Een goede buur is beter dan een verre vriend.

Dinsdag 4 maart 2014

Ik stap de tram in. Helaas staan er meneertjes van de HTM en moet ik dus een kaartje kopen want mijn ovkaart is weg. Na een kaartje gekocht te hebben ga ik zitten in zo'n vierzits ding. Druk "in gesprek" met W. ( <3 ) via whatsapp. Er komt een man tegenover me zitten. Ik kijk op van mijn telefoon en denk hem te herkennen als Jan, mijn nog lichtelijk onbekende roomie. Ik ken hem nog niet zo goed want hij is bijna nooit in thuis, heeft geen kastjes in de keuken maar krijgt wel post. Afijn, de eerste keer dat ik hem in huis zag besloot mezelf maar even netjes voor te stellen. Hij dacht toen dat ik op bezoek was bij roomieRon wat wel een beetje vreemd was aangezien ik in mijn pyjama mijn afwas stond te doen maargoed. Ik vertelde W. dat ik dacht dat ik tegenover Jan zat maar dat ik het niet zeker wist. W. stelde voor dat ik zachtjes Jan zou fluisteren om te kijken of hij reageerde. Dat durfde ik niet aan want ik bedacht mij dat ik dan ook het gesprek verder zou moeten helpen wat wel raar zou zijn. "Jan, u woont toch bij mij in huis? Ja ik ook" ofzo.
Geen optie dus. Maar de halte waar ik uit moest stappen kwam dichterbij en de man tegenover mij drukte op de stopknop. Iets wat ik ook nooit snap waarom die knop er zit want de tram stopt toch altijd bij elke halte? In ieder geval ik stond op om naar de deur te lopen toen mijn portemonnee (wat een stom woord) uit mijn jaszak op de stoel naast mij viel. De man zei tegen mij dat ik mijn portemonnee vergat en gaf hem aan me, ik werd rood en zei bedankt. Ondertussen had ik me al zorgen gemaakt over het feit dat als het Jan was, we dan ongemakkelijk dezelfde straat in zouden lopen en uiteindelijk bij dezelfde voordeur zouden belanden.
De deuren van de tram gingen open en ik stapte uit. Ik liep naar de overkant en de man liep achter mij aan. Toen kwam het hoge woord eruit: hij zei: "Jij woont ook op nummer tien toch?" Ik knikte en het gesprek begon. Jan vertelde mij dat ik maar geluk had met mijn portemonnee, dat er gelukkig nog eerlijke mensen bestonden. Hij vertelde verder dat hij straks lekker naar bed kon, dat hij er morgen weer vroeg uit moest. Hij werkt namelijk in een papierfabriek en moet om 7 uur beginnen. Ik vroeg of de fabriek hier in Den Haag was of ergens anders. Hij zei dat hij gewoon met tram 3 moest en daarna met bus 26 nog 4 haltes en dan was hij er, dat hij blij was dat hij een baan had want tegenwoordig kan je maar beter een baan hebben want niets is zeker. Ik knikte maar wat en ondertussen waren we bij de portiek aangekomen. Jan sjeesde de trap op, maakte de deur open en keek of hij nog post had. Er lag niets anders op de mat dan reclame folders en hij zei:
"Nou geen bericht is goed bericht toch? Goedenavond"
Bam. Zijn deur werd dicht gegooid voor ik ook maar iets terug kon zeggen. Verbouwereerd bleef ik achter in de gang en liep ik al mompelend naar mijn kamer.

Ook een goedenavond Jan en succes met vroeg opstaan.

Een touwtje aan mijn enkels.

Daar zit ik dan, op Harm met een kopje thee. (wees niet bang, het is geen kat of nieuwe lover, het is mijn bank) Harm en ik hebben het goed. Hij heet Harm omdat ik hem via Marktplaats gekocht heb van Harm. En nu hoort Harm bij mij, en ik wil hem nooit meer kwijt! Want Harm zit lekker, is mooi en paste goed in mijn studenten budget. Maar genoeg over Harm, het gaat tenslotte over mij ghehe.

