De Lotte actie van de maand.

En deze keer is het niet zo'n handige..
Ach dat zijn ze meestal niet, en over een paar dagen kan ik er vast om lachen..

Ik wil dus volgend jaar de vooropleiding doen van het conservatorium omdat ik wil kijken of dat misschien iets voor mij is.. Het is trouwens een studie waar je niet ontzettend veel met wiskunde doet dus wat dat betreft past het heel goed haha. Nee maar het is wel een pittige studie en ik wil gewoon weten of ik wel helemaal voor de muziek wil gaan zegmaar.
Voor de vooropleiding moet je een auditie doen en daarvoor moet je je weer aanmelden. Ik had de brief enzo woensdag avond ingevuld en mocht hem nog snel even in de brievenbus gaan doen. Ik rende lekker vrolijk naar de brievenbus, gewapend met mijn fotocamera want dat moment moest ik natuurlijk vastleggen.
Gisteren plaatste ik de foto van hét moment op facebook en toen kwam het..

M: Gaat dat goed zonder postzegel?
Ik: hihi die zit er wel op maar is niet zichtbaar ;)
Ik: door de flits denk ik
Ik: NEE WACHT EENS!
Ik: JE HEBT GELIJK! AAAH NEE
Ik: HELP. hoe snel komt zoiets terug?
B: Postbus Lotte? ;-P
E: Wat voor spannends heb je op de bus gedaan?
B: Waar is het voor? Postbus adressen hoeven geen postzegel.
Ik: oei. aanmelding voor de vooropleiding klassieke muziek bij Codarts. maar neeeeeee serieus, hoe snel komt zoiets terug?
Ik: neeee wat een slechte eerste indruk :(((
E: Nog een keer sturen.. Als het formulier op internet staat. Anders morgen even bellen naar Codarts.
B: Als ze de brief accepteren..
Ik: Maarre komt hij ook niet terug omdat ik mijn postcode en huisnummer erop heb gezet? :(
E: Is ook mogelijk. Zou zowiezo even bellen naar Codarts morgen en het probleem uitleggen.
M: Je maakt wel indruk zo, dat is duidelijk! Misschien goed om idd even te bellen en aan te geven dat je, zodra ze je hebben aangenomen de portokosten aan hen terug betaalt :) .
Ik: Ze zijn al gesloten.. :(
Y: Lotte heb je adres achter op de brief geschreven? Dan krijg je hem waarschijnlijk wel terug ;) Of als Codarts hem krijgt moeten ze de verzendkosten betalen, haha
Ik: Ja dat wel. nouja ik bel morgen wel..
Ik: Lotteactie..
D: HAHAHAHAHA
L: Ahum, je hebt wat in wat zonder wat gedaan?!
E: Als je eigen adres achterop staat krijg jij zelf bericht van PostNL en moet je alsnog betalen. Staat je adres er niet op dan krijgt Codarts bericht.


Dus. nu moet ik bellen en ik schaam me dood. En ik heb geeeeen idee wat ik moet zeggen.. Soms is het niet echt handig om Lotte te zijn hoor.. :(
Ach ik overleef het vast wel. en jullie kunnen allemaal lachen om mijn stomme actie dus vandaar dat ik dit met jullie deel. Alsjeblieft :)

Liefs!

Toen ik mijn Nederlands toets had ingeleverd..

(Het was een uiteenzetting over protestsongs in de jaren zestig.)

.. ging ik een beetje twijfelen, is ontploffing wel een woord? Heb ik Bob Dylan wel goed geschreven zo? Heb ik bij spaans toets van het vorige uur niet de defenido of imperfecto ingevuld toen ik subjuntivo moest invullen?

.. verveelde ik me en kreeg ik de neiging om door de stilte heen te breken en het tietenlied te zingen van kinderen voor kinderen terwijl ik op mijn tafel de macarena danste. (nee niet gedaan, maak je geen zorgen..)

