Wat Ron kan, dat kan ik ook.

Ron. Zo heet mijn huisgenoot. Roomie Ron voor insiders.
Ron is 58 jaar en half doof aan 1 oor. Hij is zo'n twee jaar geleden alles kwijt geraakt van huis, vrouw en kinderen. Nu woont hij hier. Het is meer iemand die je verwacht op straat met een ah bigshopper en een 0.5 liter blik euroshopper bier. Maar dat is dus niet waar, zijn blikken bier liggen hier in de koelkast. Hij ziet er niet echt florisant uit en ik heb sinds ik hier woon ook nog geen 1 keer ontdekt dat hij aan het douchen was of had gedoucht. Maar hij stinkt niet, dat scheelt weer. Al kan het natuurlijk zo zijn dat hij het goed weet te verbergen maar om dat uit te vinden zou ik even van heel dichtbij moeten ruiken en dat probeer ik toch maar niet uit.
(Lijkt me ook vrij vreemd: *Lotte snift en snuift even dicht bij Ron* Ron: "Wat doe je?" Lotte: "Ik ruik even of je echt niets stinkt of dat het van een afstandje gewoon meevalt.." Nee toch maar niet)
Ron heeft een beetje een vreemde gewoonte. Hij eet vaak soep. Niet zomaar vaak maar echt heel vaak. Bijna alleen maar. De laatste dagen zie ik een koekenpan op ons fornuisje staan maar dat is voor het eerst. Normaal staat er een pan soep met inhoud. Hij kookt soep, met veel groentes, en die eet hij de hele week. Dus elke keer als ik thuis kwam werd ik weer verwelkomt door een pannetje soep van Ron in de keuken. Omdat het me zo'n huiselijk gevoel gaf vond ik dat ik dat ook wel eens terug mocht doen. Dus wat heb ik gedaan? Juist, ik heb soep gemaakt. Broccoli soep met een beetje kaas erin om precies te zijn. En nu staat, naast de koekenpan van Ron, mijn pan met soep op het fornuis. Alsjeblieft Ron, hier mag je naar kijken en ik hoop dat je je net zo voelt als ik me bij jou soep.

Met een kaastosti en een gezond glas melk (:

De soep ziet er een beetje smerig uit ja. All part of the plan voor Roomie Ron. Zijn soepjes zien er ook altijd een beetje vreemd uit en naarmate de week voorbij gaat, ruikt de soep ook steeds bijzonderder...

Goed. Verder heb ik niet veel met Ron te maken. Af en toe hoor ik hem in de keuken en als ik daar dan ook toevallig moet zijn maakt hij altijd een praatje. Heb ik niet altijd behoefte aan moet ik zeggen, hij hangt dan elke keer zijn hele levensverhaal op. Of hij verteld over zijn nieuwe vriendin en dat ze wel meer wil maar dat hij het rustig aan wil doen etc etc. Ook goedendag Ron! 

Mijn soepje staat nu lekker in de keuken want wat Ron kan, dat kan ik ook!

Liefs, 

Lotte

ps. Wat ik wel lief vond van Ron is dat hij onthield dat ik morgen(!!) jarig ben en dat hij zei dat hij zijn spullen in de keuken zou opruimen voor mijn visite (:

Mensen die het niet snappen in de trein.

Zucht.