Er is alweer zoveel tijd voorbij. Het is al tweeduizend en veertien. En ik ga nog steeds naar school en ben daar gelukkig. Straks komt de tijd van de tentames en dat vind ik wel een beetje spannend maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt! Mijn studie is nog steeds de allerleukste en omdat ik nu wel eens mensen krijg die een dagje meelopen mag ik dat ook aan hen duidelijk maken.
Natuurlijk is het druk met schoolwerk, van verslagen en logboeken tot drumritmes oefenen op verschillende pannen, kopjes en borden maar ook dat overleef ik heus wel. Al denk ik soms van niet maar dan is er altijd nog die lieve moeder die je even belt om te vertellen dat ze nieuwe laarzen heeft gekocht. Ik heb me voor de eerste keer verslapen en ben daardoor te laat op school gekomen, dit was vorige week en daarmee heb ik voor mezelf een record neergezet. Trotsheid alom. Ook iets om trots op te zijn: Een meisje van een stage die ik heb gedaan met klasgenoten heeft na afloop gezegd dat trombone nu haar lievelingsinstrument is (: BAM in the pocket haha.
Nog iets wat vrij opmerkelijk was op school, een paar weken geleden moest ik voor het vak presentatie een presentatie houden. Goh wat toevallig. Het ging hierbij om je houding, spreekstem en andere serieuze zaken. Het onderwerp en de vorm van de presentatie mocht je zelf bedenken. Zelf had ik het wel gehad met de "mijn presentatie gaat over.." en de powerpoint van de middelbare school dus ik besloot iets anders te doen. Ik wilde iets leuks doen wat mensen niet snel zouden vergeten. Het was bijna kerst en mijn klasgenoot die op dezelfde dag zijn presentatie had hield het over de kerstman dus ik besloot om ook bij het thema kerst te blijven. Dit filmpje geeft een impressie van mijn presentatie en is geschikt voor alle leeftijden, vegetariërs (oke misschien iets minder maar het valt nog mee) én bevat geen grof taalgebruik of zinloos geweld.

Ja, ik zeg een miljoen keer ehm en sta er lichtelijk ongemakkelijk bij maar dit komt vooral omdat ik nog nooit een naakte dooie kip had gevuld voor een klas met mensen en een filmende docent. Sorry. Trouwens, echt een hele belevenis, ik kan het iedereen aanraden! (:

Er zijn zoveel dingen die me blij maken dat ik ze bijna niet kan opnoemen. Ik moet zelfs even nadenken waar ik moet beginnen maar dat geeft niet want mijn thee blijft warm dankzij het theelichtje die ik kreeg van oma (: Kijk dat is al 1, ik kan nu de hele avond thee blijven drinken en er dan weer van alles in dopen. Dat maakt me ook blij, het is fijn om te zien hoe een speculaasje de Winter glow thee opzuigt en daarna langzaam afbrokkelt en in het glas valt. Winter glow thee duur? Ja normaal misschien maar een paar weken geleden bij de Plus niet. Nog iets waar ik blij van word: aanbiedingen. Zo eet ik vaak de groente die in de aanbieding is. En tja dan eet je misschien de hele week spruitjes maar je wordt er wel creatief van.
Waar ik superdesupertje blij mee ben is mijn piano! Voor de geïnteresseerde onder ons, het is een Yamaha P95B en hij is heeeeel fijn. Het gevolg van mijn piano is dat Roomie Ron elke keer dat hij in de keuken is, kan genieten van een mini concert van mij (: Gisteravond nog hoorde hij dit liedje over een egeltje (hoewel ik toch hoop dat mijn versie mooier klinkt dan deze) Maar hee, dat geeft niks want ik doe ook altijd de afwas in mijn pyjama en daar is hij ook oke mee dus dan kan hij dit ook wel aan.

Ik ben zo gelukkig dat ik zweef. Een touwtje aan mijn enkels dat zou handig zijn, zodat ik niet wegdrijf. Oh en doe er dan ook een sterke vent bij die het andere eindje van het touw wil vasthouden (:

Dankjewel.

Wat Ron kan, dat kan ik ook.

Ron. Zo heet mijn huisgenoot. Roomie Ron voor insiders.
Ron is 58 jaar en half doof aan 1 oor. Hij is zo'n twee jaar geleden alles kwijt geraakt van huis, vrouw en kinderen. Nu woont hij hier. Het is meer iemand die je verwacht op straat met een ah bigshopper en een 0.5 liter blik euroshopper bier. Maar dat is dus niet waar, zijn blikken bier liggen hier in de koelkast. Hij ziet er niet echt florisant uit en ik heb sinds ik hier woon ook nog geen 1 keer ontdekt dat hij aan het douchen was of had gedoucht. Maar hij stinkt niet, dat scheelt weer. Al kan het natuurlijk zo zijn dat hij het goed weet te verbergen maar om dat uit te vinden zou ik even van heel dichtbij moeten ruiken en dat probeer ik toch maar niet uit.
(Lijkt me ook vrij vreemd: *Lotte snift en snuift even dicht bij Ron* Ron: "Wat doe je?" Lotte: "Ik ruik even of je echt niets stinkt of dat het van een afstandje gewoon meevalt.." Nee toch maar niet)
Ron heeft een beetje een vreemde gewoonte. Hij eet vaak soep. Niet zomaar vaak maar echt heel vaak. Bijna alleen maar. De laatste dagen zie ik een koekenpan op ons fornuisje staan maar dat is voor het eerst. Normaal staat er een pan soep met inhoud. Hij kookt soep, met veel groentes, en die eet hij de hele week. Dus elke keer als ik thuis kwam werd ik weer verwelkomt door een pannetje soep van Ron in de keuken. Omdat het me zo'n huiselijk gevoel gaf vond ik dat ik dat ook wel eens terug mocht doen. Dus wat heb ik gedaan? Juist, ik heb soep gemaakt. Broccoli soep met een beetje kaas erin om precies te zijn. En nu staat, naast de koekenpan van Ron, mijn pan met soep op het fornuis. Alsjeblieft Ron, hier mag je naar kijken en ik hoop dat je je net zo voelt als ik me bij jou soep.

Met een kaastosti en een gezond glas melk (:

De soep ziet er een beetje smerig uit ja. All part of the plan voor Roomie Ron. Zijn soepjes zien er ook altijd een beetje vreemd uit en naarmate de week voorbij gaat, ruikt de soep ook steeds bijzonderder...

Goed. Verder heb ik niet veel met Ron te maken. Af en toe hoor ik hem in de keuken en als ik daar dan ook toevallig moet zijn maakt hij altijd een praatje. Heb ik niet altijd behoefte aan moet ik zeggen, hij hangt dan elke keer zijn hele levensverhaal op. Of hij verteld over zijn nieuwe vriendin en dat ze wel meer wil maar dat hij het rustig aan wil doen etc etc. Ook goedendag Ron! 

Mijn soepje staat nu lekker in de keuken want wat Ron kan, dat kan ik ook!

Liefs, 

Lotte

ps. Wat ik wel lief vond van Ron is dat hij onthield dat ik morgen(!!) jarig ben en dat hij zei dat hij zijn spullen in de keuken zou opruimen voor mijn visite (:

Mensen die het niet snappen in de trein.

Zucht.