.. was ik best trots op mezelf dat ik het voor elkaar had gekregen om 592 woorden op te schrijven zonder een van mijn of beide armen te verliezen.

.. besloot ik om toch maar even naar huis te gaan in plaats van 2 uren en 2 pauzes te wachten op mijn volgende toets.

.. bedacht ik mij opeens dat ik de titel van het liedje van Bob Dylan niet goed had opgeschreven. faaaaaal.

.. zag ik iemand naast mij die heel goed en fanatiek bezig was om zijn hele uiteenzetting over te schrijven in het net. (dat had ik beter ook kunnen vooral met het laatste deel toen ik geen zin meer had om netjes te schrijven.)

.. maar vond ik ook dat het niet uit maakte omdat de leraar net had gezegd dat het belangrijker was om goed te schrijven dan om rekening met je leraar te houden, je leraar is maar een incident. Wat dat ook mag betekenen.

.. brachten mijn gedachten mij door die vage uitspraak naar een andere vage uitspraak van mijn leraar Nederlands: ".. en dan is de mening van je leraar Nederlands even betrouwbaar als die van elke willekeurige bloemkool in de etalage van de groenteman om de hoek van de straat." of was het nou op de hoek van de straat?

.. ging eindelijk de bel en kreeg ik op de fiets een poëtische bui:

Mijn toets was ingeleverd. Nutteloos zat ik te draaien op mijn stoel toen een straaltje zonlicht zich langs de zonnewering worstelde en neerstreek op mijn gezicht. Ik kroop dichter naar het openstaande raam toe en de geur van vers gemaaid gras drong zich naar binnen in mijn neusvleugels. Dit alles dwong mij om mijn ogen dicht te doen en te genieten.
De bel ging. Ik stapte op mijn fiets en liet de wind met mijn haren spelen en met mijn jas, die losjes over mijn schouders hing. Thuisgekomen parkeerde ik mijn stalen ros in de voortuin, waar hij nu staat te wachten om mij weer naar de school en mijn plichten te brengen.

Zo. toetsweek doet iets raars met je mensen..

tschüs truus en später peter. :)

Muziekvreugd.

Jullie weten, ik speel Bastrombone. Met een hoofdletter ja, omdat het zo leuk is :) Haha. Ik heb wel eens eerder verteld over alle grootse plannen die ik had. En nu zijn er weer vorderingen.

Er bestaat dus een orkest met mensen uit heel Nederland die in de zomervakantie toeren door heel Nederland. Dat heet Zomer Orkest Nederland ookwel ZON. Het is een project orkest dus je bent elke keer met andere mensen (behalve dan de mensen die meerdere jaren mee mogen) en je zit er niet standaard elk jaar in. Maaaaar. DIT JAAR MAG IK MEE :) Het wordt mijn eerste keer en ik heb er zo ontiegelijk veel zin in! Op de facebook pagina stelt iedereen zich al een beetje voor en dat is superleuk omdat je dan alvast een beetje over iemand weet. Er wordt lekker veel gereageerd en ik weet nu al zeker dat het heel gezellig gaat worden. Het was ook heel toevallig dat iemand even op mijn profiel had gekeken en bleek dat zij ook naar Kenia is geweest. En nog best dichtbij ook! Echt heel leuk en veel stof om over te praten dus! Zo toevallig, we zeiden al dat wij nog lang niet waren uitgepraat.