Het zal ook weer eens niet. Ik zit met mijn trombone in de trein, netjes in zo'n gang waar fietsen kunnen staan. Dit doe ik expres omdat er geen plaats was in de coupé, althans niet bij zo'n vierzits plaats. Ik heb de ruimte van de vierzits plaats nodig omdat mijn trombone niet in het bagage rek past (en als zou het wel passen, hoe krijg ik dat ding daar in hemelsnaam op en af? Ik kan daar niet eens bij zonder trombone) en hij past niet onder de stoelen en ook al niet tussen de stoelen bij zo'n tweezits ding. Dus netjes opgevoed als ik ben volg ik keurig de regels van ns op om medereizigers niet te storen enzo. Ik zit dus bij een fiets gangpad waar mijn trombone rustig kan staan en ik er in de buurt bij kan zitten om hem in de gaten te houden.
Op station Utrecht centraal gaan de deuren van de trein open en stappen er mensen uit. Ik lees rustig verder in mijn boek als een mevrouw vanaf het perron naar mij roept: "Mevrouw, daar mag u niet zomaar zitten hoor, dat is voor fietsen." Dus ik sta op en zeg: "Ja dat klopt maar mijn koffer past nergens anders want in de coupé is geen plek. Maar ik schuif wel op, dan kan uw fiets er prima bij."
Mevrouw propt haar fiets langs me en stapt in. Ze zegt: "Ja maar dat is toch zeker geen fiets, en deze plaats is gereserveerd voor fietsen." Ze wijst met een priemende vinger naar de sticker waarop een fietssymbool staat en het woord Priority. Ik slaak een innerlijke zucht en wil weer gaan zitten maar mevrouw heeft haar fiets zo geparkeerd dat ik noch mijn trombone er bij kunnen. Zelf zit ze prinsheerlijk op het buitenste klapstoeltje en pakt een banaan uit haar tas. Ik vraag beleefd en vriendelijk of ze niet 1 stoeltje op kan schuiven zodat ik er bij kan maar mevrouw doet alsof ze me niet hoort en eet haar banaan. Ik probeer het nog een keer: "Ehm mevrouw, zou u misschien 1 stoeltje op willen schuiven zodat ik ook kan zitten? Want op deze manier blokkeer ik de ingang van de coupé." Mevrouw antwoordt met haar mond vol banaan: "Nee, ik heb toch gezegd: Het is hier gereserveerd voor fietsen en jij hebt geen fiets bij je dus dan mag je hier ook niet zitten."
GRRRMBL. priority betekent volgens mij nog steeds dat mensen met fietsen voor gaan maar dat het niet verboden is voor andere mensen om daar te zitten. En had ik trouwens gezegd dat we mochten tutoyeren? Mijn geduld raakt op en ik probeer de deur van de coupé zoveel mogelijk vrij te houden zodat ik niet tien tassen in mijn gezicht krijg en er niet negen keer op mijn tenen wordt getrapt door de mensen die instappen.
De trein rijdt weg en ik sta opgepropt met mijn trombone en tas tegen de deur van de coupé. Zelfs al zou ik willen, ik kan geen kant op. Maar alles beter dan hier blijven staan in de gang met mevrouw die al smakkend haar banaan eet, dus ik maak op de een of andere manier de coupé deur open, prop mezelf en vooral mijn trombonekoffer langs de fiets van mevrouw en ga in het gangpad van de coupé staan.
Bij Gouda moeten er mensen uitstappen en dat gaat zeer moeizaam door "die met dat ding daar, ze staat in de weg, dat vond ik ook al" aldus mevrouw met fiets en banaan. Doordat er mensen uitstapten heb ik twee tweezitplaatsen kunnen bemachtigen naast elkaar. Op de ene leg ik mijn trombone neer en daar naast bij de andere ga ik zelf zitten.
Blijkbaar is er iemand ingestapt met fiets waardoor mevrouw niet meer kan zitten op haar gereserveerde fietsplaats en ze stapt de coupé binnen. Ze ziet mij zitten "naast" mijn trombone en gilt het bijna uit: "Dit is toch niet te geloooooooooven, eerst op een gereserveerde plaats gaan zitten en dan ook nog eens 4 stoelen in beslag nemen. Bagage moet in het bagagerek hoor! Of heb je soms vier treinkaartjes gekocht?!" In mij schreeuwt alles in mij maar ik zeg beheerst: "Daar past mijn koffer niet mevrouw en ik mocht van u niet bij de fietsen zitten." Mevrouw zegt: "Inderdaad omdat je geen fiets hebt nee, die plaats is alleen voor fietsen." Ondertussen kijkt de rest van de coupé geërgerd naar mevrouw, inmiddels zonder banaan gelukkig. Ze heeft het door en loopt verder, maar niet voordat ik haar toebijt: "Als die plaats alleen voor fietsen is, mag u daar ook niet zitten want u bent toch ook geen fiets?"
Gelukkig waren we al bij Den Haag centraal en kon ik mezelf in veiligheid brengen door uit te stappen. Ik word echt bijna nooit boos maar dit mens.. oei oei oei.

Mensen die het niet snappen in de trein, grrrrrrr.

Herfstvakantie.

Heerlijk toch, vakantie. Ik heb het nog niet helemaal door maar het voelt nu al lekker.

Om maar even een speciale gebeurtenis van deze eerste vakantie in Den Haag heb ik vandaag een wegwerpcamera gekocht. Zo kan ik mijn hele vakantie vastleggen en als de foto's ontwikkeld zijn zal ik ze op de een of andere manier wel met jullie delen voordat ik ze op mijn muur plak. (:

Shoppen maakt me vaak blij dus ik dacht, laat ik daar maar mee beginnen deze vakantie. Dus ik ging shoppen voor, jawel, schuurmiddel. Ghehe. Ook mocht ik van mezelf naar alle schoenenwinkels die ik tegenkwam en daar kwam ik dan soms kwijlend naar buiten. Toen ik een fles schuurmiddel had bemachtigt ging ik naar huis. Mijn volgende doel was namelijk het zoeken en vinden van de glasbak. Een rondje door de buurt lopen en voilà: een heuse glasbak. (dit moment werd natuurlijk ook vastgelegd op de gevoelige plaat)
Toen ik naar de plus ging om mijn €0,25 terug te krijgen voor mijn lege fles, bedacht ik me net op tijd dat ik eigenlijk nog niks van vlees had voor het avond eten. Papa gebeld voor advies en kipfilet werd meegenomen.

Toen kwam het avontuur van het eten koken. Op het menu stond broccoli met kaassaus, aardappeltjes en kip dus. De aardappels eerst geschild en na het raadplegen van google over hoe lang de broccoli moest koken (van de aardappels stond het achterop de zak, de slimmerds!) Behendig en soepel *ahum* zwierezwaaide ik door de keuken en stonden er zo 4 pannen op het vuur. Wat erg slim was was dat ik niet op de klok had gekeken hoe laat ik de aardappelen en de broccoli in het water had gedaan dus dat ik niet wist hoe lang ze al aan het koken waren. Had ik het dus net zo goed niet op kunnen zoeken. Maargoed. Omdat ik met 4 pannen tegelijk begon was de kaassaus natuurlijk veel te snel klaar in verhouding met de rest maar daar kon ik mee leven.
Toen de kip eigenlijk ook al wel goed was ging het een beetje fout. Ik dacht dat het misschien handig was om het vuur gewoon heel zacht te zetten en dat was dan ook wat ik deed. Plotseling merkte ik dat de aardappelen niet meer kookten en dat de kaassaus ondertussen meer aan de onderkant van het deksel zat dan in de pan en ik wist dat er iets niet klopte.
De volgende keer moet ik toch echt even beter kijken welk knopje bij welk gaspit hoort..

Uiteindelijk was het best gelukt, ben ik vooral trots op de aardappelen omdat me dat altijd zo moeilijk leek.
Het spijt me wel voor de laatste stronkjes broccoli die ik echt niet meer op kan. De rest van de aardappelen bak ik zondag op met mijn overgebleven spekjes van gisteren hmmmm.

Hier hebben jullie twee foto's om het beeld denken iets te stimuleren (:

Jaja, aardappelen schillen boven de prullenbak (:

Selfies maken van jou en je eten met je laptop YAY.

Alstublieft, en nu ga ik me storten op de afwas! 

Liefs (:

Mijn hersenen doen het nog niet.

Je weet wel. Na de vakantie heb je altijd zo'n week of twee dat je nog moet opstarten. De meest simpele dingen lukken je niet meer en je vindt het al een hele prestatie dat je je eigen naam nog weet.
In mijn geval ligt het een beetje anders. Ik begin morgen met de vijfde week van mijn opleiding maar het opstarten is nog steeds bezig.

Nu is het natuurlijk ook een beetje anders omdat mijn opstarten meer te maken heeft met andere dingen dan school. Vooral het wennen aan op jezelf wonen, hoe cliché dan ook, is voor mijn hersenen nog een beetje moeilijk. Zoals de afwas.