Het zal ook weer eens niet. Ik zit met mijn trombone in de trein, netjes in zo'n gang waar fietsen kunnen staan. Dit doe ik expres omdat er geen plaats was in de coupé, althans niet bij zo'n vierzits plaats. Ik heb de ruimte van de vierzits plaats nodig omdat mijn trombone niet in het bagage rek past (en als zou het wel passen, hoe krijg ik dat ding daar in hemelsnaam op en af? Ik kan daar niet eens bij zonder trombone) en hij past niet onder de stoelen en ook al niet tussen de stoelen bij zo'n tweezits ding. Dus netjes opgevoed als ik ben volg ik keurig de regels van ns op om medereizigers niet te storen enzo. Ik zit dus bij een fiets gangpad waar mijn trombone rustig kan staan en ik er in de buurt bij kan zitten om hem in de gaten te houden.
Op station Utrecht centraal gaan de deuren van de trein open en stappen er mensen uit. Ik lees rustig verder in mijn boek als een mevrouw vanaf het perron naar mij roept: "Mevrouw, daar mag u niet zomaar zitten hoor, dat is voor fietsen." Dus ik sta op en zeg: "Ja dat klopt maar mijn koffer past nergens anders want in de coupé is geen plek. Maar ik schuif wel op, dan kan uw fiets er prima bij."
Mevrouw propt haar fiets langs me en stapt in. Ze zegt: "Ja maar dat is toch zeker geen fiets, en deze plaats is gereserveerd voor fietsen." Ze wijst met een priemende vinger naar de sticker waarop een fietssymbool staat en het woord Priority. Ik slaak een innerlijke zucht en wil weer gaan zitten maar mevrouw heeft haar fiets zo geparkeerd dat ik noch mijn trombone er bij kunnen. Zelf zit ze prinsheerlijk op het buitenste klapstoeltje en pakt een banaan uit haar tas. Ik vraag beleefd en vriendelijk of ze niet 1 stoeltje op kan schuiven zodat ik er bij kan maar mevrouw doet alsof ze me niet hoort en eet haar banaan. Ik probeer het nog een keer: "Ehm mevrouw, zou u misschien 1 stoeltje op willen schuiven zodat ik ook kan zitten? Want op deze manier blokkeer ik de ingang van de coupé." Mevrouw antwoordt met haar mond vol banaan: "Nee, ik heb toch gezegd: Het is hier gereserveerd voor fietsen en jij hebt geen fiets bij je dus dan mag je hier ook niet zitten."
GRRRMBL. priority betekent volgens mij nog steeds dat mensen met fietsen voor gaan maar dat het niet verboden is voor andere mensen om daar te zitten. En had ik trouwens gezegd dat we mochten tutoyeren? Mijn geduld raakt op en ik probeer de deur van de coupé zoveel mogelijk vrij te houden zodat ik niet tien tassen in mijn gezicht krijg en er niet negen keer op mijn tenen wordt getrapt door de mensen die instappen.
De trein rijdt weg en ik sta opgepropt met mijn trombone en tas tegen de deur van de coupé. Zelfs al zou ik willen, ik kan geen kant op. Maar alles beter dan hier blijven staan in de gang met mevrouw die al smakkend haar banaan eet, dus ik maak op de een of andere manier de coupé deur open, prop mezelf en vooral mijn trombonekoffer langs de fiets van mevrouw en ga in het gangpad van de coupé staan.
Bij Gouda moeten er mensen uitstappen en dat gaat zeer moeizaam door "die met dat ding daar, ze staat in de weg, dat vond ik ook al" aldus mevrouw met fiets en banaan. Doordat er mensen uitstapten heb ik twee tweezitplaatsen kunnen bemachtigen naast elkaar. Op de ene leg ik mijn trombone neer en daar naast bij de andere ga ik zelf zitten.
Blijkbaar is er iemand ingestapt met fiets waardoor mevrouw niet meer kan zitten op haar gereserveerde fietsplaats en ze stapt de coupé binnen. Ze ziet mij zitten "naast" mijn trombone en gilt het bijna uit: "Dit is toch niet te geloooooooooven, eerst op een gereserveerde plaats gaan zitten en dan ook nog eens 4 stoelen in beslag nemen. Bagage moet in het bagagerek hoor! Of heb je soms vier treinkaartjes gekocht?!" In mij schreeuwt alles in mij maar ik zeg beheerst: "Daar past mijn koffer niet mevrouw en ik mocht van u niet bij de fietsen zitten." Mevrouw zegt: "Inderdaad omdat je geen fiets hebt nee, die plaats is alleen voor fietsen." Ondertussen kijkt de rest van de coupé geërgerd naar mevrouw, inmiddels zonder banaan gelukkig. Ze heeft het door en loopt verder, maar niet voordat ik haar toebijt: "Als die plaats alleen voor fietsen is, mag u daar ook niet zitten want u bent toch ook geen fiets?"
Gelukkig waren we al bij Den Haag centraal en kon ik mezelf in veiligheid brengen door uit te stappen. Ik word echt bijna nooit boos maar dit mens.. oei oei oei.