Dat was natuurlijk niet genoeg voor mij als muziekmosterrrr ;) Nee ik zag via facebook een berichtje over de selectie van een jong trombone collectief. Het is een project van het Nieuw Trombone Collectief. Dat is een groep van poepgoeie trombonisten die samen heel mooi spelen ;) Ze hebben al eerder het Jong Trombone Collectief opgericht en voor 2012 en 2013 zochten ze weer nieuwe, jonge en getalenteerde trombonisten. Ik durfde me niet op te geven, ik was bang voor alle keigoede mensen die daar zouden komen en dan zou ik daar aan komen.. Maar ik heb het toch gedaan (*schouderklopje voor mezelf*) en de selectiedag was zondag. Het was in Hilversum dus ik ging, gewapend met een plattegrond en treinkaartje, op weg. Na veel gezeul met mijn koffer (waarover niemand dit keer vroeg of ik ging golfen) kwam ik op het station aan. Ik pakte mijn plattegrond maar bij de eerste rotonde ging het al mis. Ik hield hem nog op de kop maar ook dat mocht niet baten. Ik besloot om het dan toch maar weer te vragen. Maar helaas er was niemand lopend of op de fiets. Ik begon maar op mijn richtingsgevoel te vertrouwen en liep een straat in. Gelukkig zag ik een mevrouw op een fiets. Ik riep haar en vroeg haar waar de heuvellaan was. Ze vroeg of ik bij het muziekcentrum moest zijn en legde me de weg uit. Ik moest maar de heuvel op lopen en dan bovenaan bij de water toren naar links. Oke dank u wel en ik ging op weg. De heuvel op, dat voelde ik wel na een tijdje.. ja ik ben een beetje een watje maar het was tenslotte zondagochtend. Ik zag links opeens een straat die op mijn routebeschrijving stond dus ik besloot maar niet op de watertoren te wachten. Wonder boven wonder ging het goed en bereikte ik op tijd het muziek centrum. En toen begon de awkwardness. Zo'n dag begint dan met iets dat heet "ontvangst". Ik hou nooit zo van dat soort dingen, zeker niet als ik niemand ken. Begrijp me niet verkeerd, ik kan prima tegen nieuwe situaties en het contact leggen is ook niet mijn probleem maar om nou zo in een soort van doodse stilte maar nutteloos in je kopje thee te staan roeren.. Nee dat vind ik niet zo fijn :) Maar gelukkig gingen we vrij snel beginnen. Ik was (natuurlijk) het enige vrouwelijk schoon en dat scheelde tenminste wachtrijen bij de wc ;) Haha, het is niet altijd leuk dat ik vaak tussen allemaal (ouwe) mannen/jongens zit maar het heeft ook wel een beetje voordeel (naast het voordeel van de wc's dus), ze onthouden je wel sneller. En je naam is makkelijker te onthouden als het de enige meisjes naam is. En sowieso, meisjes op bastrombone is lekker zeldzaam :) Dus. voordeel voordeel.
Met de ademoefeningen wel te verstaan. Dat was ook weer awkward omdat je met mensen bent die je eigenlijk nog nooit eerder hebt gezien en dan moet je een beetje je mondhoek gaan lopen uitrekken. (lees gekke bekken trekken van "the screem" tot een onderkin maken van 3 kilometer) Achja, alles op goed op te warmen toch? ;) Na de adem en de verdere warming up begonnen we met wat stukken spelen. Het was heel leuk, het ging ook goed en het werd steeds minder awkward.
Toen het was afgelopen werd ik nog opgehaald door mijn moeder en toen ging ik weer lekker naar huis. Het was echt super leuk en heel erg leerzaam dus ik was sowieso al blij. Natuurlijk was ik heel benieuwd naar de uitslag maar die kregen we niet meteen.
Vanochtend zag mijn mail. Na alle loze keren dat ik dol-enthausiast mijn mail openden was het dan nu eindelijk een mail met de gewenste afzender ;)
EN JA HOOOR. Ik ben geselecteerd! Leeeeuk! nee niet leuk maar meer SUPERGAAF! Dus nu ben ik ongeveer ultiem gelukkig en dat is een heel leuk gevoel! :)

Nou dat moest ik even delen met jullie. Je ziet het, ik ben weer van plan om mn blog weer goed bij te houden! So enjoy!