Omdat ik bij mijn ouders verwend ben met een vaatwasser die ik soms in of uit moet ruimen, zijn mijn hersenen nog niet heel erg bekend met het fenomeen afwassen. Mijn eerste keer afwassen hier was zodanig onhandig dat Sinterklaas in zijn grote boek vast opschreef dat ik "Afwassen voor Dummies" in mijn schoen krijg dit jaar. Ahfijn, ik begon prima met een goed sopje, heet water wat net niet heet genoeg is om je handen te verbranden, en mijn naar bloemetjes ruikende afwasmiddel. Ik had mijn pannen, bordjes, glazen en bestek al klaar gelegd. En toen ging het fout. Mijn hersenen dachten, eerst het zware werk doen, dan ben je daar vanaf. Dus ik pakte mijn pan, waar nog een restje half aangekoekte aardappelpuree in zat (ook meteen geleerd dat je zo min mogelijk dingen moet laten aanbranden, niet alleen voor de smaak maar zeker ook voor de afwas..) en begon te schrobben. Toen ik hem schoon had en hem in mijn, jawel, druiprek zette keek ik beteuterd naar mijn oh zo goeie sopje. Het was een troebel geworden en het rook naar stampot rauwe andijvie met spekjes, kaas en een vleugje afwasmiddel. Fout Lotte, fout. NOOIT beginnen met de pannen want die zijn het viest en dan is je sopje meteen vies. Dus ik gooide mijn sopje weg en gaf mezelf een tweede kans. En Sinterklaas kan dat boek van mijn verlanglijstje schrappen want sindsdien heb ik die fout niet meer gemaakt. (nog niet)

Naast de afwas en andere "lastige" huishoudelijke taken, snappen mijn hersenen nog steeds niet helemaal dat ik hier woon. Elke keer dat ik aan mijn tafel zit of in mijn bed lig vertellen mijn hersenen me dat ik straks gewoon weer bij mijn ouders aan tafel zit, dat ik gewoon weer vroeg op moet om lang te reizen met de trein en zo naar school te gaan. Wat dus niet meer hoeft. Maarja weten zij veel..

Zo schrok ik op een ochtend wakker en dacht ik vol paniek dat ik mijn wekker niet had gehoord en dat ik veel te laat op school zou komen. Ik keek op mijn klok en zag dat ik nog net op tijd zou kunnen komen als ik de tram over 10 minuten zou halen. Dus ik schoot in mijn kleren (weer zo'n rare uitdrukking, je gaat toch niet rondlopen in kleding met kogelgaten?) en propte wat brood in mijn tas. In de tram at ik mijn ontbijtje en keek nog eens goed naar mijn wekker. Had ik hem wel echt gezet? Toen ik goed keek zag ik dat hij over een minuut zou afgaan. Hoe kon dat? Ik keek op mijn rooster en zag toen waarom: ik had me een uur in de tijd vergist. Ondertussen was ik al bijna bij school en zo kwam het wonder tot stand van Lotte die een uur te vroeg (weliswaar ongewild) op school was.

Omdat mijn hersenen het nog niet helemaal doen hebben ze iets bedacht om zichzelf een beetje te helpen. Het gaat hier om iets wat ik niet uit kan zetten en wat waarschijnlijk een beetje idioot over komt. Bij bijna alles wat ik doe zeggen mijn hersenen wat ik aan het doen ben of wat ik moet gaan doen. Het gaat ongeveer zo:

*Lotte pakt haar agenda om te kijken wat ze morgen op school gaat doen*
"Zo even kijken, wat gaan we morgen op school doen? Even de agenda pakken.."

*Lotte gaat even rustig zitten en geniet van een chocolade pepernoot*
"Nu ga je even zitten, hmm neem maar die lekkere chocolade pepernoot. Hmm ja die is lekker zeg."

*Lotte gaat naar de wc*
"Zo nu ga ik even plassen, eerst naar de deur lopen, deur open doen, deur dicht doen, ja met extra klik anders zit hij niet goed dicht, ja loop maar naar de wc, zo, licht aan.."

Het is echt belachelijk. Soms heb ik de neiging om hardop te roepen: Jaaahaaa ik weet wel wat ik ga doen hoor, dat hoef je me echt niet te vertellen, ik wil het namelijk zelf!
Dus. Hebben anderen dit ook of is dit een teken dat mijn ongeneselijke eenzaamheid begint? Of nog erger, een soort van alter ego wat zich overal mee gaat bemoeien. Nee dat gaan we dus niet doen.
Maar ik voel me wel een complete idioot als ik door heb wat er in mijn hoofd gebeurd.

Dus lieve hersenen, ik zal jullie helpen door simpele dingen te doen en niet te veel achter elkaar. Als jullie dan ook een beetje je best doen en meewerken en stoppen met dat gebemoei dan komen we er samen wel uit denk ik. Hoop ik. Lijkt me.