De Lotte IQ test.

Hij is al een keer langs gekomen, maar speciaal voor alle mensen die toen nog niet mijn blog lazen of speciaal voor mensen die nog nooit zo ver terug hebben gelezen of speciaal voor mensen die denken dat ze niet zo slim zijn of speciaal voor mensen die hun school niveau keuze erop willen baseren of speciaal voor mensen die mijn oma zijn of speciaal voor mensen die rechts en links door elkaar halen en zich daardoor soms best dom voelen of speciaal voor mensen die Max heten of speciaal voor alle mensen die een ego boost nodig hebben. Oke speciaal voor iedereen dus, hier is hij nog een keer: de Lotte IQ test.

Voor elke vraag die je goed hebt krijg je 100 punten. Heb je 500 punten? Gefeliciteerd, je bent een genie! Ga het vieren zou ik zeggen.. Heb je minder dan 500 punten? neem bijles bij Lotte zelf, levert gegarandeerd 500 punten op bij de volgende keer dat je de Lotte IQ test maakt.

ps. zoals jullie natuurlijk niet was opgevallen heb ik Max heel subtiel genoemd. Dit omdat hij zei dat dat een wens was dat hij voordat hij dood ging, nog een keer in mijn blog werd genoemd. Ik heb ervoor gekozen om dit subtiel en onopvallend te doen want anders zou het betekenen dat hij niets meer heeft om voor te leven en dat het al het juiste moment zou zijn om te sterven. En laten we dat nu juist met z'n allen niet willen! Dus Max, je moet nog maar wachten tot er een fatsoenlijk bericht komt oke? :)

Gele onzin.

Iedereen kent het, de Zwitsal geur. En dan is er iemand zo slim geweest om er een parfum van te maken. En ik ben dan weer zo slim om het te kopen! Fijn die heerlijke baby geur om je heen, het slaat nergens op en is dus compleet nutteloos maarja, wel leuk.  

Vinden jullie ook niet dat ik op de foto best een oke verkoopmiep ben? :)

Er was op de radio een reclame voor deze spray. De gebruiksaanwijzing luidt als volgt:

Breng bij stresssituaties direct de spraykop naar de mond en spray 2x op de tong. Niet in de ogen sprayen.

Ook fijn is het dat: Het handig is voor in de auto, in de tas en op het werk. En dat het onopvallend in gebruik is. Nou en daar wil ik het dan even over hebben. Dat kan toch niet waar zijn? Zit je in de auto, BAM ketting botsing beginnend bij 23 auto's voor je en je kunt het toevallig zien. Stresssituatie dus jij zoeken naar die spray in je tas waarvoor je in ieder geval 1 hand moet loslaten van het stuur. Je kan hem natuurlijk niet vinden, wat het een dubbele stress situatie maakt. Als je hem dan eindelijk hebt gevonden, wat doe je dan? 2 of 4 keer sprayen? En onopvallend? ja tuurlijk, als je meespeelt in een show voor een uitverkocht Carré en je weet je tekst of je danspasjes niet meer, stresssituatie dus jij die spray pakken en nee hoor, dat valt het al die 1756 mensen echt niet op hoor! (ja er zijn echt 1756 zitplaatsen in Carré). Maargoed iemand moet een markt gezien hebben in dit product anders bestond het niet. Ik hoop dat het heel goed werkt voor die mensen die het gebruiken;)

 Trouwens, het heet Bach, waarom dan niet gewoon eventjes klassieke muziek luisteren om te ontspannen in plaats van een spray vol met Helianthemum nummularium, Clematis vitalba, Impatiens glandulifera, prunus cerasifera en ornithogalum umbellatum op je tong te spuiten.. Vreemd vind ik het maar.

Weet je wat ook onzin is? dat de gele trui van de Tour de France geel is. 

Waarom nou weer geel? Geel staat bijna niemand goed en ik persoonlijk vind geel ook gewoon geen mooie kleur. Lotte aan de Google en wat blijkt? De gele trui is ooit geel omdat de toen organiserende krant op geel papier werd afgedrukt. Belachelijk dus, als die krant een beetje normaal was geweest dan was de gele trui dus wit. Nouja zeg, achter het geel van de gele trui schuilt dus geen diepere betekenis, geen mooie weerlegging naar een historische gebeurtenis of een eerbetoon, nee gewoon omdat de krant toevallig op geel papier werd afgedrukt.   

De moraal van dit verhaal begrijpen jullie natuurlijk wel. Als iets geel is dan moet je direct gaan twijfelen aan de nuttigheid van het voorwerp. Geel is gewoon niet zo oke. Ik maak er maar gauw niet zo van want er zijn natuurlijk wel een paar uitzonderingen en ik wil ook niemand beledigen, die net een onwijs toffe gele broek heeft gekocht en hem nu al bijna niet meer aan durft ;) Bovendien, zoals ik al eerder zei, kan onzin ook best leuk zijn. 