Mensen die het niet snappen in de trein, grrrrrrr.

Herfstvakantie.

Heerlijk toch, vakantie. Ik heb het nog niet helemaal door maar het voelt nu al lekker.

Om maar even een speciale gebeurtenis van deze eerste vakantie in Den Haag heb ik vandaag een wegwerpcamera gekocht. Zo kan ik mijn hele vakantie vastleggen en als de foto's ontwikkeld zijn zal ik ze op de een of andere manier wel met jullie delen voordat ik ze op mijn muur plak. (:

Shoppen maakt me vaak blij dus ik dacht, laat ik daar maar mee beginnen deze vakantie. Dus ik ging shoppen voor, jawel, schuurmiddel. Ghehe. Ook mocht ik van mezelf naar alle schoenenwinkels die ik tegenkwam en daar kwam ik dan soms kwijlend naar buiten. Toen ik een fles schuurmiddel had bemachtigt ging ik naar huis. Mijn volgende doel was namelijk het zoeken en vinden van de glasbak. Een rondje door de buurt lopen en voilà: een heuse glasbak. (dit moment werd natuurlijk ook vastgelegd op de gevoelige plaat)
Toen ik naar de plus ging om mijn €0,25 terug te krijgen voor mijn lege fles, bedacht ik me net op tijd dat ik eigenlijk nog niks van vlees had voor het avond eten. Papa gebeld voor advies en kipfilet werd meegenomen.

Toen kwam het avontuur van het eten koken. Op het menu stond broccoli met kaassaus, aardappeltjes en kip dus. De aardappels eerst geschild en na het raadplegen van google over hoe lang de broccoli moest koken (van de aardappels stond het achterop de zak, de slimmerds!) Behendig en soepel *ahum* zwierezwaaide ik door de keuken en stonden er zo 4 pannen op het vuur. Wat erg slim was was dat ik niet op de klok had gekeken hoe laat ik de aardappelen en de broccoli in het water had gedaan dus dat ik niet wist hoe lang ze al aan het koken waren. Had ik het dus net zo goed niet op kunnen zoeken. Maargoed. Omdat ik met 4 pannen tegelijk begon was de kaassaus natuurlijk veel te snel klaar in verhouding met de rest maar daar kon ik mee leven.
Toen de kip eigenlijk ook al wel goed was ging het een beetje fout. Ik dacht dat het misschien handig was om het vuur gewoon heel zacht te zetten en dat was dan ook wat ik deed. Plotseling merkte ik dat de aardappelen niet meer kookten en dat de kaassaus ondertussen meer aan de onderkant van het deksel zat dan in de pan en ik wist dat er iets niet klopte.
De volgende keer moet ik toch echt even beter kijken welk knopje bij welk gaspit hoort..

Uiteindelijk was het best gelukt, ben ik vooral trots op de aardappelen omdat me dat altijd zo moeilijk leek.
Het spijt me wel voor de laatste stronkjes broccoli die ik echt niet meer op kan. De rest van de aardappelen bak ik zondag op met mijn overgebleven spekjes van gisteren hmmmm.

Hier hebben jullie twee foto's om het beeld denken iets te stimuleren (:

Jaja, aardappelen schillen boven de prullenbak (:

Selfies maken van jou en je eten met je laptop YAY.

Alstublieft, en nu ga ik me storten op de afwas! 

Liefs (: