Filmpjes.

Ik zou wel een hele dag lang alleen maar filmpjes op YouTube kunnen kijken. Er valt zoveel te zien. Ik durf ook wel te zeggen dat ik er al heel wat heb gezien, maarja wat is heel wat van ontelbaar veel? Niet veel denk ik. Niet alleen filmpjes maar ook muziek (ja de sing-a-long lyrics on screen ja, die ik dan uiteraard keihard mee zing, ghehe) kun je ontelbaar vinden op mijn grote vriend YouTube. Ik hou van afwisseling, dan heb ik een paar dagen of een week dat ik het liefst kijk naar zoveel mogelijk verschillende covers van een liedje om uit te zoeken wie er niets van bakt en wie het stiekem toch beter doet dan het officiële liedje, een tijdje later kan ik ontzettend genieten van mensen die op alle mogelijke (of liever gezegd onmogelijke) manieren ten val komen en weer een andere keer kijk ik hele afleveringen van Toddlers and Tiaras om mezelf steevast te beloven dat ik mijn eventuele dochter nooit zoiets zal aandoen.. Ik wissel graag af, anders wordt het zo saai. Gelukkig kan dat ook want er is nog genoeg te zien!

Maar er is 1 filmpje waar ik nooit genoeg van krijg.. 1 Filmpje waar ik elke keer weer bijna een beetje van moet huilen.. 1 Filmpje waar ik nog steeds kippenvel van krijg..

Dit was op het vliegveld van Dusseldorf, toen ik net ongeveer een half uur terug in Nederland was. Na 3 weken Kenia was ik super blij om mijn ouders en broer weer te zien. Ze vroegen me naar mijn haar en ik had het meteen al druk met vertellen wat ik allemaal had meegemaakt natuurlijk. Dan hoor je mijn moeder een subtiele opmerking maken over de live muziek. Ik kijk eens goed en wie zit daar achter de vleugel? (prachtig te spelen trouwens, zoals altijd) Juist, mijn pegvwz (pianiste-enorm-goede-vriendin-weekend-zus). Mijn moeder zegt nog steeds dat ik die meneer met een koffertje bijna omver ren maar ik vind dat best meevallen ;) In ieder geval.. Mijn familie heeft Robert Ten Brink helemaal niet nodig! Wat een schatten zijn het toch!