Een goed hallo.

In onze vaderlandse traditie of hoe je het ook wilt noemen, is het gebruikelijk om mensen die je kent te groeten. Op straat, bij de supermarkt of, vrij gênant, in de wachtkamer bij de dokter waar je net heen ging om die ontstoken wrat met een overproductie aan pus te laten verwijderen van je rechterbil. Goed, het is dus normaal om iemand te groeten die je kent en bij mij in het dorp groeten bijna alle mensen elkaar, vooral op zondag, de meeste mensen groeten je die je dus eigenlijk niet kent. Nu vind ik dit gebruik best een goeie. Het laat zien dat wij Nederlanders een goed sociaal ontwikkeld volk zijn. ahum.

Nu ben ik natuurlijk ook een Nederlander dus zou dit groeten een aangeboren talent moeten zijn. Moeten zijn ja, wat dat is dus niet zo. Misschien ben ik niet de enige maar dat groeten dat ligt me gewoon niet. Het begint met de woordkeuze. Je kan namelijk kiezen uit ontelbaar veel begroetingen. Hoi, hallo, hee, heeeu, hai, hoooi, hohooi en goedendag zijn er een paar van. Meestal heb je maar een paar seconden de tijd om er een te kiezen en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Je moet natuurlijk niet te formeel zijn en ook weer niet te informeel. En eigenlijk wil je ook niet altijd hetzelfde terug zeggen als wat diegene al had gezegd hoewel dat wel altijd lekker "veilig" is. Als je hersenen bewust of onbewust dan eindelijk de keuze hebben gemaakt voor het woord "hoi" en je denkt het ei van Columbus te hebben gevonden komt het volgende probleem alweer aanzetten: De intonatie.

Want tja, met alleen de woordkeuze ben je er nog niet. En "hoi" kan op heel veel manieren uit je mond rollen. Soms wat soepeler dan anders, vaak net even iets te hard, te enthousiast of juist te ongeïnteresseerd. Neem bijvoorbeeld het woord hallo. Je kunt het sowieso op verschillende manieren onderverdelen: Ha-llo of ha-llo of hal-lo. Met elk van deze stukjes kun je variëren met hoe je het zegt, hoog, laag, lang, kort, snel of langzaam. Nu is er zo'n wiskundige formule waarmee je uit kan rekenen hoeveel mogelijkheden je dan hebt. Volgens mij was het iets met NCR of faculteit ofzoiets maar aangezien ik niet wiskundig ingesteld ben houden we het op het volgende antwoord: Veel manieren om hallo te verdelen in stukjes + veel verschillende manieren om die aparte stukjes te intoneren = heel veel verschillende mogelijkheden. 

Bovendien komt daar bij dat er ook heel veel mogelijkheden bij zitten die dus niet echt goed zijn. Zo'n stem uitschieter in je enthousiasme of juist doorklinkende diep gewortelde haat die je eigenlijk probeerde te verbergen.. dat zit er ook tussen. En wat nog wel het meest voorkomt, als je eerst gewoon geen idee hebt wie er zojuist hoi tegen je zei maar dat je natuurlijk als goed sociaal ontwikkelde Nederlander netjes hoi terug hebt gezegd en je later pas beseft wie het was. Dat kan later zijn als in later als je om de hoek bent en de persoon die hoi zei al lang verdwenen is. Dat kan later zijn als in later als je diegene net bent gepasseerd en het geen zin meer heeft om opnieuw hoi te zeggen, dit keer overtuigend. Dat kan ook later zijn als in later halverwege het zeggen van hallo. En dat gaat weer gepaard met een intonatie verandering. Ook je gezicht licht vaak op na het euforische gevoel dat je toch wel weet wie het is, wat er niet altijd even charmant uit ziet. Hierbij is de kans op halve overenthousiaste stemuitschieters zeer groot. 

Het is nogal wat om mensen te groeten. Na wat ik net allemaal heb verteld zou je bijna denken dat het nooit goed gaat bij mij. Maar warempel, vandaag fietste ik naar huis en had ik zo'n geval van iemand (nog) niet herkennen. Nadat ik de wel doordachte keuze had gemaakt voor het woord hallo herkende ik de persoon nog voordat ik begon met mijn hallo. En toen, zomaar uit het niets kwam mijn hallo perfect uit mijn mond rollen. Opgewekt maar niet te, niet langdradig maar lekker vlot met een randje van verrassing en een vleugje van 'wat doe jij hier' en zelfs nog een glimp van 'fijne dag verder'. Zomaar ging het goed. Ik fietste verder terwijl ik me verheugde over het feit dat het zo'n mooie hallo was. Eigenlijk vond het ik het een beetje zonde dat diegene niet wist hoe vereerd ze wel niet was met mijn perfecte groet en ik moest me inhouden om niet om te keren en er iets van te zeggen. 

Omdat ik dat niet heb gedaan deel ik het met jullie. Graag gedaan :)

Liefs!

Ik heb iemand ontmoet..