Nu moet ik hier nog iets belangrijks bij vermelden. Dit hele verhaal was niet tot stand gekomen als een bepaald persoon niet haar frustraties had geuit over het feit dat de gele trui niemand staat behalve negroïde mensen (oke de persoon in kwestie had hier een andere bewoording voor maar om de politieke correctheid van mijn blog hoog te houden heb ik het even een klein beetje aangepast) omdat hij dus geel is. Dus, zij die zichzelf (oa) de leukste zonner noemt, onwijs gezellig is, waarmee je goed kunt praten van diepgang tot oppervlakkig en een heerlijke flapuit is: Bedankt! :)

Omdat ik dus te weinig mee maak..

Had ik vandaag mijn eerste proef proef rijles!

Jazeker. Na mijn Kenia avontuur stond de teller van mijn spaarpot natuurlijk helemaal op nul. Het sparen begon weer want mijn volgende doel is in zicht: mijn rijbewijs! Vandaag heb ik dus voor het eerst echt zelf in een auto gereden. Een proef les voordat ik aan mijn echte proefles begin.. Dus geluksonderbroek aan en gaan!

Bijna ieder normaal mens is een beetje gespannen voor dit moment. Maar kijk, daar begint het al: ik ben in dat opzicht niet helemaal een normaal mens. Ik heb namelijk grote moeite met links en rechts uit elkaar te houden. En dit baart me toch wat zorgen aangezien het vrij belangrijk is met auto rijden.. Denk aan: "pas op die fietser daar rechts!" Rechts? huh ik zie helemaal geen fietser, BAM fietser plat.. "nu koppeling langzaam op laten komen" Ja, koppeLing is dus links maarja wat is links?

Goed.

Het begon natuurlijk met zin de auto gaan zitten, ja dat is benoemens waardig omdat ik nog nooit op die plek ben ingestapt om ook daadwerkelijk te gaan rijden haha. Na het goed stellen van de spiegels en de stoel mocht ik meteen al weg rijden. We gingen naar een doodlopende weg om te oefenen met starten, wegrijden en zelfs schakelen. Het ging allemaal goed en we gingen een langer stukje rijden. Toen vroeg hij of ik moe was of dat ik nog wel kon. Ik vond het super leuk dus we gingen nog even door en doodleuk zei hij dat we maar even naar de snelweg gingen. Ik vond het best wel heel spannend om zo snel te gaan maar uiteindelijk reed ik met 100 km per uur netjes achter een caravan. Toen moest ik hem inhalen en jawel, ik reed 120 km per uur! haha. Toen voelde ik met best wel even stoer. Na wat rondjes en achtjes rijden bij een tankstation mocht ik weer naar huis rijden. Met een goede rem zonder schok kwam ik trots tot stilstand :)

wauw. het was zo leuk! Niemand aangereden  ik moet nog even doorsparen en dan begint het gewoon echt, ik kan niet wachten!

Ik maak te weinig mee.

Er was een tijd dat ik zoveel mee maakte dat ik gewoonweg niet wist waar ik over moest schrijven. Maar nu. Word ik oud? Ben ik te saai? of vind ik het gewoon niet interessant genoeg om te delen? Ik weet het niet maar het lijkt me nou toch zo leuk om weer eens een keer iets echt, echt heel raars of iets geweldig, fantastisch mee te maken.

Ik zou natuurlijk kunnen schrijven over de enorm stinkende mosselen die we hebben op mijn werk. Dat ik ze aanprijs alsof ik zelf ontzettend graag in een bad vol zou willen zitten. Maar niets is minder waar, ik walg van die dingen. Het spijt me voor alle mossel liefhebbers maar echt, elke keer als iemand weer instemt en de mosselen besteld dan geef ik met pijn in mijn hart het bestellingsbonnetje door aan de keuken. Het is dan nog even genieten geblazen totdat ze klaar zijn en de hele zaak stinkt en mijn neusvleugelen trillen van afgrijzen. Ja het is echt heel erg. Maar ja dat is niet zo fijn om te weten voor jullie, bovendien zou dit stinkverhaal ervoor kunnen zorgen dat mensen geen mosselen meer gaan eten, wat weer niet goed is voor de zaak..

Ook zou ik kunnen schrijven over andere dingen op mijn werk zoals de pedagogisch onverantwoorde manier waarop we soms met elkaar omgaan. Haha wees niet bang, ik overleef het. En het maakt het erg gezellig. Maar al die opmerkingen kan ik natuurlijk niet gaan herhalen in verband met ernstige prive zaken, en wellicht wat vulgaire woordspelingen. Dus daar heb ik niet over geschreven omdat het niet echt kan.

Waar ik ook niet echt over kan schrijven is het ZON. Zomer Orkest Nederland dus, een geweldig projectorkest waarmee ik op tournee ga deze zomer. We hebben er al een inzeepdag op zitten en een repetitie weekend. Daaruit bleek al snel dat het een geweldig leuke groep met mensen is en dat het niveau van muziek ook echt leuk is. Maar waarom ik er niet echt over kan schrijven is omdat het gevoel van samen muziek maken met geen pen te beschrijven is, laat staan met een toetsenbord. Ik kan wel pagina's vol schrijven over hoe geweldig het is, hoe leuk die mensen allemaal zijn en nogmaals hoe fantastisch het is maar ik kan het niet tastbaar maken.

Dus dan maar schrijven waarom ik niet kan schrijven :)

Liefs!

Hebben jullie dat ook?

Ik zal eerlijk zijn, eerst stond er boven dit bericht: Hebben jullie dat ook wel eens? Maar tijdens het schrijven kwam ik er achter dat deze dingen mij te vaak gebeuren om het “ook wel eens” te noemen. Helaas.

Dat moeder natuur je onverwachts trakteert.

Op een zomerse regenbui bijvoorbeeld. Het ene moment fiets je vrolijk in je zomerse jurkje op weg naar een vriendin om mooie veldbloemetjes te gaan plukken. Je humeur is top, op je gemak haal je twee oudere mensen in die dezelfde anwb jas fietsen en dezelfde fietsen hebben, ook in dames en herenmodel, je kreeg net wel drie keer voorrang, die ene leuke jongen in die auto knipoogde naar je en de wind speelt zachtjes met je haren. Soms kun je de tekenen over het hoofd zien door al de hiervoor genoemde blijmakende factoren maar dan plots.. De wind is helemaal niet zo lief meer aan het spelen met je haar, het wordt vastgebonden aan zichzelf en kan geen kant op. Je moest net bijna van je fiets afspringen omdat je geen voorrang kreeg waar je het wel hoorde te krijgen, je wordt weer ingehaald door de mensen in de anwb jas die op het juiste moment hun elektrische fiets op de hoogste stand zetten. Het stoplicht springt voor je neus op rood en er is geen plaatje met een knopje waar je op kunt leunen dus je moet helemaal afstappen. Er komt toevallig net een windvlaag aan en het begint te miezeren. Door de windvlaag heb je je mini Marilyn Monroe scene die door je verwaaide haar alles behalve sexy is. Je mag eindelijk weer verder fietsen en hoopt dat het blijft bij de ieniemienie druppeltjes die je verhitte gezicht wat verlichten van de eens brandende zon. Maar niets is minder waar, voor je er erg in hebt zijn de kleine schattige druppetjes veranderd in dikke, volle regendruppels en komt het met bakken uit de lucht. Hierdoor kom je als een verzopen kat aan bij de vriendin en over veldbloemetjes plukken valt geen zinnig woord meer te zeggen.

Of moeder natuur vindt dat je nog wel wat extra vlees kan gebruiken. Een fietspad, aan beide zijden staan bomen. Je hebt een lekker vaartje en opeens zit er iets vast in je keel. Of het nou een dikke strontvlieg was of een fruitvliegje dat maakt niet uit. Stikgevoelens komen op zetten en tranen rollen over je wangen. Misschien van de schrik, misschien van het half stikken, maar zeker weten ook van het feit dat je je bewust bent dat je zojuist ongewild een vlieg hebt gegeten. Moet ik nog meer hierover zeggen?

Dat je niet weet wat je aan moet.

Ja, het zal wel. Vrouwen en kleren dat werkt nooit goed. Maar dat is niet waar! Het werkt juist heel goed, dan zijn we tenminste een tijdje zoet. Zelf bedacht ik een lange tijd geleden dat het misschien handiger zou zijn als ik mijn kleren de dag van te voren al zou uitzoeken. ’s Avonds snel naar boven en voor het slapen tientallen verschillende outfits uit proberen. Combineren en egaliseren, dat zou het geheim moeten zijn. Nu ben ik altijd erg van het matchen. Als ik bijvoorbeeld een rood hempje aan heb dan moeten mijn schoenen, accessoires of mijn vestje ook rood zijn. Een beetje extra tijd kan ik wel gebruiken dus. Ik bedacht een lange tijd geleden dat het goed zou zijn als ik de avond van tevoren mijn outfit klaar zou leggen. Dus ’s avonds eerst allerlei dingen bij elkaar aan zien en passen en dan hop in mijn pjama en mijn bed in. Maar dan, de volgende ochtend. Het komt dan vaak voor dat ik me niet kan voorstellen hoe ik dat gisteren nou een goede outfit kon vinden.. Of het weer is zodanig veranderd dat ik het daar op moet aanpassen. Als het bijvoorbeeld echt te warm is om mijn uitgekozen outfit aan te doen en ik wel een korte broek aan moet. Want meestal waarschuw ik de mensen 24 uur van te voren om een zonnebril op te zetten als ik aankom in mijn glow in the dark benen aka melkflessen. Paniek, paniek. Dan maar iets aan zit er eigenlijk niet in, ik moet en zal namelijk matchen. Soms zit ik echt in tijdsnood en vlieg ik na school meteen naar boven om een echt geschikte outfit te zoeken maar dan is het eigenlijk al te laat. Helaas. Het gebeurd mij altijd dat ik óf me helemaaaaal niet meer kan vinden in mijn keuze van de avond ervoor óf dat het weer is veranderd en ik me daar onvermijdelijk aan moet aanpassen. En weg is de extra rust, lees drie keer extra snoozen en op bed blijven liggen tijd, ’s ochtends, juist wanneer ik het zo hard nodig heb.

Dat je bij de supermarkt altijd maar dan ook echt altijd de verkeerde rij kiest. 

Hier schuilt een simpele tactiek achter waar ieder normaal mens gebruik van maakt, simpelweg omdat onze hersenen zo logisch nadenken: De rij waarbij de minste mensen staan en de rij waar het het snelst gaat, die moet je hebben. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd om te kunnen zeggen dat deze tactiek bij mij niet werkt. Als ik in de rij ga staan met de minste mensen dan blijkt er net dat de meneer voor mij de meester is van een heel schoolkamp vol kinderen die "bij hem horen" en plotseling vanuit alle hoeken en gaten van de supermarkt aan komen rennen en bij hem in de rij gaan staan. Mijn spullen liggen dan al netjes op de band en mijn mandje netjes opgeruimd onder de band dus ik kan niet weer opnieuw mijn mandje pakken en al mijn spullen van de band halen om naar een andere kassa te gaan. Of het blijkt dat er iemand voor mij staat die de helft is vergeten en waarbij manlief nog even 3 pakken melk, 500 gram half om half gehakt en een maggi smaakverfijner aan het halen is. Want "hihi achja ik ben ook zo vergeetachtig." En helaas is manlief niet zo snel en kon hij zo gauw de Maggi smaakverfijner niet vinden dus duurt het nog minstens een kwartier voordat ik aan de beurt ben.  En dat terwijl ik dacht dat mevrouw voor mij met haar netjes afgewogen en van sticker voorziene Jonagold appels, uitdeelzakjes Haribo Goldbären en halve broccoli wel snel klaar zou zijn. Niet dus. De volgende keer besluit ik dan ook om te kijken naar de "bliep-snelheid" van de persoon achter de kassa. Gaat het in een goed ritme? Moeten er niet producten opnieuw gebliept worden? En natuurlijk, wordt er in 1 zin gevraagd naar de koopzegels, voetbalplaatjes, dagje-uit-zegels, glazen-actie-zegels, spaarzegels voor een boekje om alle zegels in te bewaren, betaalwijze en bonnetje? Dat is erg belangrijk, dat houdt de vaart erin snap je? Na de nare ervaringen van de vorige keer, focus ik nu op de persoon achter de kassa en niet op het normale volk in de rij bij de kassa. En dan is het raak, daar zit hij: cassièr ten volle uit. Een mooi rap tempo aan bliepjes, regelmatig en beheerst. Blouse netjes gestreken en het logo van de supermarkt is nog duidelijk te lezen, niet verwassen of een logo waarvan de helft van de stiksels loszitten, naambordje recht, fantastisch. Die rij moet ik hebben. Ik sta in de rij en alles verloopt soepel zoals je van deze supercassièr(?) mag verwachten. Tot plots. Als hij begint met mijn artikelen over de scanner te schuiven begint hij te niezen. En niet één klein beleeft niesje, niet drie niesjes zovan het wordt morgen lekker weer, maar een hele niesbui. De spetters vliegen nog net niet in het rond. Ik duik weg en als ik op kijk zie ik dat hij weg is gelopen om een zakdoekje te halen. Als ik nu alleen mijn mandje nog maar had weggelegd dan had ik heel stiekem toch naar een andere kassa kunnen lopen om daar af te rekenen. Maar nu had hij het eerste artikel al gebliept. Ik kon geen kant op. Toen ik eindelijk de winkel uit liep keek ik op het bonnetje waarop stond: “U bent geholpen door: Robbert-Jan” en ik dacht: Nou Robbert-Jan, bedankt -.-

Soms vraag ik me wel eens af of ik wel een normaal mens ben..

.. Maarja, dat vraagt ieder normaal mens zich wel eens af.