Lala salama! (slaap lekker in het KiSwahili, al ben ik niet zeker over de spelling)

De boodschap heb ik nog steeds niet begrepen.

Oke weten jullie nog, een tijd geleden. Dat ik jullie dood gooide (oke gelukkig niet letterlijk) met filmpjes van Tyler Ward?
En dat ik toen een keer helaas niet meekon met S. M. en S. naar een concert van hem toen hij in Nederland was? Afgelopen zaterdag was hij weer in Amsterdam en guess what?! Ik ging er heen! Met M. en S..
M. was zo lief geweest om toen ik in Kenia zat, de kaartjes te bestellen en dat was maar goed ook want het was uitverkocht. Het was in de sugar factory, tegenover de Melkweg.

Al een paar weken had ik er natuurlijk heeeeeul veel zin in en eindelijk was het dan toch 3 maart :)
Mijn zaterdag begon met werken. Ik mocht tot 17.00 en om 17.20 moest ik al de trein hebben dus het werd een beetje best wel stressen. Gelukkig mocht ik iets eerder weg van mn werk en kon ik zelfs nog even lekker douchen. Als er een wereldrecord bestaat van snel douchen dan heb ik het zeker weten verbroken. Ondertussen maakte mijn moeder een broodje hamburger voor mij en smeerde mijn papa een broodje voor me voor als ik nog verder trek kreeg. Ik sprong onder de douche vandaan en half etend liep ik naar het station. Ik besloot M. even te bellen dat het allemaal gelukt was. Waarschijnlijk praatte ik best hard, omdat ik haast had ofzo. Ik vertelde dat ik zelfs nog had kunnen douchen en dat ik nu mn broodje hamburger liep te eten. Toen ik opgehangen had haalde ik een mevrouw in die zei: "Nou je ruikt fris hoor, eet smakelijk en veel plezier." ik: "ehm. oh, danku" Lekker dan, maargoed ik rook dus fris :)
Aangekomen op het station was ik natuurlijk te vroeg (dat heb ik altijd, dat ik enorm loop te haasten en stressen en dat ik dan uiteindelijk veel te vroeg ben) en zat ik lekker op een bankje. Een mevrouw naast mij begon te niezen als een gek dus ik zei heel vriendelijk gezondheid. Toen keek ze me aan alsof ik had gezegd: "Nou lekker dan mevrouw, veegt u de boel ook weer effe bij?" Dat dacht ik wel, maar ik zei toch echt vriendelijk gezondheid. Brr alsof ze mn gedachten kon lezen. Ik schoof maar wat verder weg op het bankje en toen kwam de trein. Ik stapte helemaal voorin in want M. en S. stapten een station later in en zo wisten ze waar ik zat. Nietsvermoedend liep ik de coupé in. Ik ging zitten en toen barste het gebrul en gekrijs los. Ik zat in coupé met ongeveer 13 krijsende hyper de pieper kinderen, waarschijnlijk op de terugweg van een kinderfeestje ofzo. Ik waarschuwde M. en S. maar vast per sms. Toen ook zij waren ingestapt vonden we het toch iets te erg gingen ergens anders zitten.
Het volgende gebeurde bij het overstappen. Ik liep de trein in en toen ging de deur opeens dicht, ik wist niet eens wat er gebeurde en werd uitgelachen door M. en S. Toen ik de deur had overwonnen konden we lekker gaan zitten. Het duurde nog even voordat de trein wegging en opeens viel mijn oog op een man aan de andere kant van het perron. Het was een monnik. Hij had een bruine pij aan met een touw om zijn middel en een puntmuts. Hier gebeurde rare dingen, ik werd aangevallen door een deur en toen zag ik een monnik. Nouja, het kan altijd gekker toch? Nou en of. Na een rechtsomkeert op het centraal station en een tramrit (waarbij ik trouwens de schoenen wahalla straat heb ontdekt!) waren we aan gekomen bij de rij voor de ingang van de