Iemand die net zo gek is als ik.
Wat blijkt uit de ultra goede dansmoves, meeblehren met liedjes en tot diep in de nacht feesten en de hele volgende dag het ook nog voor elkaar krijgen om vrolijk te zijn. En natuurlijk lekker even slapen in de bus, maar dan in het gangpad.

Iemand die ook van die onhandige pechdagen heeft.
Bijvoorbeeld met je fiets aan je hand per ongeluk tegen een vreemde meneer zijn voet aan knallen. Nee niet een zacht tikje waar je netjes pardon voor kunt zeggen maar echt met een flinke vaart vol ertegen aan. Waarop de vrouw van de meneer in kwestie nog het meest geïrriteerd omkeek en haar kwaadste blik uitzond. Zo'n blik waarvan de halve wereldbevolking dood neer zou vallen als ze konden doden.
Wat ook bij een pech dag hoort is natuurlijk tegen dingen aanlopen. En dan net lekker precies met ene stukje van je elleboog wat je wel voelt (ja probeer maar, als je vel van je elleboog vastpakt heb je daar geen gevoel in. Heb je dit wel dan ben je vast overgevoelig of is het slim om een arts te raadplegen). En dan als je je stoot, dan ook het liefst tegen een puntje van een tafel of kast. Of natuurlijk iets wat daarna in zijn geheel gebruik maakt van de zwaartekracht en lekker op de grond valt. Het liefst gaat dit alles natuurlijk gepaard met een oerkreet uitroep van: "AUUU!" of "AIII" of iets dergelijks, waarna je je beseft dat je dat hardop zei, of liever gezegd riep, en dat het nou niet direct een nominatie verdiende voor de "Gouden keeltjes-prijs 2012".

Iemand die ook altijd en overal het mobieltje laat slingeren.
Van iemand die (net als ik) onwijs gehecht is aan de mobiele telefoon zou je misschien niet snel verwachten dat je hem ergens laat slingeren. Maar niets is minder waar, uit mijn theorie zal blijken dat het juist gemakkelijker is om hem kwijt te raken als juist als je niet zonder kan. Sowieso is het een gemene grap van "het lot" dat je iets telkens kwijtraakt waar je eigenlijk (bijna) niet zonder kan. Maar mijn theorie is als volgt: Juist omdat het ding overal mee naar toe neemt kan je hem op meerdere plaatsen kwijtraken of vergeten. Als je hem ergens vergeet is het lastig om te bedenken waar je hem voor het laatst had want je hebt hem overal gehad. Je bent dus langer aan het zoeken en de kans dat je nog weet waar hij voor het laatst bij je was is kleiner.

Iemand die ook (bijna) altijd 2 verschillende sokken aanheeft.
Nu is dat natuurlijk helemaal niet gek als je je beseft dat het eigenlijk een vicieuze cirkel is. Als je twee verschillende sokken aan hebt, doe je ook twee verschillende sokken bij de was. Vanzelfsprekend komen er dus ook weer twee verschillende sokken schoon uit de was. Je kan er dus niets aan doen. Het komt dan wel eens voor dat misschien je moeder of je ingehuurde Poolse wasvrouw een beetje langzaam is met de was. Of als de wasmachine stuk is. Dan kan het dus voorkomen dat je 2 keer 2 verschillende sokken aan hebt maar dat er van die 4 sokken die dan samen in de was komen er toevallig 2 dezelfde bij zitten. Dan kan je je in ieder geval 1 keer fatsoenlijk vertonen bij iemand thuis waar je je schoenen moet uitdoen.

Iemand die gisteren ook nieuwe schoenen heeft gekocht.
Die door een zojuist beschreven pechdag niet in de aanbieding waren, die van mij wel ghehehe. Sorry dat moest er even bij.

C'est moi! (Bah ik hou helemaal niet van Frans)

Iemand's nieuwe schoenen..

Lieve iemand, ik ben bij dat ik je ken en ik hoop dat je je in mijn verhaal over jou herkent :)

Wannabe chique en vwo-waardig.

Ken je dat? Dat moment dat je je plotseling realiseert dat het bijna zomervakantie is? Gek he? Aan het begin van het school jaar zie je er altijd tegenop en "gaat het toch weer zoooooo ondragelijk lang duren voordat het weer zomervakantie is" en als het dan zover is ging het eigenlijk heel snel.

Gisteren is de toetsweek begonnen, maar wees niet bang voor gezeur want ik vind het wel prima. Elke dag even toetsje(s) maken en weer lekker naar huis. En helemaal lekker is het als je een heerlijk dagje vrij wordt gegund in je toetsweek. Deze keer besloot onze alleraardigste roostermaker om dan maar Delf, biologie en M&O op woensdag te plannen zodat Lotte, die geen van de genoemde vakken heeft, een dagje vrij had. 

