schoon had en hem in mijn, jawel, druiprek zette keek ik beteuterd naar mijn oh zo goeie sopje. Het was een troebel geworden en het rook naar stampot rauwe andijvie met spekjes, kaas en een vleugje afwasmiddel. Fout Lotte, fout. NOOIT beginnen met de pannen want die zijn het viest en dan is je sopje meteen vies. Dus ik gooide mijn sopje weg en gaf mezelf een tweede kans. En Sinterklaas kan dat boek van mijn verlanglijstje schrappen want sindsdien heb ik die fout niet meer gemaakt. (nog niet)

Naast de afwas en andere "lastige" huishoudelijke taken, snappen mijn hersenen nog steeds niet helemaal dat ik hier woon. Elke keer dat ik aan mijn tafel zit of in mijn bed lig vertellen mijn hersenen me dat ik straks gewoon weer bij mijn ouders aan tafel zit, dat ik gewoon weer vroeg op moet om lang te reizen met de trein en zo naar school te gaan. Wat dus niet meer hoeft. Maarja weten zij veel..

Zo schrok ik op een ochtend wakker en dacht ik vol paniek dat ik mijn wekker niet had gehoord en dat ik veel te laat op school zou komen. Ik keek op mijn klok en zag dat ik nog net op tijd zou kunnen komen als ik de tram over 10 minuten zou halen. Dus ik schoot in mijn kleren (weer zo'n rare uitdrukking, je gaat toch niet rondlopen in kleding met kogelgaten?) en propte wat brood in mijn tas. In de tram at ik mijn ontbijtje en keek nog eens goed naar mijn wekker. Had ik hem wel echt gezet? Toen ik goed keek zag ik dat hij over een minuut zou afgaan. Hoe kon dat? Ik keek op mijn rooster en zag toen waarom: ik had me een uur in de tijd vergist. Ondertussen was ik al bijna bij school en zo kwam het wonder tot stand van Lotte die een uur te vroeg (weliswaar ongewild) op school was.

Omdat mijn hersenen het nog niet helemaal doen hebben ze iets bedacht om zichzelf een beetje te helpen. Het gaat hier om iets wat ik niet uit kan zetten en wat waarschijnlijk een beetje idioot over komt. Bij bijna alles wat ik doe zeggen mijn hersenen wat ik aan het doen ben of wat ik moet gaan doen. Het gaat ongeveer zo:

*Lotte pakt haar agenda om te kijken wat ze morgen op school gaat doen*
"Zo even kijken, wat gaan we morgen op school doen? Even de agenda pakken.."

*Lotte gaat even rustig zitten en geniet van een chocolade pepernoot*
"Nu ga je even zitten, hmm neem maar die lekkere chocolade pepernoot. Hmm ja die is lekker zeg."

*Lotte gaat naar de wc*
"Zo nu ga ik even plassen, eerst naar de deur lopen, deur open doen, deur dicht doen, ja met extra klik anders zit hij niet goed dicht, ja loop maar naar de wc, zo, licht aan.."

Het is echt belachelijk. Soms heb ik de neiging om hardop te roepen: Jaaahaaa ik weet wel wat ik ga doen hoor, dat hoef je me echt niet te vertellen, ik wil het namelijk zelf!
Dus. Hebben anderen dit ook of is dit een teken dat mijn ongeneselijke eenzaamheid begint? Of nog erger, een soort van alter ego wat zich overal mee gaat bemoeien. Nee dat gaan we dus niet doen.
Maar ik voel me wel een complete idioot als ik door heb wat er in mijn hoofd gebeurd.

Dus lieve hersenen, ik zal jullie helpen door simpele dingen te doen en niet te veel achter elkaar. Als jullie dan ook een beetje je best doen en meewerken en stoppen met dat gebemoei dan komen we er samen wel uit denk ik. Hoop ik. Lijkt me.