sugar factory. Ik bedacht mij dat ik helemaal niet meer gedacht had aan onze paper hearts. Maaaar, mijn moeder was de oplossing in dit alles. Ik wilde liever een "echt" treinkaartje maar ze zei dat ik daar helemaal geen tijd voor had en dat ik er maar 1 moest uitprinten (zo'n e-ticket) En je raad het al, van 1 A4tje kon ik makkelijk 4 paper hearts maken. Het resultaat van mijn creatieve uitspatting was niet echt adembenemend maar beter iets dan niets. Plotseling begon de voorkant van de rij te juichen en wij vermoedden dat Tyler naar binnen ging ofzo. Maar toen rende er iemand met een mobiel filmend langs de rij. Mijn mond viel open toen ik besefte dat het Tyler was en dat hij echt was en niet alleen op internet bestond. whoei dat was leuk! :) Vervolgens kwam er een man met rasta haar in een soort staart waarvan het puntje over de grond sleep, langs de rij lopen. Hij was duidelijk "in hogere sferen" tja het was en bleef Amsterdam haha. Hij begon wat te praten tegen een kerol achter ons maar er was helaas niets van hem te verstaan. Toen hij weg liep riep hij nog: "Don't forget to always, always love your mom." Dus. Bij deze, mam, ik hou van je hoor!
We mochten naar binnen en besloten om op het balkon te gaan zitten op de uberchille stoelen. Het waren een soort luxe barkrukken en ze zaten heerlijk. We zaten wel 2e rangs op het balkon maar toen vond ik uit dat je de stoelen hoger kon zetten. Op de hoogste stand dan maar en mn voeten en benen te laten bungelen. Ik vond het wel wat lijken alsof je op de eifeltoren zat en het wiebelde ook nog verschrikkelijk. Maarja, we hadden goed zicht en dat was het belangrijkste.
Het concert was echt SUPER SUPER gaaf. Nick Howard was het voorprogramma en dat was ook echt heel gaaf. We hebben lekker hysterisch lopen gillen en mee gekrijst. En jawel, onder het liedje van paper hearts waar wij met onze piepkleine hartjes uit ons dak ging zei Tyler 2x dat ie onze hartjes zag! :) wauwie het was echt tof.
Na afloop wilde ik eigenlijk een veel te dure poster kopen en die te laten signeren maar het was zo hectisch en bovendien stond de vader van M. en S. dubbel geparkeerd en illegaal enzo met om de hoek een politiebureau dus besloten we maar te gaan.
Het was echt super, wauw en fantastisch en ik kan niet wachten tot de volgende keer ;)
Het enige wat een beetje jammer is, is dat ik nog steeds niet weet wat alles, van de agressieve treindeur tot de in hogere sferen verkerende man, te betekenen had. Ik had toch echt het gevoel dat ik een boodschap (of bootschap?) door kreeg. Alleen ik snapte de hints dus niet. Nouja dan zal het wel nog op een andere manier duidelijk gemaakt worden als het echt zo belangrijk is haha.

Weer een lekker lang verhaal!
Veel liefs!

Gewoon omdat het kon.

Nee ik ga niet zeggen hoe het me spijt dat ik al zo lang niets meer heb geschreven.
Want om eerlijk te zijn maakt het me niet zoveel uit. Na Kenia moest ik sowieso even weer flink landen en terugkomen op de aarde en daar heb ik lekker de tijd voor genomen. Ook maakte ik gewoon niet iets mee wat direct na mijn fantastisch bijzondere verhalen uit Kenia mocht worden geplaatst. Vandaar.
Dus eventjes: Sorry oma. (omdat ze er al heel lang naar vraagt) en hier is ie dan eindelijk Dim. (hij had zelfs de dagen geteld hoelang ik al niets meer had gepost.

Vanaf nu ga ik weer vrolijk verder en ik ben dus gewoon even gestopt.
Gewoon omdat het kon.

Liefs!