Omdat ik er sinds vrijdag drie weken geleden een pleegbroertje bij heb, hebben we uitgebouwd. En dan niet zomaar maar, jawel, een hele balzaal! Nou hadden we best een kleine woonkamer maar nu is er toch echt een groter stuk dan wat we eerst hadden bijgekomen. Je snapt het, een balzaal dus. En deze dient men natuurlijk ook te gebruiken als balzaal. Dus vandaag besloot ik dat maar eens te doen. Nadat ik voor mijn moeders werk meer dan 144 brieven had gevouwen, in de enveloppe gedaan, dicht geplakt en het adres label erop had geplakt zocht ik mijn ontspanning in een Weense wals door de "achterkamer" aka balzaal. Op internet leerde ik welke stapjes in welke richting je moest zetten maar aangezien links en rechts uit elkaar houden niet mijn sterkste kant is verliep het niet vlekkeloos. Hoewel dat natuurlijk ook kon liggen aan het feit dat ik mijn mooie, inmiddels beroemde, paalhakken aan had, die toevallig perfect pasten bij de door mij uitgezochte outfit van vandaag. Of dat ik in mijn eentje was en niet zeker wist of ik dan wilde of ging leiden of niet. Afijn, toen de stemmen van de dansinstructeurs van Livestrong door mijn speakers klonken viel het me weer op dat het zo lekker galmt in onze balzaal. Dit deed mij ertoe besluiten om liedjes keihard mee te bléhren. Vooral koos ik natuurlijk de liedjes uit met een prachtige uithaal die niemand anders dan de zanger(es) zelf kan halen. Zoals de uithaal in dit heerlijke liedje op 3.16 :) 

Verder ontsprong in mij een bron van vreugde toen ik het volgende las:

‎"Op vrijdag komt Mathijs Bouman een masterclass geven over Europa en de kredietcrisis. Mathijs Bouman is onder meer bekend als commentator voor RTL-Z en schrijver van boeken over de economie. Meneer S. heeft zijn enthousiasme aangewend om Mathijs Bouman naar onze school te krijgen. Jullie begrijpen dat hij daar niet onderuit kon." 

Maar dan dus niet. Is het niet duidelijk genoeg dat ik zelfs het vak aardrijkskunde heb uitgekozen boven het anders verplichtte economie? Een masterclass als deze, die klaarblijkelijk ook door leerlingen zonder het vak economie moet worden gevolgd, vind ik ronduit belachelijk. Ik vrees dat ik mijn interesse er niet voor kan opwekken en dat betekent dat ik volkomen nutteloos tot een tot nog toe onbepaalde tijd op school moet zitten. De hele crisis heeft me nooit geboeid en ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat ene Mathijs Bouman daar geen verandering in kan brengen. Zoals een medescholier het opmerkte: Dat wordt dus zittend slapen. Dus terwijl de lagere klassen worden verwend met allerlei plezante uitjes als kanoën en de workshop 'creatief met theezakjes' zit ik minimaal 2 en een half uur stil te moeten luisteren naar Mathijs van RTL-Z. Als jullie eens wisten wat voor een zwaar leven ik heb..

Oke daar moet ik mezelf toch even verbeteren. Ik heb een heerlijk leven. Helemaal na een top dag als zondag toen de eerste repetitiedag was van het ZON. Fijn om mensen te ontmoeten die zo leuk zijn!

En dan rest mij nog een ding, de uitleg van de titel. Je hebt vast wel gemerkt dat ik probeerde(!) om wat ingewikkeldere zinnen te maken met moeilijkere woorden etc. Dit was een experiment, ik trachtte de wijze raad van mijn, die inmiddels zonder zijn vrouw naar Nigeria of een soortgelijk land is vertrokken voor een vakantie, Nederlands leraar. Hij ging trouwens zonder zijn vrouw omdat hij dan bang was dat hij haar zou uithuwelijken/verkopen gelijk hij dat bijna had gedaan doen ze samen naar Turkije gingen en hij er "15 prachtige kamelen" voor had gekregen. "Maar gelukkig besefte ik me dat 15 kamelen niet zo makkelijk mee konden in het vliegtuig dus heb ik het maar niet gedaan.." Maar zijn raad was als volgt: Wij, als vwo leerlingen moesten ook maar in onze vakantie van elke tekst een vwo-waardige tekst maken. Dus of het nou een berichtje was op een of ander social medium, het boodschappen lijstje of een brief naar een penvriend was, het moest maar wat chiquer zijn dan we gewend waren. Omdat wij zoveel prachtige woorden kennen die we bijna nooit gebruiken en omdat we prachtige zinnen kunnen maken die je bijna terug zou kunnen vinden in een goed boek of andere goede literatuur. Vandaar, wannabe chique en vwo-waardig.

En nu kan ik het natuurlijk niet maken om zo'n chique en vwo-waardige tekst niet afsluiten met domweg "Liefs!" dus dan maar zo:

Hoogachtend,

Lotte

Oke nu heel even afgelopen met dat chique gedoe, ik wil jullie in al mijn enthousiasme vertellen dat ik vandaag voor het eerst erin geslaagd ben om een omelet te maken! Ik probeerde het al vaker maar het ging eigenlijk altijd mis bij het omdraaien ervan. Maar vandaag dus niet :) Het werd een uitzonderlijk lekkere lunch omdat ik niet zomaar een omelet had gemaakt maar eentje met stukjes tomaat en mozzarella erin. Ook strooide ik er op het eind wat verse rucola er overheen en het was heerlijk. Dit moment moest ik natuurlijk vast leggen dus bij deze: